Gewoon

Gisteren was een dag met een gouden randje.

Ik stond stiekem te huilen in de speeltuin, kijkend naar jou en je vriendjes. Ik gebruikte je stok als steunpilaar, jij had em immers niet nodig.

We waren met z’n tweetjes op pad geweest en je wilde graag nog even naar de speeltuin, kijken of er nog kinderen uit je klas waren. Nou je had een voltreffer; je halve klas was er. ‘Pleun!’ ‘Hee Pleun!’ ‘Pleeeeun ben je er ook!’ Ze waren allemaal even blij om je te zien, m’n hart maakte een sprongetje.

Je gooide je stok opzij en binnen no-time werd er geschommeld, geklommen, gerend en gelachen. Heel hard gelachen.

Ik hield me afzijdig, met die verrekte stok en m’n tranen, maar oh wat stond ik te genieten.. de vanzelfsprekendheid waarmee ze jou helpen, hoe je er gewoon bij hoort, hoe je gewoon onderdeel bent van deze leuke klas is zo bijzonder, maar voor jou en je vriendjes zo gewoon.

Ze zien je.

Insta: voor.pleun