Toch nog een vijfde baby?

Na baby vier leek mijn kinderwens voldaan. Wat wil je, zo vier koters onder de 5. En ook papa was overtuigd dat we ermee ophielden. Dus toen ik na Senne een curetage moest ondergaan, zou ik tegelijk gesteriliseerd worden. Ik was nog jong maar de gynaecoloog snapte ook wel dat mijn voorgeschiedenis met voorbehoedsmiddelen doorslaggevend was.

Zo gezegd, zo gedaan. Dagkliniek binnen en wachten. Maar op het moment dat ik de dokter zag, kon ik alleen stamelen dat ik niet gesteriliseerd wilde worden. Iets in mij zei dat mijn mamahart nog plaats had. Vriendlief was even in shock maar begreep mijn gevoel.

Jaren gingen voorbij en sporadisch begon ik over mijn verlangen naar een vijfde spruit. De boot werd echter compleet afgehouden door mijn wederhelft. Daar was hij absoluut niet klaar voor. Ik kreeg het er alsmaar moeilijker mee en de wens naar nog een baby werd sterker en sterker. Tot in 2007 compleet onverwacht mijn mama overleed. Ze is amper 54 geworden. Totaal uit mijn lood geslagen, verdween mijn verlangen naar de achtergrond. Er moest zoveel geregeld worden en ik had het zo moeilijk dat ik alleen nog aan de afwezigheid van haar kon denken.

Een paar maanden leefde ik op automatische piloot. Ik was er maar ik was er ook niet. Stilaan kroop ik met behulp van vriendlief en een psycholoog uit mijn dal en keerde mijn droom voor een vijfde baby terug. Ik probeerde om er zo weinig mogelijk over te praten want ik bekwam het omgekeerde effect. Hoe groter mijn verlangen, hoe meer ik een nee kreeg.

Tot een zomerdag ergens in 2008. Uit het niets zei meneer liefde ineens dat ik misschien toch maar eens mijn spiraaltje moest laten verwijderen. Ik wist niet waar kruipen van blijdschap. Ik maakte zo snel mogelijk een afspraak en een aantal weken later was het dan zo ver, het spiraaltje werd verwijderd maar zelfs dat bleek niet veilig genoeg te zijn want er zat een vruchtje in vergroeid.

Totaal niet overtuigd dat de hormonen direct uit mijn lichaam zouden zijn, werden de condooms bovengehaald. Verschrikkelijk maar goed, hoewel overal geschreven stond dat bij het verwijderen ook wel alles verdwijnt, speelden we toch liever op safe.

Tot die ene avond, oudejaarsavond. Wie had gedacht dat exact 17 dagen later op de predictor twee streepjes te voorschijn zouden komen? Ik denk dat ik zowat de hele buurt bijeen gebruld heb van blijdschap. De kinderen waren dolgelukkig en ook meneer liefde was as happy as can be.

Alleen verliep deze zwangerschap niet zoals de vorige bij dewelke ik bitter weinig klachten had. Op 15 weken kreeg ik plots énorme harde buiken. Gynaecoloog van wacht vond dat ik overdreef en zei dat alles tussen mijn oren zat. Ik had nogthans materiaal genoeg om te vergelijken maar ik kreeg geen gehoor.

We maakten zo snel mogelijk een afspraak bij onze vaste dokter en hij besefte al gauw dat het menens was. Ik was 17 weken toen ik in mijn bed kroop, ik mocht er enkel uit om naar het toilet te gaan. Met de nodige medicatie moest de zwangerschap uiteraard zo lang mogelijk goed gaan.

Ik hoef je niet uit te leggen hoe zwaar die periode was. In bed, met vier kinderen die mij nodig hadden. Gelukkig kon ik op de steun van vriendlief rekenen en nam hij het volledige huishouden voor zijn rekening! We zochten een huishoudhulp die kon bijspringen en ik kan alleen maar zeggen dat ik zo dankbaar ben voor alle hulp die we kregen.

Thies werd uiteindelijk geboren na 37 weken en 5 dagen. Mentaal zat ik er compleet door. En fysiek ging ik door de hel. Ik was flauw door in bed te liggen en alles deed pijn. Maar onze mini was gezond en dat was het allerbelangrijkste.

Maar amper twee dagen later ging het met mij volledig mis. Ik begon hevige hoofdpijn te krijgen, zo van het soort waar je van door je benen zakt omdat je de pijn niet aankan. Zolang ik neer lag was er niets aan de hand maar zodra ik opstond, kromp ik ineen van de pijn. Vriendlief belde de materniteit en zij vertelden dat ik in spoed terug moest gaan. Bij het steken van de epidurale verdoving was de naald te diep gegaan en verloor ik langzaam maar zeker hersenvocht via mijn ruggengraat. Hoe lager het vocht zakte, hoe heviger de hoofdpijn. Er werd onmiddellijk bloed genomen en daarmee werd op de lekkage een bloedpatch gelegd waarna ik 24u plat op mijn rug moest liggen. Ik mocht zelfs niet naar het toilet. Mini was mee opgenomen in het ziekenhuis en werd voor elke voeding bij mij gebracht maar de tijd daartussen bracht hij door op neo onder het wakend oog van de vroedvrouwen.

Exact 26 uur nadat ik opgenomen was mocht ik het ziekenhuis verlaten en konden we eindelijk op onze roze wolk kruipen.

Kort daarna werd ik dan toch gesteriliseerd dus ik moet jullie helaas teleurstellen, een zesde komt er niet meer!