Ik kwam er pas na 4,5 maand achter dat ik zwanger was van nummer 4

Dat er na dochter 3 nog een baby zou komen daar waren we het allebei over eens. Eerst een jaar of twee wachten en daarna zagen we wel wat er kwam! Moeder natuur dacht er echter het hare van.

Bij de oudste twee nam ik de pil en werd ik toch zwanger. Bij dochter 3 na amper 1 maand gestopt te zijn met de pil, was het al prijs. We gingen dus na de bevalling voor een andere oplossing en in overleg met de gynaecoloog leek de prikpil wel iets voor ons! Elke 3 maand achter een spuitje, wel telkens op tijd, moeilijk kon dat toch niet zijn? Zo gezegd zo gedaan!

Een dikke 8 maanden na de geboorte van dochterlief stond ik op een zondagnamiddag pannenkoeken te bakken. Plots werd alles zwart en viel ik flauw. Ik werd wakker terwijl vriendlief naast mij op de grond zat.

Ik stamelde dat ik dacht dat ik zwanger was. Hij schoot in de lach maar zag al snel aan mijn gezicht dat het menens was.

De dag erna ging ik naar de huisarts. Die mij net niet gek verklaarde want ik had perfect op tijd mijn prikpil gehad en de laatste was nog maar een week ervoor gezet. Uiteindelijk nam ze toch een bloedstaal en beloofde ze me 's avonds te bellen maar ik hoefde me geen zorgen te maken.

Nog nooit duurde een dag zo lang en even dacht ik zelfs dat ze me vergeten was. Maar toen ze uiteindelijk belde en zei dat ik even moest gaan zitten, wist ik hoe laat het was en dat mijn gevoel juist was. Op de vraag hoelang ik dan zwanger was, zei ze dat mijn HCG waarde aangaf dat het zo een zes weken was. Ik werd wel onmiddellijk doorverwezen naar de gynaecoloog omdat ik nog maar net die prikpil gehad had en een echo zou best zo snel mogelijk gebeuren.

Tranen met tuiten hebben we allebei gehuild want eerlijk is eerlijk, dit stond niet op de planning, hoe welkom het later zou zijn, met twee kleuters in huis en nog een baby, was dit gewoon niet haalbaar.

Denk maar aan een grotere auto, verhuizen want we leefden echt wel krap!

Maar goed, de dag erna belde ik mijn gynaecoloog en kon ik jammer genoeg niet bij hem terecht de eerste maanden. Zijn vrouw had net haar pols gebroken en hij nam al haar patiënten erbij waardoor hij overvol geboekt zat. Gelukkig kon ik 2 dagen later terecht bij een andere.

Gepakt met een Maxi-Cosi in de hand trokken we op donderdagavond naar het ziekenhuis. We zaten amper 2 minuten of we werden al binnen geroepen. Ik vertelde kort mijn verhaal en mocht plaatsnemen op tafel. Gespannen zaten we allebei te kijken naar het schermpje, op zoek achter dat stipje! Een stipje hebben we nooit gezien, integendeel, we zagen een hoofd, een lichaam, twee armen en twee benen. En alsof dat nog niet genoeg was, vroeg de dokter doodserieus: Wil je weten wat jullie krijgen?

Ik heb nog nooit iemand zo snel lijkbleek zien worden als vriendlief die avond. Sprakeloos keken we elkaar aan. En het duurde even voor we echt beseften wat hij eigenlijk vroeg. Ik herinner me vaag nog dat ik vroeg hoe lang ik dan eigenlijk al zwanger was. En ergens nog verder weg zei hij iets van halfweg en een jongen.

Hoe we terug aan de auto geraakt zijn weet ik niet meer. Laat staan hoe we thuis geraakt zijn. Ik weet alleen dat 4 maanden heel kort is om je voor te bereiden op een baby.

Ik kreeg vaak de vraag of het nu echt kan dat je zwanger kan zijn zonder dat je het weet. Ja, het kan! Geen stampje, geen buikje nee, echt helemaal niets. Was het nu omdat het een jongen was dat de zwangerschap ook anders liep dan bij de meisjes, wie zal het zeggen?

Gelukkig was er met de baby, ondanks die laatste en dus ook voorlaatste prikpil, niets aan de hand. Want dat was onze grootste angst, dat de stoffen uit die spuit toch iets  achtergelaten zouden hebben.

Senne werd geboren exact 19 dagen nadat dochter 3 haar eerste verjaardag vierde. Het was pittig, heel pittig. De overgang van drie naar vier kinderen was voor mij dan ook de zwaarste! Maar als ik de band tussen die twee zie, was het het allemaal meer dan waard.