In shock

Het is een raar jaar. Dat hoef ik niemand uit te leggen en dat zal iedereen op z’n eigen manier zo ervaren. Ik ga daar verder ook geen woorden aan vuil maken, COVID-19 komt me werkelijkwaar m’n neusgaten uit.

Het aantal keren dat we onze vrienden/kennissen/familie/waar ken ik je eigenlijk van, zagen zijn op 2 handen te tellen en dat brengt me meteen bij het volgende; Pleun heeft een stok.

Dé stok. De stok die we zo lang mogelijk buiten de deur wilden houden. De stok die voor iedereen duidelijk maakt dat iemand (bijna) blind is. De stok die ervoor zorgt dat mensen je de ‘aaah-stempel’ geven.

De stok die m’n dochter wat van haar vrijheid teruggeeft.

Want Pleun is ondertussen bijna blind. Wat zal er over zijn..2, 3 procent van haar zicht? (en ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe graag ze daarmee kijkt) Schrijven lukt (meestal) niet meer, braille is het nieuwe lezen en schrijven in huize Janssen. Alleen fietsen lukt (bijna) niet meer, de tandem is het nieuwe fietsen buiten huize Janssen. ‘Alleen’ naar de stad lopen moet (bijna) altijd hand-in-hand.

Maar nu heeft deze dame haar stok.

Rechtop en apetrots loopt ze over straat. ‘ik hoef geen hand’. En dan ben je 6.

Ik zou willen dat ik vol overtuiging tegen je kon zeggen dat de wereld aan je voeten ligt, mét stok.

*voor bekenden; we hebben elkaar weinig gezien dit jaar, vergeet de shock als je ons tegenkomt. Carpe Diem.

*voor onbekenden; Carpe Diem.