Laatst vertelde ik tegen een vriendin dat ik nog steeds niet volop kan genieten van de zwangerschap. We hebben met twaalf weken een goede echo gehad maar nu, bijna twee weken later, begin ik me weer ongerust te voelen. Mijn buik is nog bijna niet aan het groeien. Voor mijn eerste zwangerschap heb ik altijd erg veel gesport en ik weet dat ik toen sterke buikspieren had. Mijn buik begon bij mijn eerste zwangerschap pas na de 20 weken te groeien. Maar sinds de geboorte van zoontje sport ik nog maar erg weinig. Ook zijn mijn buikspieren een stuk slapper na al een voldragen zwangerschap. Waar blijft mijn buik dan? Bij een tweede zie je dat toch veel sneller? Groeit mijn baarmoeder niet goed? Groeit het kindje niet goed? 

De familie vond het natuurlijk geweldig. Een groot gedeelte van hen wist wat er de vorige keer is gebeurd (zie blogs). Maar een paar reacties op werk zijn me toch wel bij gebleven. De reactie die me het meest is bij gebleven is van een leerkracht die mij eigenlijk niet kent. Werkt niet vast bij ons op school. 
Hij feliciteerde me maar zei tegelijk: "Weet waar je aan begint!" Al zuchtend. 
Ik gaf aan dat ik al een kindje heb en dat dit nummer twee is. "Oh, dat is helemaal erg!! Dan heb je helemaal geen tijd meer voor jezelf en heb je nooit meer je handen vrij." Nog harder zuchtend.

Donderdag 12 januari had ik een nacontrole in het ziekenhuis. Ik wist dat ik mijn eisprong al vroeg na de curettage heb gehad (korte cyclus) maar ook dat het lang duurde voordat ik weer ongesteld werd. Uiteindelijk werd ik 1 januari 2017 ongesteld. Later dan verwacht dus ik zag op tegen de nacontrole. Zou het echt goed zijn? 

In mijn vorige blogs is te lezen dat we er bij de eerste echo achter kwamen dat ons tweede kindje niet (meer) leefde. Nadat we hebben afgewacht en medicatie hadden geprobeerd om een miskraam op te wekken, is het nu tijd voor een curettage. 

In mijn vorige blogs is te lezen dat we te horen hebben gekregen dat het kindje in mijn buik niet (meer) leefde. Wat volgde was een ware achtbaan van emoties. 

Nadat de gynaecoloog bevestigd had dat ons kindje inderdaad niet leefde, volgde de praktische informatie. Ik kan kiezen om af te wachten tot mijn lichaam het vruchtje zelf gaat afstoten, ik kan kiezen voor medicatie om het op te wekken of een curettage. Op dit moment hebben we gekozen om nog een week af te wachten ook zodat ik nog wat bedenk tijd heb over wat ik daarna wil doen. 

Negen weken geleden hield ik een positieve test in mijn handen. Wat een geluk! Nadat we snel zwanger waren van mijn zoontje hebben we dat geluk ook deze keer. Toch laat de gedachte die ik had terwijl ik de test aan het 'uitpakken' was, me niet los. "Laat hem alsjeblieft negatief zijn, ik denk niet dat ik een miskraam aankan." Waar die gedachte vandaan kwam? Geen idee. Maar hij was er wel. 

Ik heb lang nagedacht of ik dit hier wel wil schrijven, het is erg persoonlijk. Toch denk ik dat het goed voor me is om het kwijt te kunnen. Mijn man weet het wel maar toch denk ik dat hij mij niet helemaal snapt. Misschien zijn er hier die het herkennen. 
Ik krijg er op dit moment ook professionele hulp voor.