Mijn dikke buik zonder zelfliefde!

Dikke, vetzak, zeug, varken, lelijkerd, dik wijf, te lelijk om naar te kijken, ‘dat je vrijwillig naast zo’n dikke wil lopen’. Zo maar een greep van woorden die ooit naar mijn hoofd zijn gegooid. Zou graag zeggen dat dit alleen was toen ik op de basisschool zat, dan zou ik het beter kunnen begrijpen dan hebben we het tenslotte nog over kinderen. Maar al deze opmerkingen zijn net zo goed gemaakt in mijn studententijd en de tijd daarna, mijn volwassen leven. Gemaakt door mensen die dus heel goed weten wat ze zeggen. Ik denk niet dat ze de gevolgen hiervan ook kunnen overzien, ik heb namelijk de hoop dat als ze dat wel zouden weten ze die opmerking nooit gemaakt hadden. De meeste mensen die dit gezegd hebben herinneren mij waarschijnlijk niet eens meer, ik hun wel. Ik weet iedere detail van die opmerking nog. En voornamelijk het gevoel wat ik kreeg toen dit gezegd werd voel ik ook nog. Het laat me heel klein voelen alsof ik er niet toe doe. Het is in mij zijn gaan zitten, in mijn vezels, in mijn gedachten, in mijn ogen en het allerergste, in mijn gevoel. Ik ben ze gaan geloven. Dat ik dik(ker) ben hoeft niemand mij te vertellen, ik heb meerdere spiegels en ook een goede bril. Ik weet heus wel dat ik geen maatje 38 heb. Het is het waardeoordeel wat eraan vast hangt wat het zo ongelofelijk moeilijk maakt. Ik ben gaan geloven dat ik minder waard ben omdat ik dik ben. Ik ben gaan geloven dat ik er niet toe doe omdat ik dik ben. Ik ben gaan geloven dat mensen mij niet serieus hoeven te nemen omdat ik dik ben. Ik ben gaan geloven dat ik, Anne, alleen ben wat mijn weegschaal mij aangeeft. We doen het allemaal wel eens, onszelf de ‘wat als…-vraag stellen’. Ik stel mezelf dagelijks de vraag. Als ik dunner ben dan…… ‘zou ik een betere moeder zijn – zou mijn ex het niet hebben uitgemaakt – passen alle kleren mij mooi – nemen mensen mij serieus – lacht niemand mij uit – vinden mensen mij leuker – zou ik beter zijn in mijn werk’. Ik kan de lijst nog veel langer maken.

Inmiddels heb ik een compleet verstoorde verhouding met eten, afvallen, aankomen en alles wat daarbij hoort. Ik kan geen goede middenweg vinden, het is het één of het ander. Of ik ben streng op dieet of ik eet alles wat ik wil. Bij beiden ben ik niet gelukkig. Het resulteert ook in het jojo-effect, mijn tweede naam inmiddels. Als je foto’s ziet van mijn hele leven, zie je echt alle maten voorbij komen. Ook de slankere versies dus. Op alle foto’s weet ik dat ik niet gelukkig was met mijn lichaam. Hoe dik of hoe dun ook. Inmiddels weet ik dus ook dat het probleem niet zit in het getal op mijn weegschaal. Want hoe hoog of laag ook, ik ben nooit tevreden. En ik kan mezelf daar inmiddels zo boos over maken. Mijn hardwerkende lichaam, heeft me zoveel mooie dingen gegeven. Allereerst natuurlijk twee prachtige, gezonde kinderen gemaakt, gedragen en gevoed. Het heeft me op plekken gebracht die ik nooit meer zal vergeten. Het geeft me een goed seksleven. Het geeft me gevoel, zonder dat ik daar iets voor hoef te doen. Het geeft kinderen op school een plek om zich veilig te voelen. En toch…. Ik verafschuw het.

Andere vrouwen zeggen wel eens, ohh Anne, ik ben zo jaloers op jou, jij doet gewoon aan wat je wilt ondanks dat je geen maatje 36 hebt. Ik snap hier dus helemaal niks van. Ik straal dus blijkbaar iets totaal anders uit dan ik voel. Want diegene moest eens weten hoe vaak ik me die ochtend omgekleed heb, hoe vaak ik alle kleren uit mijn kast heb gegooid, hoe vaak Tim tegen me heeft moeten zeggen: ‘Sjattie, dit staat echt goed. Je bent prachtig.’.. Hoeveel gesprekken hier al over gevoerd zijn. Hoeveel tranen hier al om gelaten zijn.

Het probleem is ook niet dat ik niet weet hoe ik je gezond moet eten of hoe je kunt afvallen. Het principe werkt tenslotte heel simpel. En of je dat nu doet met een koolhydraatarm-dieet of shakes of kcal-tellen of wat dan ook het beste bij je past. Het principe blijft hetzelfde, meer verbranden dan erin stoppen. Het probleem bij mij is juist dat ik niet meer normaal met eten kan omgaan. Dat ik geen balans kan vinden. Als ik gezond eet, en me dus aan allemaal regeltjes houd (die ik dus zelf bedacht heb na inmiddels 10 verschillende afvalcursussen te hebben gevolgd) verlang ik na weken alleen maar gezond eten uiteindelijk naar een frietje of een zak chips. Wanneer ik dit dan eet (wat op zich geen probleem zou moeten zijn) voelt het voor mij aan alsof het weer helemaal mislukt is en raak ik dus uit balans. Ik voel me dan een totale mislukking, te dik om goed voor te zorgen. Heeft toch geen effect, je bent nog 20 jaar bezig met afvallen voordat je niet meer afstotelijk ben enzovoorts. Gevolg = jojo-effect. Voorheen dacht ik dan altijd: ik moet gewoon weer een andere cursus zoeken en dan gaat het lukken. Die cursus start pas over een maand, dan heb ik nog een maand om alles nog te eten voordat ik weer gezond moet doen. Totale verstoorde gedachten natuurlijk, daar ben ik inmiddels wel achter. Het kostte me wel 30 jaar om hier achter te komen, het getal op de weegschaal maakt me niet gelukkig. Waar ik me dus nu op probeer te richten is een stukje zelfliefde en poeh wat is dat lastig. Maar ik wil ervoor vechten want ik wil het goede voorbeeld zijn voor mijn kinderen, vooral voor mijn dochter. Ik wil mijn vertiefde zelfliefde niet doorgeven. Ze zijn nu nog zo lekker onbezonnen, zonder vooroordelen. Mijn gezin is mijn voorbeeld, zij houden van mij, in welke maat dan ook. Nu ik nog. Riv zei laatst tegen me: ‘Mama, jij hebt nog wel een beetje een dikke buik. Dat was het huisje van Novi hè?’ ‘Ja schat en het was ook jouw huisje’ ‘Mag ik dan nog een keer terug, want ik denk dat het wel een fijn huisje was!’ Alles totaal zonder oordeel, gewoon een constatering. Vervolgens volgde zijn vingertje de strepen op mijn buik, de littekens van mijn jarenlange ongezonde haat-verhouding met mijn lichaam. Ik voel de tranen opwellen, geraak door zijn liefdevolle opmerking over mijn zo gehate, dikke buik.