Het lege nestsyndroom (of toch half)

VERRASSING

Ergens begin december moet het geweest zijn toen de bliksem figuurlijk insloeg. Het is rond die periode dat Lauren en Emilie voor het eerst lieten vallen dat ze misschien wel eens alleen wilden gaan wonen. We keken hier eens naar mekaar en lachten eens. Dat zagen we nog niet direct gebeuren. Waren wij even verkeerd. 

Het onderwerp kwam steeds vaker ter sprake tussen de soep en de aangebrande aardappelen. En voor we het wisten, stond hier een halve extra huisraad in de garage. Niet goed wetende wat er eigenlijk aan het gebeuren was, verbeet ik regelmatig de tranen. Hoe fijn het ook is om te weten dat ze er samen voor gaan, even moeilijk was het voor mijn mama hart om afscheid te nemen.

Nog geen week later gingen we appartementen bekijken. Nu ja, appartementen? Uiteindelijk gingen we maar 1 bekijken en waren ze op slag verliefd. We stonden erbij en keken ernaar. Vreugde en verdriet kan soms heel dicht bij mekaar liggen. Hoe was het mogelijk dat ze dat de week ervoor eens langs hun neus lieten vallen en ze nu nog net geen handtekening gezet hadden.

VERHUISDOZEN SLEUREN 

We vierden kerst en nieuw nog samen. Heel dubbel, de laatste die we echt samen zouden zijn. Ik genoot dubbel zo hard en nam elk gevoel in mij op. En toen, een luttele seconde later, was het zover. De moment waarop we dozen en materiaal in de auto's begonnen te stapelen, tetrisgewijs. Ontelbare keren zijn we op en af gereden. Geschilderd, gepoetst, ingepakt en weer uitgepakt. Maar een dikke week later stond hun slaapkamer hier leeg en waren er in hun appartement twee slaapkamers gevuld. Ik denk dat ik in die week niet goed geweten heb hoe ik mij moest gedragen. Je wil blij zijn want dit was echt wat ze wilden maar tegelijk breekt je mamahart in duizend stukjes. Als mama ben je gewoon nooit klaar om ze volledig los te laten.

EEN NIEUW BEGIN

En dan, een woensdagavond, terwijl ik de vaatwas vulde en in de kookpotten roerde, stonden er twee te trappelen in de keuken. Klaar voor hun nieuw begin. Een dikke knuffel en nog wat wijze woorden verder, trokken ze voor de laatste keer de voordeur achter zich dicht. Tranen met tuiten maar tegelijk zo een gevoel van trots! Want we zijn er vast van overtuigd dat ze een mooie toekomst tegemoet gaan!