Of we dan compleet zijn nu? Geen idee! Ik zou niet weten hoe dat zou moeten voelen. Heb ook niets met zulke termen (net als "papadag" of "mamadag" shoot me!). De wens voor vier kinderen was er gewoon. Eigenlijk gelijk al vanaf het moment dat we gingen nadenken over kinderen mogen en kunnen krijgen en hoe ons plaatje er dan uit zou zien. Als het ons gegund en gegeven was uiteraard, want dat is iets wat je van te voren niet weet. Voordat ik mijn man leerde kennen was er überhaupt nooit een kinderwens van mijn kant eigenlijk, of een droom om moeder te worden. Ik had niet zo veel met kinderen (nog steeds niet ;p).

Om even bij het begin te beginnen en mijn twee keizersneden in een notendop te vertellen: De zwangerschap van onze oudste dochter Majee verliep perfect. Geen klachten, geen kwaaltjes, geen gekkigheden. Tot het einde voelde ik mij nog fit! Daarnaast had ik enorm zin in de bevalling, ik was echt benieuwd hoe zoiets nou zou zijn. Daarom keek ik er ook bijzonder naar uit. Maar niet op een zweverige manier (lees: bij de hypnobirthing cursus hoorde ik iemand zeggen “bij elke wee voel ik geen pijn maar voel ik mijn kindje een stapje dichterbij komen”. Dit vond ik verschrikkelijk om aan te horen want ik dacht “joh, zo’n wee doet gewoonweg pijn maar het hoort bij het proces.). Anyway ik had er zin in!

WAUW! Te gek, leuk, heftig, mooi, hectisch, geweldig, druk, een rijkdom, en nog zo veel meer. Een vierde kindje op komst. Wij mogen ons gelukkig prijzen met een nog groter gezin dan wij al hadden en hoe leuk en mooi is dat! Altijd hebben wij wel het idee gehad dat vier kindjes, mocht het ons gegund zijn, ons “ideaal” plaatje zou zijn. Echter door drie kindjes onder de twee te hebben gekregen hadden wij dit “ideale plaatje” toch wel even een beetje geparkeerd. Eerlijk is eerlijk, drie van die mini’s is veel. Veel rijkdom maar ook veel hard werken, veel luiers, veel flesjes, veel ziek zijn, veel huilen, veel slapeloze nachten, gewoonweg: veel.

Hetgeen ik het meest lastig, die eerlijkheid met een vleugje romantiek, vond in het delen van onze foto’s en mijn verhalen het afgelopen jaar. Aan de ene kant wil je een eerlijk beeld laten zien, wat er niet altijd even rooskleurig uit ziet en aan de andere kant wil je dat perfecte plaatje laten zien. Een juiste balans vinden hier in vond (en nog steeds vind) ik erg lastig. Want al die moeilijke en lastige momenten wegen zo veel zwaarder dan de leuke momenten. Daarom is het met vlagen ook gewoonweg erg stil geweest via mijn socials. Alleen maar de leuke momentjes delen gaf geen oprecht beeld maar alleen maar “zeuren” over hoe rot het allemaal is, is ook niet leuk.

De ene mama geeft live borstvoeding, de ander geeft deels live voeding en kolft deels (vaak als ze weer beginnen met werken of eens een avondje wijntjes willen drinken) maar er is weinig informatie te vinden over fulltime kolven. Maar dit was juist wat ik zo graag wilde doen. Wel de borstvoeding geven aan mijn kind maar ik wilde ze niet aanleggen aan de borst. Waarom niet? Gewoon, niest voor mij. Past niet bij mij en heb er geen gevoel bij om een kind aan je boobie te hebben liggen lurken. Ieder zijn ding ;)

Alsof ze er altijd al zijn geweest, zo voelde het vanaf de eerste dag. Uiteraard, de eerste dagen zijn weer even wennen. Vooral die slapeloze nachten, jeetje wat zijn die heftig! En wat vergeet je dat toch weer snel hè hoe vermoeiend die eerste uren/dagen zijn na zo’n bevalling. Ik had het gevoel alsof ik wel jaren kon slapen, zo moe was ik. Maar goed, dat gaat niet want je hebt een baby waar je voor moet zorgen. En in ons geval nog eens in drievoud.

De kraamweek. Een heerlijke periode, als alles goed gaat en is gegaan uiteraard. Een week waarin je in een bubbel hoort te zitten met je gezin. Maar die kraamweek wordt grotendeels gemaakt of gebroken door je kraamzorg. De ene keer heb je een perfecte match en de andere keer is het rampzalig, of iets daar tussenin.

18-01, DE dag waarop de keizersnede gepland stond en onze meisjes geboren zouden worden. Toch hoopte ik in de week voorafgaand elke dag weer dat de meisjes zich uit zichzelf zouden komen melden. Maar helaas.

Bijna 35 weken.