Nog steeds heerlijk in onze bubbel.

Ben je er al een toe? Aan kraamvisite? Ben ik er al aan toe om weer te gaan werken? Het 'normale' leven in te gaan? Ik vind het juist heel leuk om onze super schattige baby aan iedereen te gaan showen. Maar het is inderdaad waar dat ik daarna gesloopt ben. Ik sta er versteld van hoe de dagen op dit moment voorbij vliegen Hoe veel ik bezig ben met de borstvoeding en luiertjes verschonen. Tussendoor heb ik ook nog grotere luiers van onze peuter en probeer ik die ook nog te vermaken. Het is natuurlijk ook fijn dat er eten op tafel staat en de vieze sokken worden gewassen. Hoe ga ik in godsnaam dan ook nog 20 uur werken straks?

Ik had er een dubbel gevoel bij, om met verlof te gaan. Er was nog weinig klaar voor de baby, dus werk genoeg. Maar het gevoel van even niet alleen mama zijn en lekker werken vind ik ook heerlijk. Ik dacht alleen maar; ik kan niet wachten om straks weer lekker te gaan werken. Eerlijk? Dat gevoel is er nu nog echt even niet. Oké, soms dan. Alleen op de momenten dat allebei de meiden aandacht nodig hebben en ik een vlucht zoek naar een plek waar er geen baby aan m'n tiet hangt en geen politie agent hoef te spelen. 

Voor de rest zit ik heerlijk in deze bubbel,  het samen in bad doen van de beeb en kleuren met de peuter. Planning maken wat we gaan eten, wasjes vouwen, het huis proberen aan kant te houden, knuffelen met 2 heerlijke meiden en rondjes wandelen met de hond. Noem het kneuterig, maar ik zit er helemaal in.

Natuurlijk komt er weer een moment dat ik weer ga werken en dan zal ik daar zeker weer aan toe zijn. Maar nu? Laat mij maar even moederen, want alle clichés zijn waar: ze worden te snel groot.