Simpel geluk

Ik ben eigenlijk heel mijn leven al zoekende geweest. Zoekende naar wat ik wil, belangrijk vind en waar ik voor sta. Ik vind het fijn en belangrijk om goed naar mezelf te kijken en dus ook kritisch te zijn. Hierin doorslaan is dan ook heel gemakkelijk, of het dan gaat om mijn kwaliteiten of om mijn poetskunsten, ik kan het soms overdenken. Doordat ik me vaak zoekende voel(de), ging ik soms ook mijn geluk voorbij. Terwijl mijn uiteindelijke doel toch is om mijn geluk te vinden. Kinderen krijgen zorgde ervoor dat het veel moeilijker werd om zoekende te blijven. Ik moest immers stevig in mijn schoenen staan, ik (ik schrijf ik, maar hier hoort Tim uiteraard ook helemaal bij!) was nu de basis geworden van twee kleine wezentjes. Twee blanco vellen papier, die met onze hulp, zoekenden zullen worden. Zoeken naar hun eigen geluk. Ik hoop dat ze ook zullen gaan zoeken, soms zullen verdwalen want dat alles zal ervoor zorgen dat ze op hun eigen pad terecht gaan komen. Ik hoop dat ik dan net zo’n goede hand in de rug kan zijn als mijn ouders dat zijn geweest voor mij. Ik ben best vaak uit de bocht gesprongen en heb ook veel dingen gedaan, dingen waar mijn ouders zelf nooit voor hadden gekozen. Een half jaar, in de andere kant van de wereld, stage gaan lopen. Op kamers gaan in een grote stad toen ik net 18 was geworden, terwijl ik prima thuis had kunnen blijven wonen. Een nieuwe studie beginnen, terwijl je bijna klaar bent met de andere, en daar vervolgens ook weer mee stoppen. Vele feestjes met de daarbij-horende fratsen die je uithaalt. Maar ook die grote stad weer achter laten, voor een klein dorp in Limburg voor iemand die ik nog maar een paar maanden kende. Ondanks dat sommigen van deze keuzes niet de meest voor de hand-liggende, veilige opties waren hebben mijn ouders nooit tegen mij gezegd: ‘Anne, waar ben je in hemelsnaam mee bezig? Je moet hiermee stoppen!’. Ze stelde kritische vragen, ik zag hun bezorgde blik en voelde hun zorgen. Tegelijkertijd voelde ik altijd dat zij mijn veilige, stabiele haven zouden zijn. Welke keuze ik ook zou maken. Dit zorgde ervoor dat ik al die rare fratsen durfde uit te halen, ik kreeg de kans om op zoek te gaan naar mijn eigen pad. Daar ben ik ze zo dankbaar voor en dat is tegelijk mijn grootste wens om dit te kunnen doen voor mijn eigen kinderen. Lastig wel want loslaten hoort hier heel erg bij. Laat ik daar nou net niet zo goed in zijn. Gelukkig heb ik nog veel jaren om hier steeds beter in te worden want ook dit hoort bij mijn pad. En terwijl mijn kinderen opgroeien en steeds duidelijker weten hoe hun pad eruit gaat zien (of misschien wel niet en dat is ook prima), krijg ik de kans om te groeien in mijn ouderschap en alle facetten die daarbij horen.

Mijn zoektocht naar geluk werd dus wel bruut verstoord toen ik mama werd maar tegelijkertijd zo helder gemaakt. Toen ik deze week samen met Tim, Riv en Novi een rondje ging wandelen werd het me in een keer zo duidelijk. Ik liep achter de kinderwagen waarin Novi heel tevreden lag te slapen. Tim en Riv speelden een ren-spelletje, met Riv zijn schaterlach als achtergrondmuziek. Ik bekijk dit alles van een afstandje en voelde me zo compleet, zo tevreden, zo oké. Dit, daar, dat moment, dat is waar alles om draait. En het is zo simpel. Ik kan stoppen met zoeken want mijn geluk zit nu echt in de kleine, simpele dingen. Het leven is nu zo simpel geworden. Ik hoef niet meer te zoeken, mijn geluk is tastbaar, iedere dag weer opnieuw. Tastbaar in de vorm van alle natte kusjes, knuffels en voetjes in mijn rug nachts. Dus zonder dat ik het wist heb ik al jaren geleden mijn echte geluk gevonden. Of dit geluk nooit zwaar weegt? Zeker wel. Maar dit geluk is ook zo makkelijk om weer te voelen. Daarvoor hoef ik niks te doen of nergens voor naar toe te gaan. Mijn pot met goud woont samen met mij in één huis, ik zou niet weten wat ik me nog meer zou wensen.

Zoals hierboven wel duidelijk wordt: ik ben mijn ouders eeuwig dankbaar. Ze spelen nu nog steeds een grote, belangrijke rol in mijn leven. En aangezien zij, mijn grootste blog-fans zijn en dit dus zeker weten ook lezen wil ik ze hier even het podium geven. Want ik hou zielsveel van ze en dankbaar voor alles wat ze doen en wie ze zijn. Pap en mam, jullie zijn zo goed om wie jullie zijn en wat jullie doen, ik hou van jullie en ben jullie zo ontzettend dankbaar! Van Koningsbosch tot Bakel en dat zo vaak als mogelijk is op en neer, loveyou!