Mono mono tweeling (deel 7)

Ik merk dat ik het lastig vind om hier over te schrijven. Wat wil ik delen en wat hou ik liever voor mezelf. Ik merk dat ik eerlijk wil zijn, maar ook dat ik met kwetsbaar voel om erover te schrijven. Maar ik wil andere die in een soortgelijke situatie zitten laten zien dat het uiteindelijk goed komt, ookal voelt het niet zo. Dit is een nieuw deel, maar ik zou ook mijn verhaal over mijn mono mono tweeling verder blijven delen.

Afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. De laatste afspraak voor mijn opname heb ik 9 december gehad. Toen was ik 24+1 weken in verwachting. Gelukkig was alles goed met de jongens en mag ik me 22 december gaan melden in het ziekenhuis. Spannend! We zijn nog nooit zoveel weken zonder elkaar geweest. En ondanks wat we veel fantaseren over ons gezin van 5. Zit ik tegen de ziekenhuis periode op. Op dat moment had ik nog geen idee wat er zich afspeelde.

Maar hoe dan! Ik ben 25 weken in verwachting van onze jongens. Donderdag zou ik opgenomen worden, Nova is pas net 1 jaar en we hebben afgelopen mei ons eerste huis gekocht. Waar ging het mis, hoe kan ik het niet door hebben gehad. Hoe kan het dat mijn man stiekem iemand anders heeft. Hoe kan het dat mijn man mij al 3 maanden aan het bedriegen is. Soms wil ik dat ik terug kon in de tijd, dat ik mezelf er op voor had kunnen bereiden. Soms wil ik dat ik er op dit moment nooit achter was gekomen. Maar ik kwam erachter en het was onmogelijk om door te gaan.

 Ik kan dit nieuws er alleen niet bij hebben, afgelopen maanden waren al zo zwaar. Alles flitst voorbij, dat het mis ging met de jongens, dat ik zo ziek was, dat ik dacht dat hij het ook moeilijk had, maar er was een ander in het spel. Hoe kan hij dit doen, hoe kan hij ons zo in de steek laten. 

Als je bang bent de kindjes in je buik te verliezen en je verliest onverwachts je partner door bedrog. Ik zag dit echt niet aankomen, maar ik wist 16 december dat ik ineens een alleenstaande moeder ging worden. Het is een enge gedachte als je al vanaf je 19de samen bent. Maar er was geen optie meer om er voor te vechten, ik kon dat niet. Ik wist dat ik voor mezelf moest kiezen, dat was de moeilijkste keuze die ik ooit heb moeten maken. Maar ik kon hem dit niet vergeven. Hij heeft geen foutje gemaakt, niet een misstap, maar hij heeft er bewust voor gekozen om al 3 maanden seks te hebben met een medewerker van hem. Terwijl ik hem nodig had, kon hij er niet voor mij zijn. 

17 december:

Nadat ik de hele nacht ziek ben geweest, moest ik me toch even in het ziekenhuis melden. Ik had de jongens niet meer gevoeld en kreeg geen hap door mijn keel. Mijn (ex?)partner is vanmorgen naar zijn ouders gegaan tot ik me donderdag moet melden in het ziekenhuis. Ik voel me enorm machteloos en eigenlijk is het besef er nog niet. Ik krijg in het ziekenhuis een goed gesprek, mijn eerst CTG en als alles goed blijkt met de kindjes mag ik weer terug naar huis. Mijn moeder blijft aankomende dagen bij mij, zodat ik de laatste voorbereidingen kan doen voor donderdag. Maar ik merk dat ik in shock ben, ik sta op standje overleven.