Het overkomt je... een miskraam deel 2

Nadat de gynaecoloog bevestigd had dat ons kindje inderdaad niet leefde, volgde de praktische informatie. Ik kan kiezen om af te wachten tot mijn lichaam het vruchtje zelf gaat afstoten, ik kan kiezen voor medicatie om het op te wekken of een curettage. Op dit moment hebben we gekozen om nog een week af te wachten ook zodat ik nog wat bedenk tijd heb over wat ik daarna wil doen. 

Thuis gekomen heb ik natuurlijk die mensen die van heel de situatie waren op de hoogte gebracht. Je leest dat vrouwen die een miskraam krijgen op veel onbegrip stuiten en de meest verschrikkelijke dingen te horen krijgen. 

Voor mijn gevoel ben ik een kindje verloren. En natuurlijk zijn de gevoelens nog een stuk anders dan de hoeveelheid die ik van mijn zoontje hou, natuurlijk. Maar dit kindje was zo gewenst. Ik mijn hoofd was ik plannen aan het maken over het kamertje, over de bekendmaking, over ons leven met zijn viertjes. Ik zag mijn zoon 'grote broer' worden.Dit valt in duigen en daar moet je afscheid van nemen. En dat valt niet mee.

Onbegrip van anderen: 
- Het was nog geen kindje want de kans is groot dat het hartje nooit is gaan kloppen. 
 Voor mijn gevoel was het wel een kindje.
 Dat zal best, maar dat was het nog niet. 
- Je zal je er toch overheen moeten zetten en gewoon leuke dingen gaan doen. (5 uur na de definitieve uitslag)
- Oh, dat is niet leuk voor je. Maar hé, de volgende keer zal het gewoon lukken hoor!
- Je bent nog jong! Tijd zat!
- Ik zou niet voor een curettage of medicijnen gaan, laat je lichaam het maar oplossen. 
- Het was nog maar een klompje cellen. 
- Volgende keer beter. 

Ik weet dat deze mensen het goed met me voor hebben en me alleen maar proberen te helpen maar dat lukt niet op deze manier. Jeetje wat doen deze opmerkingen pijn. 
Wat je wel moet zeggen als iemand een miskraam krijgt? Geen idee. Maar probeer het alsjeblieft niet te bagatelliseren.
Ook ik weet dat er ergere dingen gebeuren, ook ik weet dat ik nog tijd genoeg heb en dat ik al een kindje heb, ook ik weet dat miskramen nu eenmaal vaak voorkomen maar geef me even de tijd om dit te verwerken. Geef me even de tijd om afscheid te nemen. (Wat doet deze zin op dit moment zeer.) 

Al een half jaar lang krijg ik minstens één keer per week de vraag wanneer nummer twee komt. Op werk, in de familie, vrienden, etc. Wat kijk ik op tegen de eerstvolgende keer dat iemand deze vraag weer stelt. 
Wat kijk ik op tegen het moment dat de twee personen die ik ken, die uitgerekend zijn rond dezelfde datum als ik zou zijn, het goede nieuws de wereld in gooien. Hoe graag ik het hen ook gun. Wat had ik dat ook graag gewild.  

Wat valt dit zwaar.