Bundeltje liefde

Ik hoor sinds een maand bij een grote groep vrouwen. Een groep vrouwen waar ik op had gehoopt om nooit deel van uit te maken. Vrouwen die getroffen zijn door een miskraam. Een baby’tje, klein of groot, dat de reis in de buik, door wat voor reden ook, niet af kon maken.Wat een magische tijd had moeten zijn veranderde bij ons in een nare droom. Een scenario waarvan je weet dat hij jouw kant op kan draaien. Iets wat altijd op de achtergrond is. En waarvan je hoopt dat het ook op de achtergrond blijft.

Vanaf het moment dat wij besloten om voor een derde kindje te gaan, wordt die keukentafel in je gedachten al gevuld. Hoe zou het zijn als…..

Op het moment dat ik de positieve zwangerschapstest daadwerkelijk vast had, werd dat beeld bevestigd. Wij zijn gewoon zó gezegend dat er nog een kindje bij ons mag komen. Het beeld, wat eerst alleen maar ‘wat als- gedachten’ waren maakt direct plaats voor echte liefde. Zoveel liefde om te geven. Zoveel leuks om weer naar uit te kijken. Zoveel eerste keren zouden weer komen. Helaas kwam er voor ons één -eerste keer – die ervoor zorgde dat al die andere eerste keren niet meer gaan plaatsvinden. Ons kindje, bleek tijdens de echo, gestopt te zijn met groeien. Dit kindje zou onze eerste keer zijn dat wij afscheid moesten nemen van een klein frummeltje, wat al zo geliefd was. Dit zou onze, eerste (en hopelijk laatste) miskraam zijn.

Achteraf gezien vraag ik mezelf af, heb ik dit niet aangevoeld? Ik heb hier toch al gesprekken met sommigen over gehad. Maar nu ik het zo typ en weer terug ga naar het moment op de bank bij de verloskundige kan ik me alleen maar mijn enthousiaste gevoel herinneren. Blij, enthousiast om dat hartje te zien kloppen en het mini lijfje te zien dansen in mijn buik. Ik had dat enthousiaste gevoel niet gehad als ik twijfels had gehad. Ik lag daar vol overgave, klaar om ons kindje te zien. Maar het bleef stil, te stil. De verloskundige hoefde niks te zeggen, Tim en ik hadden beiden al genoeg gezien. Dit was niet het beeld wat we hoopten te zien. Dit was niet het beeld wat je wil zien. Op het moment dat de verloskundige hardop uitsprak, dat het geen goed nieuws is, voel ik mijn oren dichtslaan. Ik ga op de automatische piloot. De vreugde en liefde die je al weken in je lijf voelt groeien maakt plaats voor een hele zware steen. We krijgen informatie over hoe nu verder en staan even later verslagen weer buiten, met drie keuzes om het kleintje uit mijn buik te krijgen. Ik wil daar dan nog helemaal niet mee bezig zijn, ik wilde het leven vieren en nu moet ik plots al afscheid nemen. Afscheid nemen van iets wat nog maar heel klein is, maar voor ons alles betekent. In de auto op weg naar huis hoop ik nog ergens dat ik dadelijk wakker word, dat dit zo’n nachtmerrie is wat je wel vaker hebt voor een spannende afspraak. Maar helaas, dit is onze realiteit. Ik ben zwanger. Zwanger van ons derde kindje. Zwanger van een kindje wat nooit bij ons aan de keukentafel komt te zitten. Zwanger van een kindje wat niet meer verder kon groeien.

Bij thuiskomst wachten een opa en oma die staan te popelen om een mooie echo te zien. Eén blik van mij is voldoende om duidelijk te maken dat het niet goed is. Riv neemt afstand en Novi blijft me maar knuffelen. Na een tijdje vraagt Riv waarom ik zo verdrietig ben. We besluiten om het uit te leggen wat er aan de hand is. Hij verdient het om de waarheid te horen. Riv stelt 100 vragen, dezelfde vragen die wij hebben en waar we geen antwoord op kunnen geven. We proberen alles zo goed en eerlijk mogelijk uit te leggen. Hij voelt ons verdriet en laat ons niet meer los.

Er zijn nu ook praktische zaken om te regelen, werk, mensen het verdrietige bericht vertellen, onderzoeken hoe nu verder. Dat er dingen ‘moeten’ geeft houvast. Tegelijkertijd zijn wij ook nog steeds papa en mama van twee andere kindjes, die al onze liefde en aandacht verdienen. Dus zo brengt ook het avondritueel die avond wat rust. We knuffelen extra lang met zijn vieren op ons bed. Ik voel me enorm gezegend en tegelijkertijd voel ik aan alles dat er nog genoeg liefde, ruimte en aandacht was voor nog zo’n kleintje. Onze zegeningen voelen tegelijkertijd confronterend.

Die avond speur ik heel google af om informatie in te winnen. Wat staat ons te wachten. We hebben drie keuzes:

1. Wachten tot de miskraam vanzelf komt.2. Opwekken, thuis, met medicatie.

3. Operatieve curettage.

Optie 1 valt voor ons allebei meteen af. Bij de echo bleek dat het kindje al 3 weken was gestopt met groeien, hoeveel tijd is er nog nodig dat mijn lijf het natuurlijk oppakt? Wanneer ik moet wachten voelt het voor mij alsof ik ook in mijn verdriet blijf hangen. Niet dat verdriet hebben erg is. Maar ik wil dit ook graag kunnen afsluiten. Mijn lijf weer terug, want die voelt nog op en top zwanger. En met afsluiten bedoel ik niet, vergeten. Maar wel stappen vooruit zetten. Zolang het kindje nog in mij zit, voelt het alsof ik stil blijf staan. Dat gezegd hebbende neig ik heel erg naar duidelijkheid. Optie 3 geeft duidelijkheid. Er wordt een operatie gepland en ik weet precies hoe en wat. Echter kleven er aan optie 3 ook wat nadelen. Er kan namelijk wat littekenweefsel ontstaan en bij een curettage worden alle slijmvliezen ook weggehaald want een eventuele volgende zwangerschap kan bemoeilijken. Bij optie 2 krijg je een aantal pillen mee naar huis en die neem je dan op eigen tijdstip in. 1 pil is oraal, minimaal 36 uur later breng je 4 pillen vaginaal in, dit herhaal je 24 uur later nogmaals. Het is dan de vraag wanneer de miskraam precies begint, dit kan na de eerste pil zijn, na de eerste vier of na de laatste vier zijn. Binnen een uur, binnen een aantal uur, noem maar op. Ik lees wat verhalen, die me op en neer laten twijfelen. Heel duidelijk komt weer naar voren dat dit allemaal zo persoonlijk is. Net zoals alles met kinderen persoonsafhankelijk is.

Ik slaap die nacht verbazingwekkend goed. Ik word wakker met een enorm leeg gevoel. Ik heb echt hartzeer. Ik ben gelukkig de hele dag alleen thuis. Novi is naar de kindjes, Riv is naar school en oma, Tim is werken. Ik huil de hele dag, slaap af en toe 10 minuten op de bank om vervolgens alsnog doodmoe te zijn. Ik bel met een aantal vrouwen, van wie ik weet dat ze dit hebben doorgemaakt. Het is fijn om met anderen erover te spreken. Toch voel ik me alleen. Iedereen steunt me, stuurt lieve berichtjes, staat klaar. Maar dit is een andere vorm van verdriet en pijn. Ik kan het ook niet oplossen, want wat ik ook doe, dit kindje gaat niet meer groeien. Mijn toekomstbeeld was al ingevuld. Wij zouden een kerstkindje krijgen en het nieuwe jaar ingaan als gezin van 5. Ik zou in de zomervakantie in Italië paraderen met mijn dikke buik, met aan iedere hand een grote broer en zus. Het doet pijn. Rouwen is echt rauw.

Ik word die dag gebeld door het ziekenhuis en krijg te horen dat ik pas een week later terecht kan. Een week voelt als een eeuwigheid. Het duurt dus sowieso nog een week voordat we enigszins duidelijkheid hebben en dan pas gaat het hele gebeuren echt beginnen. Nu ik dit schrijf, zittend op een handdoek en kraamverband op de bank kan ik makkelijk zeggen dat de week redelijk snel is gegaan. Maar een week is lang. Te lang, te veel tijd om na te denken. In deze week schreven we ook een ander scenario, wat nu als ik gewoon nog helemaal niet ver zwanger was? Ik wist immers helemaal niet hoe mijn cyclus eruit zag na mijn spiraal, aangezien wij direct zwanger waren. Wat nu als ik gewoon veeeeeeel korter zwanger zou zijn. Zou ik dan in het ziekenhuis, heel onverwachts, alsnog een kloppend hartje gaan zien? Uren heb ik gezocht, en gevonden overigens, naar soortgelijke verhalen. Verhalen waarin ik las dat ons scenario waar zou kunnen zijn. Deze week gaf ons hoop. Valse hoop. Want ondanks dat we wel 100 keer gezegd hebben, we moeten er niet vanuit gaan dat dit zo is. Ondanks dat, doet hoop leven. Ik voelde weer een sprankeltje. Er kon stiekem weer een beetje gewerkt worden aan de fantasie-gedachten van voorheen.

De gynaecoloog begreep onze theorie en gaf aan dat het inderdaad zomaar de waarheid zou kunnen zijn. Ze stelde voor om direct met de echo te gaan kijken. Maar onze hoop bleek echt valse hoop te zijn. De echo bleef wederom stil. Uiteindelijk zijn wij met de pillen op zak naar huis gegaan. Gekozen dus voor optie 2. Ik ga hier geen pleidooi houden waarom wij denken dat dit het beste is, hier zijn namelijk geen goede keuze of foute keuzes in. Dit zijn persoonlijke keuzes. En optie twee voelde voor ons het meest eigen, we zijn samen aan deze zwangerschap begonnen en wilden dit ook graag samen afsluiten. Regie bij onszelf, in hoeverre je regie kunt hebben over een miskraam.

In de auto heb ik meteen de eerste pil genomen, maandag 30-05-2022 om 14.35uur. Ik voel al snel dat het zorgt voor wat krampjes, heel minimaal. Middags zit ik nog met Tim en Novi bij de huisarts omdat Novi doodziek is. We moeten best een tijdje wachten. En ondanks alle spanning en gedoe slagen Tim en ik erin om samen enorm de slappe lach te krijgen. We hebben dit nodig. We hebben elkaar nodig. Flauwe humor. Ik ben zo dankbaar voor Tim zijn steun. En dat hij me dus alsnog aan het lachen kan krijgen ondanks dat het leven zich echt even tegen ons keert.

Pas woensdag 1 juni 2022 in de ochtend mag ik de inwendige pillen inbrengen. Wederom wachten. De dinsdag die ertussenin zit, breng ik thuis door met twee zieke kindjes. Ik vond dit een zware dag. Je weet dat je niet meer terug kunt, je weet niet wat je te wachten staat en je kan niks anders doen dan wachten. Ik ben tijdens het hele proces niet boos geweest, behalve die dinsdag. Boos op de situatie. Boos dat ons dit moet overkomen. Boos dat het oneerlijk is. Boos op mijn lijf die me in de steek laat. Boos op de onmacht. Ik wil dit oplossen. Tim kan alles maken. Waarom kunnen wij dit niet maken?

Woensdag 1 juni 2022, 07.10uur. D-day. De pillen moeten vaginaal worden ingebracht, liefst zo diep mogelijk. We hebben besloten dat Tim ze het beste kan inbrengen om het beste resultaat te krijgen. Het voelt raar, voor ons allebei, om dit te doen. Ik ben blij dat Tim het doet, geen vreemde die aan mijn lijf zit. Tim is bang om me pijn te doen, maar dat is gelukkig niet het geval. De pillen gaan er goed in. Nu is het wachten. Omdat de pillen eruit kunnen vallen kies ik ervoor om de eerste paar uur in bed door te brengen. Zodat ik zeker weet dat de pillen zijn werk hebben gedaan. Oma komt de kindjes ophalen. Tim gaat werken en staat stand-by mocht ik me niet goed voelen.

Ik lag op een matje en handdoek, inclusief kraamverband in mijn ondergoed in bed. Te wachten. Te wachten op wat? Ik wissel tussen netflix, instagram, facebook en whats-app. Ik voel dat ik op en af krampen krijg, menstruatiekrampen, soms heviger en dan weer wat milder. Ik heb nog niet het idee dat het echt begonnen is. Rond 10 uur besluit ik op te staan om naar beneden te gaan. Ik voel direct zodra ik ga staan dat ik bloed. Ik maak mijn bed op, neem alle spullen mee en ga mijn tanden poetsen. Ik durf niet mijn broek naar beneden te doen. Om 10.08uur app ik Tim: ‘Ik voel het er nu uitkomen. Ga nu op de wc zitten.’ Op de wc voel ik dat het vruchtje geboren wordt. Ik vang een perfect vruchtzakje, inclusief mini mensje op. Ik vind het niet eng. Ik benoem hoe geliefd het was en dat ik zo graag had gewild dat het verder had kunnen groeien maar dat er vast een reden voor is waarom dat niet gelukt is. Ik ben gek genoeg, trots. Ik besluit om het in een glas water te doen omdat ik gelezen heb dat het dan het beste in tact blijft. Dan kunnen we het later gaan begraven.

Ik moet hierna een tijdje op de wc blijven zitten omdat het vloeien nu heel heftig is. Krampen vallen echt mee. Daarna ga ik naar beneden. Ik besluit meteen dat ik foto’s wil, dus maak foto’s met de echo’s, zwangerschapstesten en het glas water, inclusief vruchtzakje en mini-mensje. Het gevoel wat ik bij de geboorte van Riv en Novi had, het trotse gevoel, dat voel ik nu weer. Dit kindje mag er zijn. Is er. Is voor ons van veel betekenis.

De rest van de dag hang ik op de bank en wc. Merk dat ik weinig energie heb door het bloedverlies en alle emoties. Buikkrampen nemen toe, en ik besluit dan ook om ibuprofen te pakken. Dit helpt tegen de scherpe randjes. Bloedverlies is wel hevig, bij mij vergelijkbaar als na een bevalling. Maar ook dit is weer heel persoonlijk. De dag erna moeten we nog een keer pillen inbrengen, dit zorgt wederom voor wat meer bloedverlies en buikpijn. Dagen erna verlies ik redelijk wat bloed, maar wordt iedere dag minder. Binnenkort hebben we, hopelijk de afsluitende, afspraak in het ziekenhuis om te kijken of ik helemaal ‘schoon’ van binnen ben. Ik hoop het. Dan zitten alle praktische handelingen erop en kan mijn lichaam weer eigen worden.

Nu achteraf ben ik zo blij dat ik het toch al aan een aantal mensen heb verteld, onwetend, vol vreugde, in verwachting. Dat ik dat intense geluk al een aantal keer heb gedeeld, ik ben gefeliciteerd, heb kaartjes ontvangen. Want dit kindje verdient het ook om gevierd te worden. Om blij mee te zijn, het mag niet alleen maar verdriet zijn. Verdriet is er genoeg. Verdriet omdat het zo gewenst was. Maar vreugde en verdriet gaan hand in hand.

Dit kindje was er nog niet klaar voor. Wij zijn er klaar voor. Nu nog meer dan ooit. Ik volg mijn lichaam en probeer vertrouwen te hebben. Met volle angst vooruit!

Maybe we will never meetbut we can still walk together

like parallel lines

to infinity and beyond.