Ode aan jou

Hier zit ik dan, naast je bed in de stoel. Vanavond hebben wij de zo veelste strijd gehad. Jij wou iets en ik zei dat dat niet kon. Hoppa daar kwam het tranendal en vervolgens rende je naar papa om je beklacht over mama te doen. Ja dit zijn helaas de dagelijkse struggels de afgelopen week. Ik overdenk vervolgens de afgelopen tijd en voel mij langzaam aan verdrietig worden.

Want wanneer je bij oma bent of bij de gastouder bent geweest hoor ik bijna altijd dat je super lief bent geweest en dat je goed hebt geluisterd. Hier zie ik, als ik alleen thuis ben met jou en Vinz er niet zoveel van terug. Maar zodra papa de deur binnen stapt ben je weer een (b)engel en luister je beter.

Begrijp me niet verkeerd. Ik snap dat je driftbuien ergens goed voor zijn en dat je je blijkbaar zo veilig bij mij voelt dat je 100% zonder schaamte je zelf kan zijn. Maar ergens bekruipt mij toch het gevoel dat ik het fout doe. Dat ik een hele andere taal spreek dan die jij spreekt en dat wij elkaar niet meer kunnen verstaan. 

Toen jij nog een baby was, was niemand goed genoeg behalve ik. Ik was je matras, je levende speen en je voeding. Ik had 1 blik nodig om te zien waar jij behoefte aan had. Maar nu, nu lijkt het wel abrakadabra voor mij. Niks is goed behalve papa. Daar waar wij konden lezen en schrijven samen, lijk ik nu wel de rode lap op een stier. Het olie op het vuur en niks is meer goed. Of ik nou boos wordt, het negeer, rustig met je praat of je straf het werkt niet.. 

Je bent een mega lieve jongen met een hart van goud, je bent zorgzaam en ondeugend met je eigen gekke humor. Maar ventje wat mis ik die band met jou zeg! Ik vind het heerlijk om met je te knuffelen. Maar de afgelopen tijd is het alleen maar mopperen op elkaar. Ergens weet ik dat het een fase is maar toch snap ik niet waarom je nou zo boos moet doen tegen mij. 

Ik hoop maar dat deze fase snel heel snel ten einde is want ik mis je Vigo, ik mis onze band 😔