18, zwanger van een tweeling en alleen....

Ik was 17 toen ik voor het eerst smoorverliefd werd. Echt halsoverkop en met de hele zoo in mijn buik. Dat hij iets ouder was en net uit een relatie kwam, kon mij in al mijn naïviteit helemaal niets schelen! 

Voor het eerst waren mijn ouders ook tevreden met wie ik naar huis kwam en ik mocht ineens ook een pak meer. Ik mocht uitgaan en ze maakten geen bezwaar dat hij bleef slapen of omgekeerd. Uiteraard kreeg ik het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes meer dan eens te horen maar de combinatie van de pil en een condoom moest toch ruim voldoende zijn niet? 

We beleefden intense weken, ik was meer bij hem dan thuis met als gevolg dat mijn laatste jaar humaniora volledig verpest was. Ik had geen interesse meer in school maar vond het belangrijker dat er eten klaar stond tegen dat hij thuiskwam van zijn werk. Ik deed dan ook elke mogelijke vakantiejob om te zorgen dat hij niets tekort kwam. 

Die zomer was heet, letterlijk en figuurlijk. We gingen samen op reis en genoten van zonsondergangen, wandelingen op het strand en een rijkelijk buffet elke dag opnieuw. 

En toch was er iets in mij dat zich een beetje herpakte want ik besloot in september opnieuw met school te beginnen. Ik was vastbesloten mijn laatste jaar tot een goed einde te brengen. Vol goede moed begon ik er aan. Maar drie weken later zorgde een positieve zwangerschapstest ervoor dat mijn plannen meer dan overhoop gehaald werden. 

Hij wou geen kinderen dat had hij me dan ook meer dan eens heel duidelijk gemaakt. Ik was ervan overtuigd dat dat na jaren wel zou veranderen. Wist ik veel dat het allemaal iets sneller zou gaan. Dat hij daar niet blij mee was, is het grootste understatement dat er maar kan zijn. 

Elk verwijt dat je je kan inbeelden heb ik te horen gekregen. Van: je deed het expres tot het is niet van mij, alles heb ik gehoord. Ik zou zelfs de zwangerschap gefaket hebben om hem aan mij te binden. Een echo kon hem niet tot bezinnen brengen. Hij sleurde mij net niet aan mijn haren naar zijn eigen huisarts waar hij me verplichtte een test te doen zodat hij met eigen ogen kon zien dat ik hem niet beduvelde.

Daarna heeft hij nog een aantal keer op zijn knieën voor mij gezeten. Hij hoopte mij te kunnen overtuigen om abortus te plegen. Toen dat niet lukte, mocht ik mijn valiezen inpakken en stond ik op straat. Zes weken zwanger van wat 2 weken later een tweeling zou blijken! 

Hem heb ik nooit meer gezien. En ik, ik ben intussen 19 jaar trotse mama van twee schatten van dochters!