Dát gevoel, het gevoel dat ik nog niet kende..

Dan ben je moeder van 2 mensjes, 2 meiden. Het zijn 2 mensjes die afhankelijk zijn van mij, de ene letterlijk want die krijgt mijn melk. De andere is nog meer aanhankelijk geworden dan anders want ze voelt dat er dingen gaan veranderen. En toen kwam dát gevoel, het gevoel wat ik niet voor me zag in mijn kraamweek en eigenlijk nog steeds niet. Het is ook eigenlijk gek, want ik ben full-time thuis nu in mijn verlof en toch heb ik dat gevoel. 

Ik heb het over het verdelen van mijn aandacht. Er voor zorgen dat ze allebei gelijk zijn, de hele dag. Maar ik ben er al snel achter gekomen dat het onmogelijk is, tenminste voor mij dan. Als ik Norah aan het voeden ben wilt Fiene op de trampoline springen met mama. Als ik met Fiene op de trampoline ben wilt Norah drinken. En dan komt dat knagende gevoel dat ik één van de twee meiden te kort doe. Dat ik moet kiezen tussen deze twee kleine mensjes die allebei net zoveel van mama houden als ik van hun. 

Maar ik weet dat ik mijn best doe, dat ik alle liefde geef die er in zit. Dat mijn liefde voor allebei even groot is. En dat ze niks te kort komen, want dit is het leven. Soms moet de ene even wachten voor de andere. Ik wacht ook, ik wacht op het moment dat er ook weer een tijd is voor mij, niet als moeder maar als Jeanine. En die tijd gaat komen, net als de tijd dat alles soepel verloopt thuis met 2 kleine meisjes. 

Als iedereen gegeten heeft, schoon in bed ligt en voldaan van de dag, dan heb ik toch iets goeds gedaan? Dan komt dat stofzuigen en opruimen wel een andere keer. 

Heerlijk om dit even weg te typen. I-K K-A-N D-I-T!