Mono mono tweeling (deel 1)

19 juli: 

Zal ik dan toch alvast testen? Overtijd ben ik nog niet, eigenlijk is het nog veelste vroeg. De test zal echt nog niet positief kunnen zijn. Maar toch ken ik mezelf door en door. Meeste mensen zullen zeggen geduld is een schone zaak. Maar bij mij werkt dat niet zo! Als ik mezelf moet omschrijven dan zal altijd het woordje ongeduldig vallen. De nieuwsgierigheid is groot. Toen ik zwanger raakte van Nova was ik binnen 1 maand al in verwachting. Dat zal toch geen 2de keer zo zijn. Of toch wel?

Nou oke dan maar, ik test wel even voor de zekerheid. Ik heb toch nog een test liggen. Dus waarom voor mijn eigen geruststelling daar geen gebruik van maken. Ik ben alleen thuis en ga snel naar de wc. Ik doe de test en leg hem neer op de tafel. Na een paar minuten kijk ik en denk ik huh? Er is een heel erg licht streepje te zien. Zo licht dat ik twijfel of het wel een streepje is! Dus toch maar even snel met Nova naar de winkel en nog een zwangerschapstest halen. Wachten tot de volgende ochtend ga ik natuurlijk niet doen en zodra ik thuis ben heb ik de 2de test gedaan.. en ja hoor! Weer een licht streepje! Wij zijn in verwachting! Nova word grote zus! 

25 juli:

Dat ik zwanger ben begin ik maar al te goed te merken. Ik wordt weer misselijk, net zoals bij mijn eerste zwangerschap. Toen ben ik 16 weken lang dood en dood ziek geweest! Gelukkig heb ik het toen met medicijnen onder controle kunnen houden. Ik kan je alvast vertellen dat dat deze zwangerschap niet gelukt is en ik flink wat ziekenhuis bezoekjes heb gehad.

Ik wil graag weten hoe ver ik nu ben en heb daarom een clear blue test gehaald met week indicator. En die geeft aan 2-3 weken, dus ik ben 4-5 weken zwanger. De verloskundige is al op de hoogte van de zwangerschap en ik heb 12 augustus mijn eerste echo. 

4 augustus:

Ik kan niet meer. Ik heb al 2 soorten medicijnen gekregen tegen het spugen maar zelfs een slok water komt er gelijk weer uit. Ik sta in overlevingsstand en voel dat mijn lijf het zwaar heeft. Bij mijn dochtertje had ik dat ook. Maar ik kon me niet meer herinneren dat het zo erg was. Na goed overleg met het ziekenhuis willen ze mij extra vocht geven en krijg ik een dagopname.

Na het vocht komt de gynaecoloog nog even binnen, hij vraagt hoe het nu gaat en hoe ver ik in de zwangerschap ben. Ik geef aan dat we denken dat ik 6+2 weken zwanger ben en dat we op 12 augustus de eerste echo hebben. De gynaecoloog wil graag even kijken. Oke! Vooruit dan maar! Hij kijkt naar het echo scherm en reageert verbaast. Hij vertelt ons dat er een vruchtje te zien is van een prille 5 weken en dat er "nog" geen hartje klopt. Hij kan ons niet te vertellen of ik minder ver ben dan verwacht. Of dat het een vroege miskraam is. Hij geeft aan dat hij zelf aan een miskraam denkt, gebaseerd op wanneer mijn testen al positief waren.

12 augustus:

In de tussentijd ben ik al 3 dagopname's verder omdat ik nog steeds zo ziek ben. Ik ga uit van een miskraam en baal enorm van het feit dat mijn lijf het niet zelf afbreekt. Het voelt alsof ik ziek ben voor niks, want in mijn ogen gaat dit kindje niet in ons leven komen. 

Vandaag is de echo die gepland staat bij de verloskundige en die hebben we in overleg ook laten staan. Ik vind het spannend wat ze gaan doen als het kindje nog steeds niet gegroeid is. Mijn lichaam voelt namelijk nog zo zwanger. Maar toch ben ik er van overtuigd dat het niet goed is. Het klopt niet, ik voel me anders dan bij mijn eerste zwangerschap. 

Na 10 minuten wachten in de wachtkamer worden we binnen geroepen en ik geef al snel aan dat het waarschijnlijk niet goed zou zijn. Ik krijg een lieve reactie terug en ze zegt dat we gewoon gaan kijken. Zodra ze begint met de echo geeft ze mij een glimlach, er klopt gewoon een hartje hoor! Kijk maar! Ik ben zo verbaasd dat ik me niet eens opgelucht kan voelen. Langzaam begint het tot me door te dringen dat het ziek zijn dus niet voor niks is. Tot de glimlach een moeilijk gezicht wordt bij de echoscopiste... Er is een baby te zien met een mooi kloppend hartje maar er zit nog iets. Er zit een vlek achter/naast de baby. Ze geeft aan dat ze niet weet wat het is en ze reageert een beetje ongerust. 

Omdat ze niet zo goed weet wat ze ziet. Wil ze nog een keer goed kijken en na lang zoeken denkt ze dat het misschien wel een tweede kindje kan zijn. Op het moment dat ze dat zegt zien wij alle drie ineens twee kleine kloppende hartjes. Ze vertelt ons dat ze zeker weet dat het een eeneiige tweeling is, maar ze liggen wel heel dicht bij elkaar. Ze liggen zo goed als tegen elkaar aan. Ze feliciteert ons en we krijgen nog wat echo foto's mee. Ik loop naar de auto met een dubbel gevoel, bel mijn moeder en barst in tranen uit. Het zijn er 2! Ik ging naar de echo toe met het idee dat het niet goed was en kom thuis met 2 kindjes in mijn buik. Ik blijk op dit moment 6+5 weken te zijn.