De kraamweek, maakt ze het of kraakt ze het?

De kraamweek. Een heerlijke periode, als alles goed gaat en is gegaan uiteraard. Een week waarin je in een bubbel hoort te zitten met je gezin. Maar die kraamweek wordt grotendeels gemaakt of gebroken door je kraamzorg. De ene keer heb je een perfecte match en de andere keer is het rampzalig, of iets daar tussenin.

Bij Majee hadden wij op de eerste dag een leuke vrouw maar zij zou alleen even de opstart doen en de volgende dag zou er iemand anders komen die de rest van de week af zou maken. Jammer vond ik dat want het was een leuke vrouw. Achteraf gezien waren wij heel blij met deze wissel. De vrouw die de rest van onze week heeft afgemaakt was een rustig type, hielp ons heel goed met het verzorgen van ons meisje, stond open voor onze mening maar gaf ook heel veel tips. Ze was niet te aanwezig en ging goed op in ons gezin. En het beste: ze zorgde echt heel erg goed voor ons alle drie. Achteraf gezien was ik blij met deze lieve vrouw. Degene die de opstart deed was ook lief, maar misschien iets te heftig en aanwezig. Iets wat je later beseft, omdat je in zo'n week geen beste vriendinnen hoeft te worden die continu aan het kletsen zijn.

Toen ik de positieve test in handen had dacht ik gelijk: ik wil weer dezelfde kraamverzorgende!! Echter, toen we te horen kregen dat we een tweeling zouden krijgen kwam ik hier op terug. Ik had hele horror scenario's in mijn hoofd van stereo huilende baby's en dan nog een "grote baby" er bij met veel chaos en drukte. Ik had een beetje het gevoel dat dat misschien iets te veel was geweest voor haar. Niet omdat ze het niet zou kunnen maar meer omdat ik dacht dat ze er te lief en rustig voor was. Ik zag in mijn ideaalbeeld een "oude rot in het vak" voor me die van aanpakken wist. Een beetje een strenge tante, iemand die wel even wist wat te doen. En als het kon graag met een stagiair er bij, een lief meisje dat ook nog wat tijd en aandacht aan onze oudste dochter kon geven. Dát moest mijn kraamweek worden. Maar dat liep anders.

Op de eerste dag ontvingen wij een lieve vrouw. Ik lag op de bank met de meisjes naast mij. Ze stelde zichzelf voor en startte op. Voor een eerste dag was het prima. We namen door wat wij van haar mochten verwachten, wat wij zelf van haar verwachtte en hoe wij de dingen in huis een beetje doen. Ze maakte een schaaltje fruit voor mij klaar, zette water neer, vroeg of ik nog iets anders wilde en zorgde voor de meisjes. Helemaal prima. Dag twee was ook wel oké maar toch net iets minder dan de eerste dag voor mijn gevoel. Op dag drie kwam er een stagiair mee. Wij hadden hier voor akkoord gegeven en vonden het ook wel leuk. Maar toen stond daar een vrouw voor de deur van ergens eind 40. Toch net even een ander beeld dan dat lieve jonge meisje wat je voor je zag. Maar goed, helemaal prima. Iedereen moet het leren en die kans wilden wij ook zeker geven.

Vanaf dat moment werd de kraamweek een stuk minder leuk. Wij hadden namelijk een bepaald beeld bij deze week omdat dit bij Majee zo fijn was geweest. Zomaar enkele voorbeelden: elke dag een schoon bed, want met al die hormonen en liters zweten in de nacht was dit wel heel fijn. Glazen water continu voor je neus gezet krijgen want je moest goed gehydrateerd blijven en zeker ook voor de borstvoeding was dit belangrijk. Elke dag kreeg ik wel één of twee keer fruit voorgeschoteld omdat ik goed mijn vitaminen binnen moest krijgen. Ontbijtjes, lunch, het avondeten wat alvast voorbereid werd.. en oh zo belangrijk: ik werd naar bed gestuurd. Uit mijzelf zou ik zoiets niet snel doen maar als je iemand hebt die het je op legt dan doe je dit wel. Wij, maar vooral ik werd toen zo zo goed verzorgd.

Maar deze week was anders. Zo heb ik in een hele week tijd twee keer een schaaltje fruit gekregen. Er werd ongeveer één a twee keer per dag gevraagd of ik nog wat wilde drinken. Het bed is één keer op het initiatief van de kraamverzorgende verschoond en nog een keer op de laatste dag omdat ik dit zelf gevraagd heb (anders was dit niet gedaan). Op dag 4 stond ik zelf een eitje te bakken, want eigenlijk werd er ook niet echt een boterham of iets gemaakt. Gelukkig deed manlief dit wel elke ochtend en middag voor mij! Geslapen in de kraamweek overdag heb ik 0 keer gedaan. Er werd meer gevraagd "ga je nog even liggen?" Waarop ik natuurlijk "nee hoor niet nodig" antwoordde. Want, ik doe dat niet uit mijzelf. Ik moet hiertoe "gedwongen" worden (met als eindresultaat dat ik elke avond al om 19u volledig gebroken en uitgeteld in coma lag omdat ik helemaal op was). Op zich hoeft dit geen probleem te zijn, misschien waren wij iets te verwend geweest met onze eerste ervaring, maar dat weet ik natuurlijk niet. Jammer was het wel een beetje.

Wat alleen het meest teleurstellende was, vooral aan het stukje een stagiair in huis er bij te krijgen dat je denkt: fijn, toch een beetje extra aandacht ook voor de oudste. Maar helaas. Ook hier werd de plank volledig misgeslagen. Op de momenten dat ik met een huilend kind op de kamer stond (lees: ik kan niets met dit lieve kind omdat ik haar niet mag optillen en niet kan bukken vanwege de keizersnede, terwijl ze met uitgestrekte armpjes voor je zit) omdat manlief net even niet boven was waren de kraamverzorgende nergens te bekennen. Ze stonden in de kamer er naast met één baby op het aankleedkussen om te verschonen.

Achteraf gezien was mijn doemscenario niet van toepassing want de tweeling huilde niet en waren zo relaxed. Er was geen chaos en drukte, als gezin liepen wij gelijk al als een geoliede machine. Als ik dit van te voren had geweten had ik die oh zo lieve rustige vrouw in huis gehad.