Ik staar al een tijdje naar een wit scherm, niet wetende waar ik moet beginnen. Ik heb dit alleen geopend omdat ik hoop dat het me wat lucht gaat geven, aangezien schrijven normaal voor mij zorgt voor een stukje acceptie en reflectie. Al voelt mijn hart nu even zo vertrapt dat ik niet weet of een aantal woorden op een rij mij gaan helpen.

Ik hoor sinds een maand bij een grote groep vrouwen. Een groep vrouwen waar ik op had gehoopt om nooit deel van uit te maken. Vrouwen die getroffen zijn door een miskraam. Een baby’tje, klein of groot, dat de reis in de buik, door wat voor reden ook, niet af kon maken.Wat een magische tijd had moeten zijn veranderde bij ons in een nare droom. Een scenario waarvan je weet dat hij jouw kant op kan draaien. Iets wat altijd op de achtergrond is. En waarvan je hoopt dat het ook op de achtergrond blijft.

3 augustus

Vooroordelen. We hebben ze allemaal wel of we dit nou willen of niet. Sowieso hoort ‘oordelen’ on-losmakend vast aan kinderen. Want zodra je zwanger wordt of je zwanger wilt worden komen alle ongewenste en ongevraagde oordelen. Te grote buik, te kleine buik, je bent te jong, je bent te oud, je bent er nog niet aan toe, je moet eerst zorgen dat alle hormonen uit je lijf zijn, je moet met je benen omhoog, je moet er niet mee bezig zijn, je moet…… In een keer heb je een boel professionals om je heen verzamelend die plotseling geen filter meer hebben en je te pas en te onpas overladen met alle goedbedoelde adviezen, tips of (on)waarheden.

Dikke, vetzak, zeug, varken, lelijkerd, dik wijf, te lelijk om naar te kijken, ‘dat je vrijwillig naast zo’n dikke wil lopen’. Zo maar een greep van woorden die ooit naar mijn hoofd zijn gegooid. Zou graag zeggen dat dit alleen was toen ik op de basisschool zat, dan zou ik het beter kunnen begrijpen dan hebben we het tenslotte nog over kinderen. Maar al deze opmerkingen zijn net zo goed gemaakt in mijn studententijd en de tijd daarna, mijn volwassen leven. Gemaakt door mensen die dus heel goed weten wat ze zeggen. Ik denk niet dat ze de gevolgen hiervan ook kunnen overzien, ik heb namelijk de hoop dat als ze dat wel zouden weten ze die opmerking nooit gemaakt hadden. De meeste mensen die dit gezegd hebben herinneren mij waarschijnlijk niet eens meer, ik hun wel. Ik weet iedere detail van die opmerking nog. En voornamelijk het gevoel wat ik kreeg toen dit gezegd werd voel ik ook nog. Het laat me heel klein voelen alsof ik er niet toe doe. Het is in mij zijn gaan zitten, in mijn vezels, in mijn gedachten, in mijn ogen en het allerergste, in mijn gevoel. Ik ben ze gaan geloven. Dat ik dik(ker) ben hoeft niemand mij te vertellen, ik heb meerdere spiegels en ook een goede bril. Ik weet heus wel dat ik geen maatje 38 heb. Het is het waardeoordeel wat eraan vast hangt wat het zo ongelofelijk moeilijk maakt. Ik ben gaan geloven dat ik minder waard ben omdat ik dik ben. Ik ben gaan geloven dat ik er niet toe doe omdat ik dik ben. Ik ben gaan geloven dat mensen mij niet serieus hoeven te nemen omdat ik dik ben. Ik ben gaan geloven dat ik, Anne, alleen ben wat mijn weegschaal mij aangeeft. We doen het allemaal wel eens, onszelf de ‘wat als…-vraag stellen’. Ik stel mezelf dagelijks de vraag. Als ik dunner ben dan…… ‘zou ik een betere moeder zijn – zou mijn ex het niet hebben uitgemaakt – passen alle kleren mij mooi – nemen mensen mij serieus – lacht niemand mij uit – vinden mensen mij leuker – zou ik beter zijn in mijn werk’. Ik kan de lijst nog veel langer maken.

Ik hou ervan om bevallingsverhalen van anderen te lezen. Na de bevalling van Riv was ik dan vooral op zoek naar herkenning en erkenning, in het negatieve. Toen ik zwanger was van Novi was ik vooral opzoek naar positieve verhalen. Ik merk dat ik nu details begin te vergeten van mijn eigen mooie bevalling van Novi, tijd dus om die op papier te zetten. Ben je op zoek naar een positief bevallingsverhaal, lees dan gerust verder!

Ik ben eigenlijk heel mijn leven al zoekende geweest. Zoekende naar wat ik wil, belangrijk vind en waar ik voor sta. Ik vind het fijn en belangrijk om goed naar mezelf te kijken en dus ook kritisch te zijn. Hierin doorslaan is dan ook heel gemakkelijk, of het dan gaat om mijn kwaliteiten of om mijn poetskunsten, ik kan het soms overdenken. Doordat ik me vaak zoekende voel(de), ging ik soms ook mijn geluk voorbij. Terwijl mijn uiteindelijke doel toch is om mijn geluk te vinden. Kinderen krijgen zorgde ervoor dat het veel moeilijker werd om zoekende te blijven. Ik moest immers stevig in mijn schoenen staan, ik (ik schrijf ik, maar hier hoort Tim uiteraard ook helemaal bij!) was nu de basis geworden van twee kleine wezentjes. Twee blanco vellen papier, die met onze hulp, zoekenden zullen worden. Zoeken naar hun eigen geluk. Ik hoop dat ze ook zullen gaan zoeken, soms zullen verdwalen want dat alles zal ervoor zorgen dat ze op hun eigen pad terecht gaan komen. Ik hoop dat ik dan net zo’n goede hand in de rug kan zijn als mijn ouders dat zijn geweest voor mij. Ik ben best vaak uit de bocht gesprongen en heb ook veel dingen gedaan, dingen waar mijn ouders zelf nooit voor hadden gekozen. Een half jaar, in de andere kant van de wereld, stage gaan lopen. Op kamers gaan in een grote stad toen ik net 18 was geworden, terwijl ik prima thuis had kunnen blijven wonen. Een nieuwe studie beginnen, terwijl je bijna klaar bent met de andere, en daar vervolgens ook weer mee stoppen. Vele feestjes met de daarbij-horende fratsen die je uithaalt. Maar ook die grote stad weer achter laten, voor een klein dorp in Limburg voor iemand die ik nog maar een paar maanden kende. Ondanks dat sommigen van deze keuzes niet de meest voor de hand-liggende, veilige opties waren hebben mijn ouders nooit tegen mij gezegd: ‘Anne, waar ben je in hemelsnaam mee bezig? Je moet hiermee stoppen!’. Ze stelde kritische vragen, ik zag hun bezorgde blik en voelde hun zorgen. Tegelijkertijd voelde ik altijd dat zij mijn veilige, stabiele haven zouden zijn. Welke keuze ik ook zou maken. Dit zorgde ervoor dat ik al die rare fratsen durfde uit te halen, ik kreeg de kans om op zoek te gaan naar mijn eigen pad. Daar ben ik ze zo dankbaar voor en dat is tegelijk mijn grootste wens om dit te kunnen doen voor mijn eigen kinderen. Lastig wel want loslaten hoort hier heel erg bij. Laat ik daar nou net niet zo goed in zijn. Gelukkig heb ik nog veel jaren om hier steeds beter in te worden want ook dit hoort bij mijn pad. En terwijl mijn kinderen opgroeien en steeds duidelijker weten hoe hun pad eruit gaat zien (of misschien wel niet en dat is ook prima), krijg ik de kans om te groeien in mijn ouderschap en alle facetten die daarbij horen.

‘Goh, wat een lekkere spekbilletjes.’ Een veel gezegde opmerking als het om baby’s gaat. Ik kon wel huilen van blijdschap toen laatst iemand deze opmerking maakte over Novi. Novi haar ‘spekbilletjes’ hebben namelijk heel wat voeten in aarde gehad.

Als je zwanger bent of net bent bevallen zegt iedereen altijd ‘geniet ervan, deze tijd komt nooit meer terug.’ Toen ik net bevallen was van Riv hield ik me daar aan vast, thankgod deze tijd komt nooit meer terug. Genieten? Hoe moest ik in hemelsnaam genieten van deze tijd? Mijn horrorbevalling werd om de haverklap nog afgespeeld in mijn hoofd. En wanneer ik er niet aan dacht herinnerde mijn teveelomoptenoemen-hechtingen me er wel aan. Ontzettend veel mensen in mijn kamer die aan mijn borsten zaten om de borstvoeding op gang te laten komen en als kers op de taart mochten we ook nog een week in het ziekenhuis blijven in verband met de gezondheid van Riv en die van mij. Oh en dan heb ik het nog niet eens gehad over dat wij in één keer verantwoordelijk waren voor een klein, knap mannetje. Hallo, verantwoordelijkheidsgevoel! Een roze wolk? Die was bij mij nergens te bekennen. En de vlieger ‘als je bevallen bent ben je alle pijn wel weer vergeten’ ging voor mij ook niet op. Nu, ruim 3 jaar later weet ik nog precies hoe ik me die dag heb gevoeld. Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat ik ook heb geroepen: dit doe ik nooooooit meer. Dat stukje heb ik dan wel los kunnen laten omdat uiteindelijk de drang om mijn gezinnetje uit te breiden groter werd dan de angst voor alles. Dit kostte me wel ruim 2 jaar.