Ik denk dat wat ik nu ga schrijven voor bijna elke moeder als herkenning voelt. Want het is toch het mooiste wat er is om je kinderen groot te zien worden. Eigenlijk wil je bij elke stap die ze maken zelf bij zijn & bewust zijn van elke ontwikkeling. 

'Ik ga het proberen, maar moet ik er alles voor doen stop ik er gewoon mee'. Dit zijn de woorden die ik in mijn hele zwangerschap heb gezegd. Zelfs tegen onze kraamhulp en ze steunde me daar volledig in. Alleen zag zij wel dat ik dit echt graag wilde, ik wilde gewoon dat ik dit kon. Want iedereen kan dit toch? Ik was me er op dat moment nog niet van bewust wat borstvoeding geven eigenlijk was. Het begon bij mij met pijn, héél veel pijn. Elk moment van aanleggen voelde alsof er kleine sneetjes in mijn tepels werden gezet, maar die pijn kon ik wel aan. De pijn die ik voelde omdat ik het gevoel had elke dag te moeten kiezen tussen mijn kindjes was erger. Norah wilde vaak en lang drinken. Wat logisch is, want dichter bij je mama kan je niet zijn. Maar daar was Fien, mijn grote meisje waar ik al bijna 3 jaar elke dag en nacht mee samen ben. We staan samen op en gaan samen naar bed, eigenlijk is Fien altijd om me heen. Daar kwam op eens verandering in, tegelijk met heel veel andere veranderingen. En ik kon merken dat ze het zwaar had, met de hele situatie en dus ook met zichzelf. Er zijn tranen over mijn wangen gestroomd, omdat ik elke dag het gevoel had dat ik moest kiezen tussen mijn meisjes en op dag 5 was het klaar. Ik stop. De verloskundige en kraamhulp hebben als advies gegeven het nog 1 dag aan te kijken en pas daarna een beslissing te maken, omdat het toch de beruchte 'jankdag' was in de kraamweek. 

Dan ben je moeder van 2 mensjes, 2 meiden. Het zijn 2 mensjes die afhankelijk zijn van mij, de ene letterlijk want die krijgt mijn melk. De andere is nog meer aanhankelijk geworden dan anders want ze voelt dat er dingen gaan veranderen. En toen kwam dát gevoel, het gevoel wat ik niet voor me zag in mijn kraamweek en eigenlijk nog steeds niet. Het is ook eigenlijk gek, want ik ben full-time thuis nu in mijn verlof en toch heb ik dat gevoel. 

Ben je er al een toe? Aan kraamvisite? Ben ik er al aan toe om weer te gaan werken? Het 'normale' leven in te gaan? Ik vind het juist heel leuk om onze super schattige baby aan iedereen te gaan showen. Maar het is inderdaad waar dat ik daarna gesloopt ben. Ik sta er versteld van hoe de dagen op dit moment voorbij vliegen Hoe veel ik bezig ben met de borstvoeding en luiertjes verschonen. Tussendoor heb ik ook nog grotere luiers van onze peuter en probeer ik die ook nog te vermaken. Het is natuurlijk ook fijn dat er eten op tafel staat en de vieze sokken worden gewassen. Hoe ga ik in godsnaam dan ook nog 20 uur werken straks?

Als je in je vorige zwangerschap bent bevallen met 38 weken en 2 dagen ben je verwend. Zo voelde het voor mij in ieder geval toen ik de 40 weken aantikte. De dagen waren lang en warm, ik was 18 kilo aangekomen en ik was het beu. Zwanger zijn is iets prachtigs en zo heb ik het ook zeker ervaren, want deze zwangerschap is eigenlijk voorbij gevlogen. Maar ik was het beu, stront beu. 

Dit is nu mijn tweede zwangerschap en heb overal meer het besef van. Het besef wat er gaat gebeuren met mijn lijf, wat er gaat gebeuren tijdens de zwangerschap en wat er gaat gebeuren tijdens de bevalling. Natuurlijk kan het allemaal anders lopen, maar ik heb het allemaal al een keer mee gemaakt. Dus was ik van plan om meer van alle momenten te gaan genieten.

Bij deze tweede zwangerschap vergelijk ik veel met de eerste zwangerschap. Begrijp me niet verkeerd; ik was hel blij met die zwangerschap, maar ook dood ongelukkig. Ik had veel pijn, zat daardoor heel snel ziek thuis en voelde me eenzaam omdat de wereld gewoon door ging en ik het gevoel had dat ik stil stond. Geen idee of ik depressief ben geweest, maar als ik er soms over na denk, zat ik er misschien niet ver vandaan. 

Ik riep, net als vele andere mommy’s-to-be ; ik ga echt niet te veel geld uitgeven aan positiekleding! Dit komt omdat je het heel lang draagt en je groeit er tijdens je zwangerschap soms ook uit.  

Net als bij de zwangerschap van Fiene weten wij het geslacht niet van onze mini-beeb.  Dat was één van de weinige dingen waar we het samen snel over eens waren. Want er zijn zo weinig leuke verrassingen in het leven, laten we dit dan maar als verrassing houden! Natuurlijk zit ik soms wel eens in de avond over mijn buik te wrijven en te denken; Wat zou je zijn? Maar we houden vol, misschien is het nu wel makkelijker omdat we toch niet zo veel bij de verloskundige komen.