Heimwee

Het kan me soms ineens zo ontzettend overvallen.

Het verdriet giert dan door m’n lijf en slechts 1 vraag overheerst; hoe kan dit nou? Hóe kan dit nou?

Je guitige snuitje kijkt me aan vanaf onze fotowand op het toilet. Voor de eerste keer samen fietsen naar opa en oma, wat fijn was dat. Bijzonder, nu zoveel meer dan bijzonder.

Hoe kan dit nou?

Ik zie blije gezichten op de foto’s, van Koos en mij toen we nog met z’n tweetjes waren. Op vakantie, ons nieuwe huis, verjaardagen en nog meer vakanties.

Jouw hartslag op een beeldscherm tijdens de bevalling, ik als trotse newborn-mama met m’n beste vriendinnen. Stuk voor stuk mooie en fijne herinneringen uit ons leven.

Ons vorige leven.

Batten. Ik haat je.