Ik merk dat ik het lastig vind om hier over te schrijven. Wat wil ik delen en wat hou ik liever voor mezelf. Ik merk dat ik eerlijk wil zijn, maar ook dat ik met kwetsbaar voel om erover te schrijven. Maar ik wil andere die in een soortgelijke situatie zitten laten zien dat het uiteindelijk goed komt, ookal voelt het niet zo. Dit is een nieuw deel, maar ik zou ook mijn verhaal over mijn mono mono tweeling verder blijven delen.

Het is weer zover! Na de echo bij de verloskundige van vorige week mogen we weer naar het ziekenhuis. Hopelijk krijgen we vandaag goed nieuws. Het zijn 2 lange weken geweest, ook als stel. Wij gaan beide heel anders om met verdriet! Ik wil er graag over praten, erover hebben hoe ik me voel en wat het met me doet. Mijn partner niet, die klapt dicht en wil er zo min mogelijk aan herinnert worden. Ik zou willen dat ik dat kon maar word er elke seconde van de dag mee geconfronteerd, ze zitten nou eenmaal in mijn buik en niet in die van hem! Ookal draagt hij weldegelijk hetzelfde verdriet met zich mee.

Na het nieuws wat we gekregen hebben, krijg ik weinig mee van wat er om me heen gebeurt, ik probeer de dagen door te komen,  maar ze gaan langzaam en ik besef me goed dat het elk moment mis kan gaan. Ik wil namen bedenken, want wat als ze er dadelijk niet meer zijn! Dan is het "gewoon" baby A en "gewoon" baby B. Uren lang zoek ik het internet af naar een naam die goed voelt. Het is voor mij ook een stukje afleiding. Ik had al wat namen onthouden. Zou er eentje voor hun bij zitten? 

11 oktober:

Hopelijk is alles goed met de kindjes. Ik merk dat ik onzeker ben, wat als 1 van de kindjes geen kloppend hartje meer heeft. Of wat als het met beide kindjes niet goed gaat. Het is en blijft een risicovolle zwangerschap. Dat hebben ze ons op het hart gedrukt. Er is zelfs gevraagd of we de zwangerschap niet gewoon af willen breken. 

Klik hier om deel 1 te lezen.

19 juli: 

Normaal begin je met jezelf voorstellen als je je verhaal gaat schrijven. Vertel je wie je bent, wat je doet en waarover het gaat. Maar het enige waar ik nu aan kan denken is of ik mijn verhaal wil vertellen vanuit het verleden. Of dat ik het ga vertellen zoals de situatie nu is. Stel ik mezelf voor met partner? Of zonder? Het verhaal over onze mono mono tweeling begon namelijk samen, maar eindigt alleen. Lastig, om het te moeten schrijven alsof we nog samen zijn, alles voelt nog te vers en dat is het eigenlijk ook.