The right to walk home alone!

Het is 2009, ik ben een jonge meid van dan net 16 jaar en heb een te fout vriendje en wil hem graag zien. Hij smst dat hij op het station is. Mijn moeder werkt en mijn vader is boven. Het is 20 uur en donker buiten. Ik twijfel. Zal ik gaan en hem weer even zien voordat hij naar het internaat moet of luister ik naar "in het donker ben je niet veilig. En als meisje/vrouw zijne moet je nooit alleen in het donder over straat gaan." Toch kies ik voor het eerste.. Had ik maar voor het tweede gekozen...

Ik roep naar boven " PAP ben even naar buiten!! Ben straks weer terug!!" Ik hoor niks en besluit om te gaan, ik trek gauw mijn jas en schoenen aan. Neem mijn sigaretten mee en telefoon waar geen beltegoed op staat maar dan ben ik in ieder geval bereikbaar mochten ze mij zoeken. 

Ik kijk naar buiten. "Shit het wordt wel al heel donker" denk ik. Zal ik toch niet thuis blijven? Nee joh wat kan er nou gebeuren? Ben toch binnen tien minuten in het centrum en dus bij het station. Ik pak mijn fiets en ik zet mijn lampen aan. Ik steek de weg over en rijd verder op het fietspad. "Brr dat bos naast het fietspad is savonds toch een stuk enger" denk ik. Ik kom bij een bocht waarbij je kan kiezen om langs de paardeweiden te gaan en op een onverharde weg door te fietsen of o het fietspad te blijven wat richting het centrum leid. Langs het fietspad zelf staan lantaarnpalen maar bij de paardenweiden niet. Ik kies er voor om door te fietsen op het fietspad en met de bocht mee te gaan

Ik schrik want ik zie opeens twee mensen lopen met een hond. Na snel schakelen zie ik dat zij geen gevaar vormen. 

Maar dan.. 

Aan de bosrand waar langs ik fiets staan 3 jongens bij de lantaarnpaal. "SHIT" denk ik. Niets zeggen en door fietsen ze doen vast niks.. "EY meisje stoppen" schreeuwd 1 van hen.. ik denk snel na. "Als ik stop gebeurt er sowieso iets waarvan ik weet, dat het niet heel fijn gaat zijn" ik schakkel snel in overlevingsmodes en begin te fietsen.. " STOPPEN" schreeuwd er weer 1... " Shann fietsen, fietsen FIETSEN EN NIET STOPPEN" denk ik.. Ik trap mijn benen onder mijn lijf vandaan en voel dat 1 van de jongens tegen mijn fiets aan trapt in de hoop dat ik val. Ik herstel en fiets nog harder.. ik tril en durf niet achterom te kijken. De angst dat ik zie dat zij mij volgen is te groot.. ik fiets kei hard en de longen uit mijn lijf.. binnen 3 minuten ben ik op het station en dan komt het besef.. ik beef als een bezeten en krijg amper mijn sigaret aan. En ik begin te huilen.. alle angst komt er uit. Mijn vriendje komt net aanlopen en ziet dat het niet goed is. 

Ik vertel hem wat er zo juist had plaats gevonden en ook dan ik niet meer alleen naar huis durf. Hij begrijpt mij gelukkig en stelt voor dat hij mij naar huis brengt. Ik spring achterop en duik bijna in zijn rug en hou mijn ogen stijf dicht.. ik ben bang om ze tegen te komen. 

Tijdens de route op weg naar huis, komen wij langs een supermarkt en ik hoor een stem, het is dezelfde stem die ik eerder deze avond hoorde.. ik kijk op en ik zie de 3 jongens die mij eerste van de fiets probeerde te schoppen ons tegemoet fietsen... ik zeg niks en duik verder weg. Pas als zij uit gehoorafstand zijn vertel ik dit tegen mijn vriendje. 

We komen bij mij thuis aan en besluit niets te zeggen van voorval.. er is niks gebeurt, en als ik het wel zou zeggen zou ik helemaal niet meer weg mogen. 

Inmiddels is het 2021 en heeft dit voorval zoveel indruk op mij achter gelaten dat ik savonds mijn huis niet meer uit ga. Als het moet doe ik het maar met een bang hartje. Zelfs in de auto voel ik mij onveilig.. al jaren lang worden meisjes opgevoed met " 's avonds niet alleen over straat gaan. App als je thuis bent. Doe net alsof je aan het bellen bent want dan pakken ze je niet" ect ect ect.. Ik heb twee jongens en zal hen leren een meisje nooit alleen op straat te laten maar ook dat zij nooit een meisje pijn mogen doen.

 Educate you're sons!