Mono mono tweeling (deel 4)

11 oktober:

Vandaag krijgen we een echo! We gaan dadelijk weer onze jongens zien. Ik heb er zin in en begin al een klein buikje te krijgen. Op dit moment ben ik 15+5 weken zwanger en minder ziek, er komt wat meer tijd om te genieten! 

Aangekomen in het ziekenhuis geef ik aan dat het beter gaat! De gynaecoloog is blij voor me en vertelt ons hoe komende tijd eruit gaat zien. Want het blijft natuurlijk spannend! Ik krijg te horen dat ik met 26 weken opgenomen zal gaan worden en dat we vanaf nu elke 2 weken een echo gaan krijgen. Tijdens de echo gaat ze kijken naar de groei, de navelstreng en het hoofdje! Net zoals vandaag. 

Ik zie gelijk dat de jongens goed gegroeid zijn, wat zien ze er goed uit! We zien 2 mooie kloppende hartjes en ik ben blij, blij dat het goed gaat. Ze meet ze op en is erg tevreden over hun grote. Ze controleert de druk in hun hoofdjes voor TAPS, deze is gelukkig ook goed. Ik zeg tegen haar dat het een opluchting is dat alles goed gaat. Ze doet de dopplers ( navelstrengen controleren) en krijgt ze niet mooi in beeld. Ze kijkt verbaasd en probeert het nog een keer, want de toevoer in de navelstrengen is niet goed. Ik merk dat ze ze op verschillende plekken probeert op te meten, maar de uitslag blijft hetzelfde. Ik ben ongerust en vraag hoe dat kan. Ze legt uit dat de kindjes zo niet genoeg voedingsstoffen kunnen krijgen en dat dit niet is wat je op dit termijn wilt hebben. Waarschijnlijk zit er een knoop in hun navelstrengen, dat is dan ook het grootste risico van deze zwangerschap. Elke slag die door de navelstreng gaat, loopt niet door. Er is een flinke nulflow (AEDF), alsof je een tuinslang hebt met een knoop erin en het water niet goed doorloopt. Ze zegt ons dat ze gelijk Leiden gaat bellen. Die zijn gespecialiseerd in tweeling zwangerschappen en dat wij binnen een paar dagen daar heen moeten. Want deze kindjes kunnen zo niet groeien, als ze nu al in de knoop zitten ziet het er niet goed uit. Ze loopt de ruimte uit en laat ons verslagen achter. 

Ze is best lang weg en ik begin met zorgen te maken. Wat kunnen we doen om ze uit de knoop te halen, is er wel een manier om ze uit de knoop te halen. Gaan we ze nu toch beide verliezen!? Nee dat zal toch niet, dat mag niet, dat kan niet. Ze komt de kamer terug in lopen en vertelt ons dat ze Leiden heeft gesproken en dat ze gelijk eerlijk gaat zijn. "Leiden wil jullie niet zien, ze hebben geen behandelplan voor jullie kindjes, heel veel sterkte". Maar!? Ze zijn toch niet dood? Gaan ze dood? We hebben net op de echo gezien dat ze het goed doen? Er kloppen toch 2 hartjes? Nadat ik uit paniek begin te huilen en mijn partner helemaal dicht klapt, vraag ik hoe nu verder. Ze legt ons uit dat we over 2 weken een nieuwe echo hebben. En we daarna verder gaan kijken. Ik vraag of het niet eerder kan. Want het idee dat ze elk moment de knoop verder aan kunnen trekken beangstigd me. Ze legt uit dat de afspraak pas echt over 2 weken zal zijn. Want in een week tijd krijgen ze geen realistisch beeld over hoe het gaat, er moet een langere tijd tussen zitten. En of ze er over 2 weken nog zullen zijn? Dat is een vraag waar dan pas antwoord op gegeven kan worden. 

Nova is volgende week 1 jaar, gaat dit betekenen dat we in angst haar verjaardag moeten vieren, want ik ben bang, heel bang, bang om ze te verliezen. En het idee dat elke minuut, elk uur en elke dag mis kan gaan. Kan ik maar niet los laten. Ik kan niks, helemaal niks. Niks wat ik doe zal helpen, het enige wat ik kan doen is hopen, hopen dat het goed komt, hopen dat ze er over 2 weken nog zullen zijn, hopen dat wonderen bestaan. Maar het gevoel wat door mijn lijf gaat is verdriet, een gevoel die ik niet ken. Het voelt alsof ik mijn 2 kindjes al verloren heb, dat gevoel is onmenselijk.