Mono mono tweeling (deel 6)

Het is weer zover! Na de echo bij de verloskundige van vorige week mogen we weer naar het ziekenhuis. Hopelijk krijgen we vandaag goed nieuws. Het zijn 2 lange weken geweest, ook als stel. Wij gaan beide heel anders om met verdriet! Ik wil er graag over praten, erover hebben hoe ik me voel en wat het met me doet. Mijn partner niet, die klapt dicht en wil er zo min mogelijk aan herinnert worden. Ik zou willen dat ik dat kon maar word er elke seconde van de dag mee geconfronteerd, ze zitten nou eenmaal in mijn buik en niet in die van hem! Ookal draagt hij weldegelijk hetzelfde verdriet met zich mee.

 

27 oktober:

Ik ben precies 18 weken in verwachting en ik zit toch erg op tegen de afspraak. Ik weet dat na alle ellende, we vandaag weer slecht nieuws kunnen krijgen. Hoe ga ik mezelf, maar ook mijn partner troosten. Een paar dagen geleden stond hij in de keuken en ik voelde dat hij het zwaar had. Ik knuffelde hem en vertelde dat ik zo bang was dat we niet alleen de jongens maar ook elkaar gingen verliezen. Hij verzekerde mij dat dat nooit ging gebeuren. "Wij waren er altijd voor elkaar, dat zal nooit veranderen". Ik probeer het los te laten en trek mijn jas aan, stap met hem in de auto en we rijden richting het ziekenhuis. Geef hem nog snel een glimlach en zeg "het komt goed he!". Hij kijkt mij aan en zegt dat hij geen idee heeft. Maar we doen het wel samen! 

Aangekomen in het ziekenhuis zijn we weer bijna te laat en lopen we maar snel via de uitgang naar binnen. Dan hoeven we niet om te lopen. Ik hoor gelijk mijn naam, nu al? Normaal loop het altijd uit. Toch wat zenuwachtig loop ik achter haar aan en ga zitten. Ze vraagt hoe het met me gaat en uit het niets rollen de tranen over mijn wangen. Ik leg het hele verhaal uit van vorige week en ze ziet dat ik er mee zit. Ze was niet op de hoogte dat ik meerdere keren contact heb gezocht met het ziekenhuis. 
Haar lijkt het slim als we gewoon gelijk naar de kindjes gaan kijken. Ze zegt erbij dat de echo het beste beeld geeft van hoe nu verder. En dat ze zelf ook geen idee heeft wat ze aan zal gaan treffen, maar dat ze ons alles zo goed mogelijk gaat uitleggen.

Ik ga snel liggen maar heb weinig hoop omdat ze de vorige keer zo duidelijk waren dat het niet goed is. Ze meet beide kindjes op en zegt ons dat ze op dit moment 198 gram en 209 gram wegen. En dat die gewichtjes netjes zijn voor 18 weken. Ook meet ze de druk op in hun hoofdjes en die zijn prima. Ik voel langzaam dat ik wat rustiger begin te worden en kijk mijn partner hoopvol aan. Hij knijpt zachtjes in mijn hand om te laten weten dat hij er is. Ze gaat verder met de navelstrengen en doet de doppler metingen. Ze kijkt ons aan en zegt dat het er een stuk beter uit ziet dan de vorige echo. Waarschijnlijk heeft er een knoop in gezeten. Maar op dit moment zit die niet meer zo strak als dat die eerst zat. Wij kijken elkaar voorzichtig aan en weten genoeg. Er is weer hoop, we zijn er nog niet maar alles is weer mogelijk. Zullen we dan toch echt een tweeling krijgen! We krijgen nog wat informatie over mijn opname die met 26 weken zal plaatsvinden als het goed blijft gaan. Dat is al over 8 weken. Hopelijk gaat komende tijd snel voorbij en blijven de jongens het goed doen.