Lekkere spekbilletjes?!

‘Goh, wat een lekkere spekbilletjes.’ Een veel gezegde opmerking als het om baby’s gaat. Ik kon wel huilen van blijdschap toen laatst iemand deze opmerking maakte over Novi. Novi haar ‘spekbilletjes’ hebben namelijk heel wat voeten in aarde gehad.

Voorafgaand is het blijkbaar nodig om wel even een side-note te geven want blijkbaar ligt het onderwerp heel gevoelig als het om de fles of borst gaat. Een heel gevoelig onderwerp omdat veel mensen zich aangevallen voelen als je ergens je voorkeur over aangeeft. Mijn voorkeur is heel helder. Ik vind dat je een baby het beste borstvoeding kunt geven omdat dit het natuurlijkste is wat je kunt geven. Borstvoeding past zich constant aan, wordt natuurlijk aangemaakt en voldoet dus precies aan de behoeften van je baby. MAAR tegelijkertijd weet ik, uit ervaring, dat borstvoeding niet vanzelfsprekend is. Dat borstvoeding niet voor iedereen is weggelegd. Dat borstvoeding bij je moet passen. Dat borstvoeding heel persoonlijk is. En zo zijn er nog tal van ‘maren’ op te noemen. En als één of meerdere van die ‘maren’ zwaarder wegen of ervoor zorgen dat je geen gelukkige mama kunt zijn, is het voor alle partijen beter en gelukkiger om voor flesvoeding te kiezen. En ik begrijp deze keuze dan ook helemaal. Dat zou alleen niet mijn keuze zijn, net zoals anderen mijn keuze voor de borst niet begrijpen. En dat is ook helemaal oké. Want zoals het met opvoeden is, iedereen doet het op zijn eigen manier. Op de manier die voor de ouders het beste lijkt. Zo ook met voeden, je voedt je kind met liefde. Of dit dan met de fles of borst is. Maar voor ons dus heel duidelijk de borst.

Met Riv hield ons borstvoedingsavontuur op met 3/4 maanden. Al snel toen ik weer ging werken wilde hij de borst niet meer en gaf hij duidelijk de voorkeur voor de fles aan. Ik vond dit heel jammer, maar heb altijd gezegd: ik volg Riv. De start van Riv was heel rommelig, wij kregen in het ziekenhuis niet te begeleiding die we eigenlijk nodig hadden. Er werd veel gepusht en geduwd en getrokken, uiteindelijk na 2 weken was mijn voeding goed op gang. Riv was een luie drinker, die hing gemakkelijk drie kwartier aan de borst. Maar omdat Riv daarnaast vaak huilde, vond ik de voedingsmomenten vaak een echte verademing, even rust. Bij Novi wilde ik het dus graag anders. Dit lukte ook, we hadden een superstart. Ze hapte goed aan, kwam mooi om de 3 uur, was tevreden. Wel vaak erg onrustig aan de borst, maar dit dachten we dat kwam omdat ze zo hongerig/gulzig was. Het kon haar niet snel genoeg gaan. Om Novi wat meer rust te geven met het aanhappen, ben ik een tepelhoedje gaan gebruiken. Dat hielp, maar helaas van korte duur. Langzaamaan werd iedere voeding een gevecht. Het sloop er langzaam in, de fijne voedingen werden steeds minder en de gevechten steeds groter. Tussendoor regelmatig met een lactatiedeskundige in contact geweest en iedere keer kleine interventies gedaan, die hielpen, maar iedere keer van korte duur. Andere houding, tongriempje klieven, ander tepelhoedje, toeschietreflex wegmasseren. Omdat Novi tussen de voedingen door super tevreden was, goed sliep en altijd goedlachs was namen we die lastige voedingen makkelijkere voor lief. Want in vergelijking met de babytijd van Riv, was dit nog steeds een verademing. Tim heeft in die periode vaker geroepen, zou Novi geen reflux hebben (net als Riv)? Ik heb hem iedere keer voor gek verklaard, een hypochonder. Ik weigerde om mijn roze wolk wederom kapot te laten klappen door reflux. Toen Novi uiteindelijk niet meer aankwam en soms hele dagen weigerde om te drinken, kon ik niet meer ontkennen. En voordat we het wisten werden we opgenomen in het ziekenhuis. Thuis hadden we intussen alles al geprobeerd, want als je baby hele dagen niet meer wil drinken, wil je er alles aan doen om er voeding in te krijgen. De fles, borst, afgekolfde melk of poedermelk, het maakte me allemaal niks meer uit ALS ze maar dronk. Dit zorgde voor stres, bij ons alle vier. Riv dit op tenen moest lopen als ik weer een poging deed om te voeden, Tim die al mijn frustratie over zich heen kreeg als hij thuis kwam van het werk en ik die de halve dag met een tiet eruit rondliep in de hoop dat er hier en daar nog wat slokjes werden gedronken. Wat ons en Novi geholpen heeft is dat de laatste voeding en de nachten wel redelijk goed gingen. Dit hield (enigszins) mijn productie op gang en zorgde ervoor dat Novi niet af ging vallen. Intussen hadden we al (minimale) medicatie voor de reflux, via de huisarts gekregen. In het ziekenhuis werd deze tot het maximale opgehoogd.

In het ziekenhuis werd het probleem voor mezelf ook pas echt. Ik was letterlijk uit mijn bubbel van thuis gezet, wat ervoor zorgde dat ik alles wel onder ogen moest komen. Afgezonderd van de andere helft van mijn gezin (dankjewel corona). Ik heb denk ik bij iedere specialist die onze kamer binnen kwam gehuild. Ik was op, doodmoe. Ik voelde me de slechtste moeder op aarde en iedere voeding voelde als falen. Want welke moeder kan haar kind nu niet voeden? De belangrijkste taak (op lief hebben na), die een ouder heeft, mislukte bij mij. En aangezien ik de borst gaf, kon ik alleen mezelf de schuld maar geven. Zo vaak, ook thuis, heb ik op het punt gestaan om te stoppen. Maar welke keuze had ik? Stoppen? En dan zou Novi nog steeds niks binnen krijgen en dus ook de nachten niet meer. Dat voelde dus niet als een keuze en zorgde tegelijkertijd als een enorme verantwoordelijkheid. Een hele zware rugzak, die ik nooit even bij iemand anders om kon doen. Daarnaast was (en ben ik nog steeds) wel overtuigd van de borstvoeding en dat dit het beste is. In het ziekenhuis liet Novi hetzelfde gedrag zien als thuis, en ook de artsen en specialisten stonden voor een raadsel. Het enige wat helder was, was dat Novi heftige reflux heeft. Dat probleem moest worden aangepakt en de medicatie zou hierbij helpen. Daarnaast moest Novi het vertrouwen terug krijgen dat drinken fijn is en niet pijnlijk. De verpleegkundigen hebben vaker voorgesteld om een sonde in te brengen, maar dit wilden wij echt niet. Het zou het probleem niet oplossen, ja Novi zou een volle maag krijgen maar wat zou haar dit verder brengen? Het probleem werd hiermee niet opgelost, er werd zo alleen maar een tijdelijke oplossing geboden. Dit wilden we onszelf en Novi echt besparen, dat voelden we allebei zo sterk. Nu, achteraf gezien, ben ik hier zo blij om. Zo blij dat we op onze strepen zijn blijven staan, samen een duidelijk team vormden met wat we wel of niet wilden. Het vertrouwen kweken heeft echt lang de tijd nodig gehad, sterker nog, daar zijn we nu nog steeds mee bezig. We hebben uiteindelijk gevraagd of Novi ontslagen mocht worden uit het ziekenhuis, zodat ik thuis rustig kon voeden. Een relax-sfeer creëren gaat thuis beter dan in het ziekenhuis. Ik voelde me in het ziekenhuis echt verscheurd, Riv thuis, ik non-stop daar. Ik deed het met liefde voor Novi, maar wist dat ik thuis ook gemist werd door Riv. Nog nooit heb ik me zo graag in tweeën willen splitsen. Toen we thuis waren, weer compleet, voelde ik me ondanks alle ellende zo gelukkig om weer samen te zijn. Stom dat je vaak ‘nare’ dingen nodig hebt om weer bewust te worden van al het moois wat je hebt. Inmiddels staan we nog steeds onder controle van het ziekenhuis en hebben regelmatig een consultatie met alle betrokkenen. Novi groeit gestaag en is nog steeds zo’n blije, gelukkige en lieve baby van al ruim 4 maanden (!!!). Het drinken gaat op het moment goed, met hier en daar een moeilijke dag. De fles? Die wordt nog steeds pertinent geweigerd. Niet heel handig, aangezien ik begin oktober weer moet werken. Dus als iemand de gouden tip heeft?

Ik merk dat dit alles ervoor heeft gezorgd dat ik Novi heel graag bij me heb, ik voelde me al verbonden en dat is nu alleen maar heftiger geworden. Ik zou heel graag eens langer dan 2 uurtjes even weg gaan, iets voor mezelf doen, maar voor nu is dat gewoon niet mogelijk want dan heb is er de boobycall! Maar die tijd komt wel weer, ooit ga ik die momentjes aan de borst nog missen. Dus voor nu, probeer ik van ieder fijn drinkmoment intens te genieten. Tim en ik hebben dit echt samen gedaan, zonder hem had ik dit nooit vol kunnen houden. Een ode voor Tim, die al mijn huilbuien, boze buien en tranen wist vol te houden. De liefde die op de foto hierboven te zien is, tijdens de allereerste voeding, is er nog steeds en heeft ervoor gezorgd dat we dit samen zijn doorgekomen. En ondanks dat de rugzak alleen door mij gedragen kon worden, werd hij echt lichter gemaakt door Tim!  

(En heb jij de tip voor een échte flesweigeraar? Ik hoor het heeeeeeel graag!)