Vooroordelen

Vooroordelen. We hebben ze allemaal wel of we dit nou willen of niet. Sowieso hoort ‘oordelen’ on-losmakend vast aan kinderen. Want zodra je zwanger wordt of je zwanger wilt worden komen alle ongewenste en ongevraagde oordelen. Te grote buik, te kleine buik, je bent te jong, je bent te oud, je bent er nog niet aan toe, je moet eerst zorgen dat alle hormonen uit je lijf zijn, je moet met je benen omhoog, je moet er niet mee bezig zijn, je moet…… In een keer heb je een boel professionals om je heen verzamelend die plotseling geen filter meer hebben en je te pas en te onpas overladen met alle goedbedoelde adviezen, tips of (on)waarheden.

Zelf had ik ook wel een portie vooroordelen als het ging over mijn toekomstige kinderen. ‘Poeh, dat moest die van mij eens zijn, dan….’ Als ik nu terug ga denken aan hoe ik toen dacht en hoe mijn moederhart nu functioneert kan ik niks anders doen dan lachen. En misschien ook een beetje met weemoed terugdenken aan die ‘oude-Anne’. Onbezorgd was ik. Al voelde ik me toen niet persé onbezorgd, want toen waren er andere dingen die voor slapeloze nachten konden zorgen. Die andere dingen vallen nu in het niets als ik ze vergelijk met mijn zorgen van nu. Wie weet denk ik ook ooit met weemoed terug aan de tijd van nu want als ik mijn ouders moet geloven is het ‘kleine kinderen, kleine zorgen en grote kinderen, grote zorgen…’

Als ik mijn vooroordelen vergelijk met mijn waarden van nu, kunnen de verschillen niet groter zijn. Waar en wanneer heeft deze transitie plaatsgevonden? Sommigen vooroordelen vielen meteen weg zodra ik Riv de eerste keer in mijn armen sloot, andere vooroordelen hebben langzaam plaatsgemaakt voor nieuwe waarden die ik ontwikkeld heb. Die groeiden met mij mee terwijl ik steeds meer groeide in mijn moederrol. Nee, moederrol is het verkeerde woord. Want het is geen rol, het zit in mijn wezen, in wie ik ben, wie ik word en wie zich iedere dag verder ontwikkelt. Het is geen rol die je weg kan leggen. Het is er altijd.

Ik ben echt geen heilige hoor want ik sta nog steeds vaak te schreeuwen tegen Riv dat hij moet stoppen met schreeuwen. Echt pedagogisch hoogstandje is dat. Ik val zeker ook soms uit tegen mijn gezin, terwijl zij helemaal niet het probleem zijn. Maar ook mama’s kunnen zich vergissen en vervolgens sorry zeggen (of niet, want ik heb tenslotte altijd gelijk!)

Vroeger zei ik altijd: ‘Ik ga mijn leven niet helemaal aanpassen, de kinderen moeten zich aan ons aanpassen!’ Beste grap ooit. Jammer Anne, maar alles wat ooit normaal was werd even flink door elkaar geschud en daarna kriskras door elkaar neer gezet. Wanneer je alles weer op orde hebt, is er een sprongetje, ziek kind of wat dan ook wat wederom voor chaos zorgt.

Ook heb ik de kracht van de iPad onderschat, want halleluja, wat ben ik soms blij met schermtijd. Gegarandeerd even rust, soms zo nodig. Voor Riv maar zeker ook voor mama!

Samen slapen, ook zo’n thema. Slapen doen ze op hun eigen kamer. Dit veranderde meteen toen Riv geboren was. Tijdens onze eerste nacht samen in het ziekenhuis wisten Tim en ik meteen zeker dat Riv bij ons op de kamer moest komen. Raad eens wie er nu 3 bedden op hun slaapkamer hebben staan? En ik hou ervan! Ik voel me zo gezegend als er 2 slapende kindjes in mijn kamer te vinden zijn. Middagdutjes met Riv in het grote bed, zijn warme lijfje tegen die van mij. Zijn schouders die meteen ontspannen omdat hij zich veilig en geborgen voelt. Ik zou dit niet willen missen.

Hoe ben ik dan van de oh zo stoere mama naar de softe, soms zweefteverige, mama gegaan die gelooft in de krachten van stenen, borstvoeding, chakra’s, samen slapen, dragen en oneindig veel knuffels? Het is erin gekropen zonder dat ik het zocht. Het is geboren tijdens de geboorte van Riv. Ontwikkelt tijdens het leren vertrouwen op je mamahart. Het is er… en ik omarm het iedere dag opnieuw.

Had of heb jij vooroordelen over het ouderschap? Ik ben benieuwd welke vooroordelen jullie meteen overboord hebben gegooid!