Raar vakantielijstje

3 augustus

Ik opende word om een vakantie lijstje te typen, maar op de een of andere manier werd ik hiernaartoe geleid. Geen idee waarover te schrijven, wel een vol hoofd met van alles. Geen idee of ik dit wil posten, mocht je dit lezen, klaarblijkelijk wel.

Het gekke is dat ik niet eens kan omschrijven waar mijn hoofd vol mee zit. Onrust. Er is nu ook de ruimte om die onrust te voelen, ik heb tenslotte vakantie. Maar ja, wat is vakantie sinds ik moeder ben. Voor mijn rust kan ik vaak beter gaan werken. Tijd doorbrengen met mijn kinderen is natuurlijk hartstikke fijn, maar ik snak naar adem. Ik snak naar Anne. Ik snak naar rust. Naar niks moeten. Naar een langer lontje bij mezelf. Ik snak naar weer de kleine dingen kunnen bewonderen. Ik snak naar weer geduldig zijn. Maar het is even niet. Ik kan tal van redenen bedenken waardoor niet, maar dat lost niks op voor nu. Het snakken naar, is er nu. En daardoor voel ik me kwetsbaar, wankel en niet sterk. En laat ik daar nu net niet tegen kunnen, dat zorgt voor nog meer onrust.

Het zit denk ik in mijn wortels, de zaadjes van vroeger, gepland. Om hulp vragen is iets wat je pas doet als het echt niet meer gaat. Alsof om hulp vragen laf was, dat je het zelf niet opgelost krijgt. Ik realiseer met nu pas dat dat zaadje, wat ooit gecreëerd is, groter is dan ik zelf wist. Ik heb hele sterke ouders, die graag alles ook binnenshuis houden. Ik heb dat altijd geambieerd, maar kom er steeds meer achter dat ik niet zo ben. Ik schrijf tenslotte ook mijn gevoel op en publiceer dit met iedereen die dit maar wil lezen. Mijn moeder was een thuisblijfmoeder, onbewust heb ik dus altijd gedacht dat dit het beste was. Maar ik kom er meer en meer achter dat mij dat echt geen betere of gelukkigere mama maakt. Dat dat dus helemaal niet de perfecte norm hoeft te zijn voor iedereen. Dat het oké is om het anders te voelen. Zo zijn er nog wel meer dingen die ik mezelf als ‘juiste norm’ heb aangepraat, waardoor mijn eigen gevoelsnorm hier niet mee overeenkomt. Hierdoor ben ik, onbewust, regelmatig in conflict met mezelf. Even voor de duidelijkheid, dit ligt totaal niet bij mijn ouders of omgeving maar puur bij mezelf. Ik zie pap en mam op veel vlakken als mijn voorbeeld, maar de normen of idealen van mijn ouders komen niet altijd overeen met die van mezelf. En dat is prima. Ik kom er gewoon steeds meer achter dat veel idealen van anderen niet mijn idealen zijn. Het gevaar van deze tijd is ook dat je aan alle kanten bestookt wordt met allerlei verschillende idealen. Bovenuit dat geschreeuw, probeer jij jouw eigen hart te horen. En laat nou net je hart geen stem hebben, alleen maar gevoel. En dan is het cirkeltje weer rond, jouw moederhart klopt en geeft jou het antwoord. Het is jouw taak om ernaar te luisteren en te filteren tussen het geschreeuw van social media, je tante, buurvrouw, vriendin of wie dan ook. Voel en volg je moederhart, want dat klopt.

10-09

Klaarblijkelijk toen toch niet de ruimte gevoeld om het bovenstaande te delen. Nu een aantal weken later, wel. Nu ik het teruglees denk ik echt: Ohh Anne, je (e`1n de rest van het gezin ook) was gewoon zo vreselijk toe aan vakantie met je gezin. Nu ben ik weer opgeladen, heb vrije tijd gehad en zit nu weer in het werkritme. Al ben ik daar wel nog zoekende in maar dat heeft alles met Riv te maken die deze week op school gestart is (mijn kind zit gewoon op school, stop de tijd!) Waarom ik dit dan nu alsnog post? Ik vind het belangrijk om te laten zien dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Dat er momenten of dagen bij zitten dat je het hele moederschap even niet meer leuk vindt, dat je de balans even kwijt bent. Het is helemaal prima. Ik hoorde laatst in een podcast: echte moeders zijn niet perfect en perfecte moeders zijn niet echt. En zo is het maar net!