Zoals jullie misschien nog wel weten ben ik al een poosje opzoek naar duidelijkheid omtrent de gezondheid van Vinz... en ik kan met recht eindeijk zeggen dat dit er is.

Het is 2009, ik ben een jonge meid van dan net 16 jaar en heb een te fout vriendje en wil hem graag zien. Hij smst dat hij op het station is. Mijn moeder werkt en mijn vader is boven. Het is 20 uur en donker buiten. Ik twijfel. Zal ik gaan en hem weer even zien voordat hij naar het internaat moet of luister ik naar "in het donker ben je niet veilig. En als meisje/vrouw zijne moet je nooit alleen in het donder over straat gaan." Toch kies ik voor het eerste.. Had ik maar voor het tweede gekozen...

Je kent het vast wel, je weet een paar dagen van te voren al of je kindje ziek gaat worden. Gewoon op basis van je gevoel en plots na een dag of 2 krijgt je kindje koorts en wordt ziekjes gewoon een griepje. Iedereen weet wat een moeder instinct is.. Moeders voelen op een of andere manier het gewoon weg aan. Maar wat als je moeder gevoel de wetenschap tegen spreek? Wat als je keer op keer, onderzoek op onderzoek er niets gevonden wordt terwijl elke vezel in je lijf schreeuwd dat er iets is met je kindje.. 

Jij maakte mij mama.

Pff wat waren de afgelopen dagen hectische en emotioneel. 

Laat ik vooropstellen dat de gezondheid van Vinz en positieve resultaten voor mij enorm belangrijk zijn! En dat ik in deze blog, net zo als de voorgaande blogs mijn gedachtens vrij opschrijf.

Hier zit ik dan, naast je bed in de stoel. Vanavond hebben wij de zo veelste strijd gehad. Jij wou iets en ik zei dat dat niet kon. Hoppa daar kwam het tranendal en vervolgens rende je naar papa om je beklacht over mama te doen. Ja dit zijn helaas de dagelijkse struggels de afgelopen week. Ik overdenk vervolgens de afgelopen tijd en voel mij langzaam aan verdrietig worden.

Eindelijk erkenning!!

Daar zit ik dan, voor de zoveelste keer vandaag met een huilend ventje op mijn arm. De tranen wellen op wanneer ik je probeer te sussen. Het gevoel dat ik niks voor je kan doen is ondragelijk aan het worden. Woorden schieten te kort wanneer ik weer een nacht lang bezig ben met je. Wanneer jij een nacht lang alleen maar pijn ervaart waarvan jij niet kan slapen. De tranen rollen uit jou ogen, maar niet alleen bij jou. Ik vertel je dat het me spijt dat ik nog geen oplossing voor je heb. Ik vertel je dat ik had gehoopt dat de zetpil van een paar uur geleden de pijn had kunnen verzachten maar niks is minder waar.