Curettage. Afscheid nemen.

In mijn vorige blogs is te lezen dat we er bij de eerste echo achter kwamen dat ons tweede kindje niet (meer) leefde. Nadat we hebben afgewacht en medicatie hadden geprobeerd om een miskraam op te wekken, is het nu tijd voor een curettage. 

Ik had in het ziekenhuis duidelijk aangegeven dat ik last heb van paniekaanvallen. Deze zijn op zijn heftigst als ik het idee heb dat ik geen controle over iets heb. Een algehele narcose was voor mij dus ontzettend beangstigend. 
Voor mijn gevoel werd ik niet serieus genomen. "Er zijn wel meer mensen bang." Ik probeerde uit te leggen dat ik echt in blinde paniek kan raken. "Ach, dan krijgt u wel een pilletje." 
Tot het moment dat we in het ziekenhuis waren en we een voorgesprek hadden met de verpleegkundige. Zij wilde mij een polsbandje omdoen maar ik raakte volledig in paniek. Ook ik zag deze aanval niet aankomen. Gelukkig hadden ze toen wel in de gaten dat ik niet overdreef. Ze is de anesthesist gaan halen en met hem heb ik een heel prettig gesprek gehad. Ik ben die man tot op de dag van vandaag dankbaar. Hij heeft het een beetje draagbaar gemaakt. 

Ondanks het gesprek met de anesthesist ben ik toch een paar keer in paniek geraakt. Zeker toen ik op de kamer lag waar ze je klaar maken voor de operatie. Je krijgt infuus, plakkertjes op je borst, bloeddrukmeter en hartslagmeter. Dat was teveel van het goede. Ik kan er niet tegen om 'vast te liggen'. Mijn bevalling met een rugweeënstorm heb ik zonder verdoving gedaan. Niet omdat ik zo'n bikkel ben en goed tegen pijn kan, maar omdat ik zo'n watje ben die geen verdoving durft. 

De uiteindelijke ingreep stelde lichamelijk niet veel voor. Na drie kwartier werd ik wakker. Ontzettend moe. Volgens de anesthesist kwam dat niet door de verdoving maar door de opgebouwde spanning voor de curettage. Het kon me niks schelen, ik wilde naar huis, naar mijn zoontje. 

Na een uurtje konden we alweer naar huis. Ik had honger maar verder was ik opgelucht dat het voorbij was. De tijd van 'stilstaan' was voorbij, nu konden we weer vooruit kijken. 
Wat had ik dat verkeerd. 

De dag erna kwam de klap. Mijn buik was leeg. Ik kon mijn kindje niet mee naar huis nemen. We hadden hier om gevraagd maar de verpleegkundige gaf aan dat het vruchtje en het vruchtzakje vaak kapot gezogen werd. Daar moesten we het mee doen. 
Ik heb er lang last van gehad dat een curettage echt behandeld wordt als een routine operatie. Je krijgt na afloop een briefje mee met informatie over bijvoorbeeld het bloedverlies. Er staat op wanneer je moet bellen, bij bv koorts. Maar nergens wordt er rekening mee gehouden dat wij ons kindje waren verloren. Nergens wordt rekening gehouden met de emotionele impact van een miskraam of missed abortion.

Voor hen zijn we natuurlijk het zoveelste stel waarbij het niet goed is gegaan. Voor ons was het een kindje, een toekomst, die we in één keer zijn kwijtgeraakt. Dat daar niet naar gekeken werd, deed pijn. 

30 November is de dag dat ons kindje uit mijn buik gehaald werd.
We zullen je nooit vergeten.