Mijn verhaal, mijn gevoel, mijn borstvoeding

'Ik ga het proberen, maar moet ik er alles voor doen stop ik er gewoon mee'. Dit zijn de woorden die ik in mijn hele zwangerschap heb gezegd. Zelfs tegen onze kraamhulp en ze steunde me daar volledig in. Alleen zag zij wel dat ik dit echt graag wilde, ik wilde gewoon dat ik dit kon. Want iedereen kan dit toch? Ik was me er op dat moment nog niet van bewust wat borstvoeding geven eigenlijk was. Het begon bij mij met pijn, héél veel pijn. Elk moment van aanleggen voelde alsof er kleine sneetjes in mijn tepels werden gezet, maar die pijn kon ik wel aan. De pijn die ik voelde omdat ik het gevoel had elke dag te moeten kiezen tussen mijn kindjes was erger. Norah wilde vaak en lang drinken. Wat logisch is, want dichter bij je mama kan je niet zijn. Maar daar was Fien, mijn grote meisje waar ik al bijna 3 jaar elke dag en nacht mee samen ben. We staan samen op en gaan samen naar bed, eigenlijk is Fien altijd om me heen. Daar kwam op eens verandering in, tegelijk met heel veel andere veranderingen. En ik kon merken dat ze het zwaar had, met de hele situatie en dus ook met zichzelf. Er zijn tranen over mijn wangen gestroomd, omdat ik elke dag het gevoel had dat ik moest kiezen tussen mijn meisjes en op dag 5 was het klaar. Ik stop. De verloskundige en kraamhulp hebben als advies gegeven het nog 1 dag aan te kijken en pas daarna een beslissing te maken, omdat het toch de beruchte 'jankdag' was in de kraamweek. 

Mijn besluit was dat ik door zou gaan, tot wanneer? Geen idee. We zijn 7 maanden verder en ik vind het genoeg. Eigenlijk is het niet waar wat ik zeg, mijn lichaam vind het genoeg. Met alle liefde die ik in me heb zou ik haar voeden tot ze er zelf klaar mee is. Maar mijn productie word minder, ik ben moe en daarom moet ik nu aan mezelf denken. En door aan mezelf te denken word ik weer een leukere moeder voor allebei mijn meisjes.

De kolf ging mee naar het werk, ging mee winkelen en ging mee op vakantie. Ik heb zelfs gekolfd na een avondje stappen in Renesse bij een vriendin terwijl er een wildvreemde voor me zat en niet doorhad dat ik aan het kolven was. Als ik in de avond weg was werd er gebeld dat ze wakker was en ging ik naar huis. Ik vond het lastig om weg te gaan, omdat ik het gevoel had dat ze echt compleet van mij afhankelijk was. Soms vond ik die verantwoordelijkheid best eng en vermoeiend. De nachten waren voor mij en dan zat ik daar voor de derde keer in mijn schommelstoel samen met Norah. Toch voelde ik dat ik dit nooit meer zal vergeten en dacht ik dit gaat voorbij, dan mis je hoe dicht je mini-baby bij je lag. 

Het waren kloven, het waren 9 voedingen op een dag, het was power-kolven, het waren tranen en het was liefde. Alleen maar liefde, want als ik terug kijk naar hoe het is geweest zou ik het zo nog een keer doen. Ik heb zeker geen spijt dat ik het bij Fiene niet heb gedaan, want ik stond er toen heel anders in. Maar ik voel me er intens trots bij als ik zeg dat ik Norah 7 maanden heb gevoed. Gewoon met mezelf, met mijn tieties zoals Fiene het zou zeggen.

Nu zijn ze weer van mij en krijgen ze als cadeautje een paar nieuwe BH's. Ze hebben goed werk geleverd en dat verdient wat!