mijn 'bubbel' bevalling

Als je in je vorige zwangerschap bent bevallen met 38 weken en 2 dagen ben je verwend. Zo voelde het voor mij in ieder geval toen ik de 40 weken aantikte. De dagen waren lang en warm, ik was 18 kilo aangekomen en ik was het beu. Zwanger zijn is iets prachtigs en zo heb ik het ook zeker ervaren, want deze zwangerschap is eigenlijk voorbij gevlogen. Maar ik was het beu, stront beu. 

In de nachten had ik best wat voorweeën en dacht elke keer; nu gaat het gebeuren. Maar dan werd ik wakker de volgende ochtend met nog steeds een dikke buik. En kreeg ik de gebruikelijke appjes of er al wat gebeurd was van iedereen. 

Op zondag avond 13 juni mocht Nederland voor het eerste spelen voor het WK. Aangezien mijn vriend zelf een soort van voetbal is wilde hij dit graag gaan kijken bij vrienden. Dikke prima, ik lig toch als een walrus op de bank en ga vroeg naar bed dacht ik. Onze hond Lola is geen schoothondje, maar kwam ineens die avond dichtbij me zitten en begon aandacht te vragen. Achteraf denk ik dat ze het gewoon wist, dat er wat ging gebeuren. 

En ja hoor die nacht begon het. Om 3 uur werd ik wakker met wat weeën maar er zat nog niet echt ritme in. Maar om 4 uur veranderde dat naar om de 10 minuten weeën. Ik was zó blij dat het was begonnen, maar was me er ook van bewust dat het 'echte' werk nog moest komen. Aangezien ik een hekel heb om te bellen voor hulp, heb ik het bellen naar de verloskundige nog een uurtje uitgesteld, totdat mijn vliezen braken en Simon zei dat ik toch maar eens moest gaan bellen.

De verloskundige was er en ik zat op 5/6 cm, die had ik dan maar alvast in de pocket dacht ik. Mijn moeder gebeld om op Fiene te passen en die was er om 6 uur. Een half uurtje later waren we in het ziekenhuis en ben ik eigenlijk gelijk in bad gegaan om de weeën op te vangen. Daarna liggend op bed en weer terug in bad. De hele tijd dat ik in het ziekenhuis ben geweest heb ik misschien 5 woorden gezegd. Ik vond de stilte heerlijk en zat helemaal in mijn eigen bubbel. Wanneer er een wee kwam richtte ik mezelf op 1 punt en kon de wee zo gemakkelijker weg puffen voor mijn gevoel. De tweede keer in bad begonnen de persweeën en had aangegeven echt deze keer niet op mijn rug te willen persen. Dat vond ik iets verschrikkelijks bij Fiene, dus wilde ik de baarkruk proberen.

De verloskundige gaf aan dat Simon achter me moest gaan zitten en echt, zijn blik sprak boekdelen. Ik zag hem denken; Uh, wat is hier van de bedoeling? Toen ik eenmaal op dat ding ging zitten, sprong ik er gelijk weer af. Niks voor mij en achteraf ook niet voor Simon. In eens had ik een ingeving; ik ga gewoon op handen en knieën zitten en dat werkte. Ik zag niemand; ging puur op mijn eigen gevoel af en luisterde ook eigenlijk naar niemand meer. Na 20 minuten persen was daar onze baby. 

We wisten niet of het een meisje of een jongen zou worden, dus het eerste wat ik deed was daar naar kijken. Een meisje, gewoon weer een meisje. En of ik alle emoties opgekropt het de hele bevalling geen idee, maar volgens mij heb ik daarna 2 uur lang gejankt. Van geluk, van opluchting en van de pijn. 

Maar het was het allemaal waard, nu kunnen we heerlijk genieten van onze Norah.