Laatste weken zwanger: angst in mijn lijf

Wat is dat toch met die laatste weken in de zwangerschap?
Ik weet dat dit mijn allerlaatste zwangerschap is en dat ik het zwanger zijn ooit ga missen en dat ik van alles heel erg zou moeten genieten.
Begrijp me niet verkeerd, ik geniet ook. Maar smacht ook steeds meer naar een comfortabeler lijf. Die geen baby platdrukt als ik een simpele handeling doe, zoals bijvoorbeeld mijn schoenen aandoen. Tegelijkertijd voel ik me trotser dan trots als ik rond-waggel met mijn dikke buik. Iedereen die kan zien dat er een baby aankomt. Dat wij weer ouders gaan worden. Ik weet ook hoe leeg het voelt als ik straks weer alleen over straat ga. Als niemand kan zien dat ik net een baby heb mogen krijgen.

Bij alle drie de zwangerschappen heb ik in de laatste weken naast alle lichamelijke ongemakken en alle mooie laatste keren, ook altijd een sluimerende angst in mijn lijf. Wat als…

Bij Riv en Novi had ik nog niet te maken gehad met miskramen en had ik deze angst ook. Deze zwangerschap is anders, puur door de voorgeschiedenis en is dit gevoel gewoon weer aanwezig.

Angst. 

Nu heb ik dat gevoel eigenlijk deze hele zwangerschap wel gevoeld, maar vanaf 20 weken, was dit toch wat meer op de achtergrond. Ook omdat dit moest. Ik moest meer vertrouwen gaan hebben. Simpelweg om de reden dat zo lang spanning houden niet te doen was maar bovenal omdat dit kindje het verdient om vol vertrouwen ontvangen te worden. Toch heeft, bewust of onbewust, dit gevoel altijd gesluimerd. Soms hand in hand met het vertrouwen. Hierdoor hebben we ook heel lang gewacht om dingen klaar te maken, te regelen, het huis baby-ontvangst-proof te maken. Want wat als ik nu allerlei zaken ga regelen en het alsnog mis gaat? Wat als alles dadelijk klaar staat en dit kindje toch niet bij ons mag zijn? Toch kwam bij 36 weken (toen ik met verlof ging) er ook heel hard de nesteldrang om de hoek kijken. Want, wat als ze besloot om met 37 weken te komen? En ik nog niks had klaar staan? Het vertrouwen won. En in de afgelopen weken hebben we dan ook met veel plezier alles klaargemaakt, besteld, bedje opgemaakt, me zorgen gemaakt over welke kleur muts er het beste bij het geboortepakje past, enzovoorts.

Nu ik terugdenk, heb ik wel al heel lang geleden het geboortekaartje ontworpen. Een kaartje wat echt ons nieuwe gezin symboliseert. Dus lief babyzusje, jij hoort er echt al een tijd bij. En het is ook de liefde die ik voor jou voel wat me zo onzeker maakt. Ik wil je in mijn handen hebben, ademend, je longen volzuigend met zuurstof. De weg naar jou toe, is zo zwaar, frustrerend, confronterend en toch ook liefdevol geweest. Dat dit laatste stukje, waarin we alleen maar kunnen wachten, voelt als wéér een beproeving. Beproeving op het vertrouwen. Vertrouwen in de goede afloop.

Toen wij deze zomer een hele gave camperreis maakten naar Sardinië, spraken Tim en ik voor het eerst naar elkaar uit dat er een houdbaarheidsdatum zat aan onze kinderwens. Voor het eerst voelden we beiden dat we vrede konden hebben met het feit als er geen derde kindje zou komen. Voor het eerst voelden we dat er een grens zat aan de rek. Riv en Novi die steeds zelfstandiger worden, het steeds grotere leeftijdsverschil. Maar bovenal het gevoel dat ons leven stil bleef staan, er zat altijd een soort van rem op. Want toekomstplannen maken werd lastig omdat we nooit wisten hoe de toekomst eruit zou zien. Zwanger, een kindje, of nog steeds (ongewenst) niet zwanger. Nu hadden we natuurlijk het afgelopen jaar meer dan ooit ervaren dat de toekomst, niet te plannen valt. Maar toch drukte het verlangen en de wens voor nog een kindje, een stempel op ons. Iedere maand de teleurstelling bij een negatieve test of een ongesteldheid. Mijn cyclus, die als een leidraad door alles heen geweven werd. Het ongemak ervan, begon tè zwaar te wegen. Tegelijkertijd voelden we beiden dat we, zonder wrok, konden accepteren, dat dit het was. Tim, Anne, Riv en Novi, met drie kleine sterrenzieltjes. We konden accepteren dat dit het was. Dus tijdens deze camperreis spraken we een datum af. Dit jaar, 2023, moest het gebeuren. Lukte dit niet, dan zouden we dit accepteren en zien als ons lot.
Was dit het ultieme loslaten waar iedereen het over had? Was het de ontspannen vakantie? Was het een gelukstreffer? Ik weet het niet. Maar deze vakantie, ben ik zwanger geraakt.

En zwanger zijn, na drie achtereenvolgende miskramen, is echt niet leuk. Het voelde vaker als wachten op wederom slecht nieuws. Wachten op het onomkeerbare. Tegelijkertijd is dat wachten ook het enige wat je kan doen. Vertrouwen hebben, zoals mensen dat dan zeggen, was er gewoon niet bij. Dit vertrouwen, in dit stukje, was stuk. Kapot gemaakt. En het voelde veiliger om geen vertrouwen te hebben en de tijd gewoon uit te zitten, dan het risico om het vertrouwen wederom te breken. Sommigen zullen dit omschrijven als pessimistisch. Voor ons voelde dit echt als realistisch. Tegelijkertijd voelden we beiden naast alle onzekerheid, toch ook gewoon weer liefde groeien. En zie liefde maar eens tegen te houden. De tijd naar de eerste echo duurde echt lang. En ik had gehoopt na een goede echo toch, een beetje opgelucht, te zijn. Maar eigenlijk zodra je één voet buiten de echo-ruimte zet, hakte bij mij alle onzekerheid er weer in. Garantie tot de deur, grapten wij wel eens. We hadden immers vaker goede echo’s gehad, dus wederom geen garantie tot goede afloop.

Toch gingen we ook op zoek naar mijlpijlen, mijlpalen in de vorm van aantal weken zwanger, uitslagen van onderzoeken, mijn misselijkheid enzovoorts. En echt door de tijd uit te zitten, haalden we de eerste grote mijlpijl. Een goede 13-weken echo. En ik zou willen, voor de mensen die dit lezen en in hetzelfde schuitje zitten, dat ik een manier kon benoemen hoe je de wachtweken goed kan overbruggen. Maar ik heb dé manier niet gevonden. Ik heb mijn leven geleefd, zo goed en zo kwaad als dat kon. Open en transparant geweest over hoe ik me voelde aan de belangrijkste mensen om mij heen en verder hoppen van mijlpaal naar mijlpaal.

En zo zit ik, nu bijna 40 weken zwanger, dit te typen. En onze dochter, is vlekkeloos door alle onderzoeken gevlogen. En toch. Toch, is er nog dat stemmetje in mijn hoofd. Wat als…..
Alles staat klaar. Alles is voorbereid. Ze mag komen. Liever vandaag dan morgen.

En zoals ik deze zwangerschap begon, zo eindig ik hem ook, wachtend op weer een mijlpaal. De laatste mijlpaal die ze maakt in mijn buik. Kom maar kleintje, ik kan niet wachten om alle mijlpalen hier, met jou en je lieve papa, lieve broer en lieve zus, te vieren. Je bent zó welkom.