Moederschap, wat vind ik het mooiste? maar tegelijk ook het zwaarste..

Ik denk dat wat ik nu ga schrijven voor bijna elke moeder als herkenning voelt. Want het is toch het mooiste wat er is om je kinderen groot te zien worden. Eigenlijk wil je bij elke stap die ze maken zelf bij zijn & bewust zijn van elke ontwikkeling. 

Maar ergens zit er ook nog in die mama, die er elke dag voor zorgt dat je kindjes niks te kort komen ook nog je eigen 'ik'. Die 'ik' staat voor mijn gevoel een beetje stil sinds dat onze meiden er zijn. Elke stap die ik voor mezelf zou willen maken of heb gemaakt denk ik: hoe combineer ik dat met de meiden? Ben ik er dan nog wel genoeg voor ze? Ben ik dan wel een goede moeder? 

En dat vind ik dus het zwaarste van het moederschap, ook nog aan mezelf denken. Want dat voelt zó egoïstisch... Terwijl het wel echt nodig is, want als ik zelf niet lekker in mijn vel zit? Hoe kan ik dan goed voor de meiden zorgen? 

En eigenlijk had ik daar een goede balans in gevonden. Werk naar mijn zin,  1 avondje in de week yoga & eens in de zoveel tijd met vriendinnen of familie op stap. Maar nu er weer een kleintje op komst is, zal er veel gaan veranderen. Het word weer even nieuwe manieren vinden om die balans te vinden, zodat ik én goed voor de kindjes kan zorgen én voor mezelf. 

Hoe houden jullie dit in balans? Wat is iets wat je écht voor jezelf doet?