November, ik ben zo klaar met jou!

Eind oktober begon de maand van ellende. Ik kan het niet beter omschrijven. De oudste zoon kon ineens geen weg meer van de pijn aan zijn knie (nu moet je weten dat hij op 1,5 jaar meer dan 20 cm gegroeid is en dat we al serieus wat afgezien hebben daardoor) dus de paniek bij moeder sloeg alweer toe. Na foto's en een echo van zijn knie bleek dat zijn kraakbeen afbrokkelde en dat ze daar eigenlijk best niets aan doen. Rusten was dus de boodschap. Wat inhoudt dat hij 3 maanden minstens met krukken moet lopen en zijn knie zo veel mogelijk moet ontzien. 

Niet veel later hoorde manlief ineens bijna niets meer. Wat over en weer geloop naar de NKO arts leverde buisjes op. Nu ga je zeggen, goh een volwassen man, die gaat daar toch niet veel van voelen. Think twice, echt! Na een week bleek er al een ontsteking te zitten op die dingen. En het gehoor gaat niet vooruit. Dus antibiotica en het zou moeten beteren. Niet dus, tot op vandaag beschrijft hij het als leven onder water. Alles komt binnen als een dof geluid. Morgen dus opnieuw bellen naar de arts. 

Intussen kreeg dochterlief haar beugel. Geen drama uiteraard. Maar eten gaat supermoeilijk en heel de binnenkant van haar mond ligt open dus fijn is het niet. 

En uiteraard dacht de jongste dat hij niet in het rijtje mocht ontbreken. Die viel in de gymclub op zijn elleboog en kon zijn arm niet meer bewegen. Foto's en echo waren vrij goed maar elke keer er iemand aankwam brieste hij alles bij elkaar dus is er buit veiligheid besloten van gips aan te leggen. Want een duw of opnieuw vallen zou het uiteraard erger kunnen maken. 

En ik, ik probeer voor iedereen goed te doen. Liters soep voor de dochter, vlees je snijden voor de jongste, de oudste zoon overal naartoe voeren en brullen tegen criendlief zodat hij toch verstaat wat ik zeg. 

Laat ons zeggen dat ik moe ben, hoewel dat een understatement is! 🙃