8 jaar geleden
Mijn allergrootste angst
In mijn vorige blogs heb je kunnen lezen over mijn angsten en onzekerheden. Nu mijn grootste angst.
Ik heb lang nagedacht of ik dit hier wel wil schrijven, het is erg persoonlijk. Toch denk ik dat het goed voor me is om het kwijt te kunnen. Mijn man weet het wel maar toch denk ik dat hij mij niet helemaal snapt. Misschien zijn er hier die het herkennen.
Ik krijg er op dit moment ook professionele hulp voor.
Altijd ben ik een onzeker en gevoelig iemand geweest. Mijn familie en vrienden zijn mijn alles. Vaak ben ik bang geweest dat hen iets zou overkomen. Ik heb een goede band met mijn familie en ik hou van ze.
Nu mijn zoontje er is... je raadt het al, is dit allemaal nog erger. Wat hou ik ontzettend veel van mijn mannetje. Dat gevoel van houden van kende ik nog niet op deze manier, zo ontzettend sterk is het.
Mijn angst dat hem iets overkomt is zo groot. Overdag is het minder erg maar in de avond en 's nachts wordt het meer.
En dan vooral, ik wil het woord niet eens zeggen... Het in de ochtend wakker worden en merken dat je kindje niet meer wakker wordt. Wat een hel. Dat gun je je ergste vijand niet. Dat zou niemand mee moeten maken.
Ons zoontje is een buikslaper, dat vind ik helemaal eng. Ik weet dat hij sterk genoeg is om zich om te draaien. Hij is ondertussen ook al tien maanden. Maar prettig vind ik het niet!
Bijna elke avond ga ik huilend naar bed. Ik geef hem zoveel kusjes voordat ik ga slapen. Ik geef onhandige knuffels terwijl hij blijft slapen en ik hem niet wakker wil maken. Elke avond spookt het door mijn hoofd... wat als.... Ik geef geen nachtzoentje aan hem. Ik neem afscheid van hem. Elke avond opnieuw. Ik ken geen pijnlijker gevoel.
Daarentegen ken ik geen fijner gevoel dan wakker worden van zijn brabbeltjes en lachjes. Geen fijner gevoel dan het zien van zijn lach als wij hem uit bed halen. Alleen daarvoor al heb ik dat rotgevoel in de avonden over. Maar wat zou het fijn zijn als dat minder werd.
Chiara
Wat lastig! Ik kan me voorstellen dat zoiets een flinke invloed op je leven heeft en ik vind het knap dat je het zelf inziet en er ook aan werkt door hulp te zoeken! Gelukkig ben ik zelf een ontspannen moeder en heb ik er vertrouwen in dat het goed gaat, maar ook ik heb zo nu en dan de gedachte; "Wat als...." en het lijkt me verschrikkelijk dit zo sterk en vaak te voelen! Hopelijk lukt het je d.m.v. therapie om hiermee om te leren gaan! Sterkte!
Anoniem
Oh wat lijkt me dit vermoeiend en erg! Stress om dingen die misschien wel nooit gebeuren! Ik denk altijd maar zo: als het niet gebeurt, heb ik me voor niks zorgen gemaakt, als het wel gebeurt, dan heeft wel of geen stress hebben er ook niet invloed op gehad. Maarja, als het echt een psychische angst stoornis is, is dat veel te makkelijk gedacht! Maar je hebt al professionele hulp ingeschakeld. Kei goed. Ik hoop dat het minder wordt. Zodat je ook meer kunt genieten. Nóg meer! ;-)
Lindsy83
Ik herken dit zeker! Bij mij is het gelukkig wel al iets minder geworden. Ons zoontje is nu 15 maanden. MAar als hij lekke ligt te dutten op zijn buik kijk ik nog steeds om het half uur of hij nog wel ademd. Succes hiermee!