Het kan me soms ineens zo ontzettend overvallen.

Een goede fotograaf schiet niet zomaar plaatjes. Een goede fotograaf vertelt. Zij vertelt je een verhaal; het verhaal wat hoort bij ‘de gevoelige plaat’ het verhaal áchter die plaat, de dubbele laag. Wat zie je, als je kijkt? En als je nog eens kijkt? Soms blijf je kijken.. opnieuw en opnieuw.

Gisteren was een dag met een gouden randje.

Op een dag als vandaag voel ik me niet ok. Klotsende oksels, 10x kakken, onrust en meer van dat soort ongein. 

Ik bedenk me dat je over een paar maanden 10 wordt. 10, een tiener. 

Op dagen dat verdriet overheerst voel ik me zwaar. Grijs, zoals Jaap zingt. M’n wereld is dan grijs. De hele dag gaat er door m’n hoofd wat ik mis, hoe dingen hadden kunnen zijn, hoe zij was geweest als ze gewoon kon zien. Hoe zij zou zijn. Hoe zou het gaan op school? Zou ze dezelfde vriendjes ‘kiezen’? Zou ze al op een sport willen? Zou ze het leuk vinden om zelf te lezen? Hoe zelfstandig zou ze zijn? Zou ze zichzelf mooi vinden als ze in de spiegel kijkt?

Nog een paar dagen wijfie, dan ben je jarig..dan word je alweer 8. Als ik m’n ogen sluit ben ik terug op het moment dat ik moeder werd, als de dag van gister.

Gisteren vroeg je me wat voor kleur ogen ik ook alweer had.

Het is een raar jaar. Dat hoef ik niemand uit te leggen en dat zal iedereen op z’n eigen manier zo ervaren. Ik ga daar verder ook geen woorden aan vuil maken, COVID-19 komt me werkelijkwaar m’n neusgaten uit.