Bevalling Novi

Ik hou ervan om bevallingsverhalen van anderen te lezen. Na de bevalling van Riv was ik dan vooral op zoek naar herkenning en erkenning, in het negatieve. Toen ik zwanger was van Novi was ik vooral opzoek naar positieve verhalen. Ik merk dat ik nu details begin te vergeten van mijn eigen mooie bevalling van Novi, tijd dus om die op papier te zetten. Ben je op zoek naar een positief bevallingsverhaal, lees dan gerust verder!

Riv is geboren nadat ik ingeleid werd. Riv en mijn lijf waren er niet klaar voor, dat in combinatie met chagrijnige/drukke/ongeïnteresseerde verloskundige en verpleging zorgde ervoor dat alles heel geforceerd, ruw, met negatieve energie en onnodige fouten gebeurde. Op dat moment dacht ik dat het zo hoorde, later ben ik me pas gaan beseffen dat de fout helemaal niet bij mij of mijn lichaam lag. Dit was niet normaal, zo hoorde een bevalling er helemaal niet perse uit te zien. Ik ging bij Riv de bevalling in zonder geboorteplan. Toen werkte dat voor ons, we lieten het maar op ons af komen. Je kan je voorstellen dat we het bij Novi graag anders wilden. Al snel na de positieve test kwam er naast het vreugdegevoel ook wel meteen een stemmetje: ‘Jaaaa leuk Anne, die baby, maar die moet er ook nog uit….’. Gelukkig heb ik dat stemmetje de eerste maanden de mond kunnen snoeren met ‘dat duurt nog maaaaaaaanden’. Maar die maanden vlogen om, samen met een peuter, een verbouwing die niet opschoot, werk en een leuke vent, zijn 6 maanden zó voorbij. Ondanks dat iedere bevalling anders is wist ik wel beter en meer wat er op me af ging komen. Inmiddels was mijn beeld ook niet meer blank. Ik wist dat ik niet persé een roze wolk hoefde te voelen, ik wist dat er na de bevalling nog heel veel niet-voor-op-de-foto-momenten zouden komen. Een uur met je benen in de beugels tijdens het hechten, dik kraamverband en laten we die mooie onderbroeken niet vergeten. Ik had nu juist heel duidelijk op een rij hoe ik het voor me zag. Ik maakte een mooie geboortewens, geen plan, een bevalling is tenslotte niet te plannen. Wel had ik duidelijke wensen, waar ik echt wel flexibel in kon zijn. Communicatie dreef de boventoon bij onze wens. Ik wilde geen toeschouwer meer zijn van mijn eigen bevalling, ik wilde regie hebben. Tim was mijn backup, als ik het niet meer kon opbrengen zou hij degene zijn die precies kon vertellen hoe of wat we het wilden. Communicatie, rust, positieve bekrachtiging en bewegingsvrijheid waren mijn leidraden. En mocht alles medisch mogelijk zijn, wilde ik heel graag thuis in bad of bed bevallen. Kort door de bocht, heb ik al het bovenstaande mogen ervaren. Of dit te danken is aan mijn geboortewens? Ik denk dat het er wel echt aan heeft bijgedragen, uiteraard ben je ook afhankelijk van alle medische wonderen. Maar ik geloof heilig dat ik, door al mijn positieve affirmaties, zelf ook een grote rol heb kunnen spelen in het verloop van mijn bevalling.

8 mei was de uitgerekende datum. Mijn eerste doel was 37 weken, vanaf toen mocht ik thuis gaan bevallen. Dat doel was al snel behaald. Daarna kwamen de weken, waarbij iedere dag duurde alsof het er 3 waren. De nieuwsgierigheid groeit, de ongemakken groeien en het onbekende lokt steeds meer. Ieder krampje, stootje of harde buik wordt aandachtig onder de loep genomen met de hoop of het tekenen waren van een bevalling. De nieuwsgierigheid maakte ook plaats voor ongerustheid. In mijn familie is er in een gezin wat heel dicht bij ons staat, een aantal jaren geleden een mooi, volmaakt meisje stil-geboren. Dit heeft toen, en nog steeds, diepe indruk op mij gemaakt. In de laatste weken van mijn zwangerschap vond ik het steeds moeilijker om hier niet bang voor te zijn. Toen ik Novi een paar dagen voor de uitgerekende datum ook steeds minder voelde, nam de angst steeds meer toe. Gelukkig werden mijn zorgen heel serieus genomen en mochten we een aantal dagen achter elkaar naar het ziekenhuis voor CTG’s. Gelukkig was alles goed en was er ook wat weeën-activiteit te zien (en te voelen!). De ritjes naar het ziekenhuis waren heel fijn maar zorgde ook voor wat gedoe. In verband met corona mocht Riv niet mee en moest dus naar de oppas en ik moest iedere dag een half uur heen en ook weer terug rijden. Met alle liefde natuurlijk, maar ook wel een beetje vermoeiend. Vandaar dat ik toen ik ochtends op 8 mei bij mijn eigen verloskundige kwam, voor een normale controle, vroeg of er niet eens flink daarbeneden geroerd kon worden. Ze moest lachen en zei dat ze wel eens wilde kijken wat ze kon doen. Ze heeft me twee keer achter elkaar flink gestript, ik had al ruim 2 centimeter (yes, nog maar 8 te gaan!) en was al helemaal week vanonder. Het was vrijdag en ze plande geen nieuwe afspraak meer in, ze was ervan overtuigd dat ik dit weekend zou bevallen. Ze gaf me als advies om nog wonderolie te halen, dit zou je darmen flink aan het werk zetten (lees: diarree) waardoor je baarmoeder gestimuleerd zou worden om aan het werk te gaan. 2 apotheken verder, maar nog steeds geen wonderolie, blijkbaar was ik niet de enige die dit weekend wilde gaan bevallen. Toen ik Tim aan het bellen was om te vragen naar welke apotheek ik het beste kon gaan, kreeg ik een flinke wee. Eentje waar je niet meer doorheen kan praten. Tim was meteen resoluut. Jij gaat nergens meer heen, jij stapt nu in de auto en rijdt naar huis. Die wonderolie gaat door iemand anders gehaald worden. Zou mijn bevalling nu echt begonnen zijn of waren dit gewoon de effecten van het strippen en zou het babybedje wederom onbeslapen blijven…

Mijn schoonmoeder is in Duitsland wonderolie gaan kopen en ik ben met Riv naar buiten gegaan en heb de was nog gedaan. Af en toe moest ik wel even pauze houden van de pijn, maar ik had nog steeds niet het idee dat de bevalling begonnen was. Tim was nog op het werk (weliswaar op hete kolen, hij had tenslotte mijn eerste wee horen weg puffen), de wonderolie was binnen (de Duitse apothekers verklaarde mijn schoonmoeder overigens voor gek) en mijn schoonmoeder bleef bij ons omdat het er toch echt op leek dat ik weeën had. Om 13.00uur werd ik rusteloos, op de een of andere manier wilde ik op dat moment dat Tim thuis zou komen. Die stond al in de startblokken en was om 13.30uur thuis. Riv is toen met mijn schoonmoeder meegegaan. Ik vond dit heel verdrietig en last minute voelde ik me ontzettend schuldig. Wat zou ik hem aandoen, zijn wereld zou ongevraagd helemaal op de kop komen te staan zonder dat hij erom gevraagd had. Een beetje laat om spijt te krijgen natuurlijk. Nu achteraf vind ik juist dat we zijn leven verrijkt hebben met een zusje. We hebben het altijd open gehouden wat we met Riv zouden doen tijdens de bevalling, of hij thuis kon blijven of niet. Toen bleek dat Riv onrustig werd van het feit als ik even niet kon reageren en een wee stond weg te puffen. En ik wilde Tim ook graag voor mezelf houden en voor Tim was het ook fijn als hij de volle focus op mij kon leggen en niet ook nog Riv moest verzorgen. Toen Tim thuis kwam begon hij meteen met timen, dit had ik nog niet gedaan. Hij was meteen overtuigd, de verloskundige moest gebeld worden. Ik had weeën van een minuut om de drie minuten, je mag bellen wanneer ze om de vijf minuten komen. Ik vond het onzin dat hij ging bellen, ik voelde me prima en had nog steeds niet echt het idee dat het nu voor het ‘echie’ was. De dienstdoende verloskundige was al op de hoogte gebracht door de andere verloskundige die mij gestript had, ze had ons telefoontje al verwacht. Rond 14.30uur kwam Linda, de verloskundige, binnen. De eerste, juiste toon werd bij de eerste vraag al gemaakt. ‘Anne, wat wil jij dat we gaan doen?’ Omdat ik nog steeds in de veronderstelling was dat het niet echt begonnen was zei ik: ‘Nou kijk eerst maar eens daar beneden, want ik denk dat je weer terug naar huis mag…’ Dus hop, matje op de bank en de benen weer uit elkaar (zo bizar hoe je alle schaamte verliest als je eenmaal aan het bevallen bent). 7 cm. Dus Anne, jouw bevalling is wel degelijk begonnen. 7 f*cking centimeter! Hoe doen? Ik heb nog staan voetballen, de was opgehangen en weer afgehaald, met de buurvrouw gekletst. 7 centimeter was te ver om het bevalbad nog helemaal op te pompen en te vullen, ik mocht wel in ons eigen bad. Ook prima! Intussen dat ik in het bad ging werd hier thuis alles klaargezet en de kraamhulp gebeld. Het ging echt beginnen… In bad werden de weeën meteen intenser. Vaker had ik gelezen dat mensen in hun eigen bubbel raken tijdens een bevalling, ik heb dat niet echt zo ervaren. Tijdens een wee, hield ik Tim vast en probeerde ik het zo goed mogelijk weg te puffen. Maar in de tijd ertussen was ik gewoon daar, in mijn mooie badkamer met Enya op de achtergrond, mijn lieve man dicht bij me, heel bewust alles mee aan het maken. Ik merkte dat ik na een tijd niet meer comfortabel in het bad kon zitten of liggen, ik wilde graag verplaatsen naar ons bed, een verdieping hoger. Ik stelde nog voor om de vliezen te prikken in bad, zodat we die rotzooi niet boven hadden (bewijs van mijn alertheid). Dit vond mijn verloskundige geen goed idee omdat ik dan in een weeënstorm terecht zou komen. Dus ben ik snel na een wee, de trap omhoog gegaan om boven meteen de volgende wee op te vangen. Op bed maakte ik heel bewust alle normale geluiden mee. Geluiden waar ik zo vaak al naar had geluisterd. De kippen van de buren, de voordeur van de andere buren, auto’s die langsreden. Zo bizar vond ik dat, iedereen zijn wereld ging gewoon door terwijl die van ons even stilstond. Eenmaal op bed vond ik de weeën heel heftig en merkte ik dat ik de controle begon te verliezen. Ik voelde controle wegebben en paniek toenemen. Helemaal nadat boven mijn vliezen werden geprikt, hiervoor had Linda me ook al gewaarschuwd. Ik kreeg geen tijd tussendoor meer om bij te komen, het ging nu heel snel. Gelukkig mocht ik heel snel een beetje mee gaan persen omdat Novi nog vrij hoog zat, ondanks dat ik bijna volledige ontsluiting had. Toen ik eenmaal op mijn rug echt mocht gaan persen was het heel snel gebeurd. Na 3x persen was ze daar, ons perfecte meisje. Tim heeft Novi opgepakt en op mijn buik gelegd, precies zoals we graag wilden. Om 16.48uur is ons lieve dochtertje en zusje Novi thuis geboren. Het werd een mooie lotusgeboorte, toen de placenta geboren werd zat deze nog aan Novi vast. Toen die helemaal uitgeklopt was(alle bloed van de placenta naar de baby), heeft Tim de navelstreng doorgeknipt. Uiteraard had ik nu ook alle niet mooie fotomomenten. Al snel kreeg ik heftige naweeën, die hebben echt wel een paar dagen aangehouden, voornamelijk bij het aanleggen met voeden. Maar doordat ik zo zweefde nog van de bevalling heb ik dat helemaal niet als mega vervelend ervaren. En ik was nu uiteraard ook meer voorbereid op dit lelijke stukje.

Wat een prachtige ervaring, die ik echt samen met Tim heb meegemaakt. Tim is geen moment van mijn zijde afgeweken. We waren samen een echt team. De liefde die tijdens de bevalling voor iedereen voelbaar was maakte het zo’n liefdevolle ervaring. Ik was en ben nog steeds zo trots, trots op mezelf, trots op Tim, trots op mijn gezin.

Hoe was jouw bevalling? Ben je nieuwsgierig naar mijn bevalwens? Stuur me een berichtje!