Ik ken de situatie van de andere kant: als tiener heb ik ergens een vriendje gehad die niet goed voor mij was. Ik het begin was dat niet zichtbaar, maar na verloop van tijd begon hij steeds vaker vrouwonvriendelijke of neerbuigende opmerkingen naar mij toe te maken. Mijn ouders hadden dat al laaaang in de gaten voor ik dat zelf wilde zien, dus ze hadden daar met mij over gesproken en hun zorgen daarover geuit. Op dat moment wilde ik dat niet zien en we hebben daar wel wat ruzie om gemaakt, maar de opmerking bleef wel hangen en het bleef knagen aan mij. Hij bleef welkom thuis en het bleef mijn keuze hoe daarmee om te gaan, maar ze waren altijd eerlijk over hun zorgen. De opmerkingen bleven stelselmatig erger worden en na een twee-tal maanden gebeurde er iets waardoor voor mij de maat vol was, ik inzag dat dit probleem onoverkomelijk was en het uitmaakte. Mijn ouders hadden mij nooit tot iets verplicht, dus ik kon toen ook direct bij hen terecht met zorgen of twijfels tijdens dit proces. Ik zou je dus aanraden om je zorgen eerlijk te uiten, maar je dochter vrij te laten om zelf te ondervinden of die jongen bij haar past. Ze zal zeker over je woorden nadenken, ook al zal ze naar jou toe in eerste instantie volledig ontkennen dat er een probleem is. 😉

Oh wat een lastige situatie, mijn kindje is nog lang niet op die leeftijd maar wat ik heb gemerkt uit mijn eigen jeugd is niet verbieden idd verboden vruchten zijn het lekkerst maar ik zou gewoon eerlijk zijn naar je dochter hoe je er over voelt ook laat weten dat je liever niet heb dat ze met hem omgaat maar haar dat niet kan verbieden, jullie hebben al start gemaakt om open met jullie dochter te zijn wat al erg goed is dat jullie er al over gesproken hebben en ik denk dat je zo ook laat merken dat ze altijd bij jullie terecht kan want verzwijgen en stiekem doen is ook niks want ik kan nog steeds niet goed met mijn ouders praten

Oké, ik ben nog niet zover (6, 10 en bijna 12) maar dit zou ik doen: Zeker niets verbieden. Verboden vruchten zijn het lekkerste en je loopt dus het risico dat ze voor haar vriend kiest en niet naar jou terug durft te komen als uiteindelijk blijkt dat jij toch gelijk had. Ik zou proberen die jongen juist naar mij en mijn gezin toe te trekken. Dit mes snijdt aan meer kanten: 1) een jongen die de goedkeuring van paps en mams heeft, is vaak een stuk minder interessant, grote kans dat de relatie dan een stille dood sterft. 2) je blijft op de hoogte van de situatie tussen hen en houdt goed contact met je dochter. 3) misschien kan jij de jongen een veilige basis bieden waardoor hij zijn problemen kan oplossen en van de alcohol kan afkomen. Misschien dat het in de grond eigenlijk een goeie vent is die alleen een beetje hulp en liefde nodig heeft om zijn zaakjes op de rit te krijgen.

Inderdaad, zoals ik hierboven lees is verbieden iets wat juist averechts werkt op die leeftijd. Ik heb geen ‘grote’ kinderen maar wat ik zou doen is blijven praten met mijn kind. Zodat mijn kind weet dat hij/zij altijd bij mij terecht kan met wat dan ook. Wellicht dat op die manier de ‘drempel’ (misschien verkeerde woordkeuze) minder hoog is om jou om advies of hulp te vragen als het nodig is, en er over te praten. Helaas hoort vallen (en dan ook weer opstaan!) erbij op die leeftijd. Meer dan advies geven en je kind steunen kan je denk ik niet doen. ❤️