Eerlijkheid met een vleugje geromantiseerd.

Hetgeen ik het meest lastig, die eerlijkheid met een vleugje romantiek, vond in het delen van onze foto’s en mijn verhalen het afgelopen jaar. Aan de ene kant wil je een eerlijk beeld laten zien, wat er niet altijd even rooskleurig uit ziet en aan de andere kant wil je dat perfecte plaatje laten zien. Een juiste balans vinden hier in vond (en nog steeds vind) ik erg lastig. Want al die moeilijke en lastige momenten wegen zo veel zwaarder dan de leuke momenten. Daarom is het met vlagen ook gewoonweg erg stil geweest via mijn socials. Alleen maar de leuke momentjes delen gaf geen oprecht beeld maar alleen maar “zeuren” over hoe rot het allemaal is, is ook niet leuk.

We zijn nu een jaar verder met onze 3 onder 1. Ondertussen dus onze 3 onder 2 ☺ Nog een paar nachten slapen en dan zijn alle drie onze dochters weer een jaartje ouder. Het was een prachtig jaar, want wat gebeurt er veel in dat eerste jaar. De ontwikkeling van een hulpeloze baby naar het groeien van een mini mensje. En niet alleen Amelie en Celine groeiden, ook Majee groeide. Niet alleen in de lengte maar vooral in haar rol als grote zus. Want hoe vanzelfsprekend het ook lijkt, dat een kind maar gewoon even moet dealen met een nieuw broertje of zusje, ook voor haar was het een grote impact. We hebben vanaf het begin geroepen “Alleen maar handig, ze is nog zo jong dat ze het toch allemaal nog niet begrijpt”. En dat was ook absoluut zo, ze was nog te jong om te beseffen wat voor gevolgen de komst van Amelie en Celine had. Terugkijkend hier op heeft Majee het mega goed gedaan en wordt het met de dag leuker tussen de drie meisjes.

Die eerste periode vlak na de geboorte vind ik heftig, heel heftig. Je bent het niet gewend om elke 2 uur je wekker te moeten zetten of wakker gemaakt te worden door een hongerige baby. Je staat aan, volle bak aan. Je bent nog nooit van je leven zo moe geweest als die eerste dagen.. (alhoewel, dit is gelogen want we hebben nog wel eens van die nachten gehad, niet eens zo heel lang geleden haha). Maar dat eerste hele heftige gaat er gelukkig na een tijdje wel weer vanaf, zodra je kindje niet meer elke 2 uur melk nodig heeft. Als ik door mijn foto’s terug scrol dan kan ik alleen maar met heel veel blijdschap en een dikke vette glimlach terugkijken. Het was genieten met die 2 hulpeloze hummeltjes en die andere “grote” hulpeloze hummel er bij. Dat perfecte plaatje eigenlijk, waar ik het eerder over had. Het was allemaal helemaal mooi en leuk.

Tot het eerste kind ziek werd, we kwamen in de RS-virus periode terecht, waarin er heel veel kindjes last hadden van een flinke verkoudheid. En toen kwamen de eerste tandjes, de open billetjes, random koorts, gewoon niet lekker, de tweede tandjes, een dagje hangerig, een dagje huilerig, een “ikhebmoeitemetslapen” periode (nee, geen nacht, gewoon een periode lang) en de “ikhebgewoonlastvangrootworden”. Want het is ook wat, groot worden. Dat gaat ook allemaal niet vanzelf. En dat is heel vervelend voor je kindje maar ook voor jezelf! En zo wisselden onze weken en maanden af met de mindere periodes en dan zaten er weer wat goede dagen tussen dat je dacht: YES, we zijn er. Vanaf nu wordt ALLES beter. Maar nop, dat is niet zo want een week later is gewoon de volgende weer ziek en begint alles weer van voor af aan.

En is dat erg? Nee, helemaal niet! Het hoort er bij en dat weten we ook. Daarom roep ik ook elke dag: ooit wordt het beter. Nu hebben we kleine zorgen, later hebben we grote zorgen. Maar tussendoor al die lastige momentjes zitten ook zo verschrikkelijk veel mooie momentjes. Als ze dan met z’n drietjes heerlijk naast elkaar aan het spelen zijn kan ik tranen met tuiten janken van geluk, want dat zijn wel mijn drie prachtige dochters die daar zo heerlijk zitten te spelen.

Het einde van 2021 heb ik afgesloten met een kleine mental breakdown. Het werd me na zo’n zware periode allemaal even echt iets te veel. Op den duur druppelt dat emmertje gewoon een beetje over. En dat mag, dat kan, het kan iedereen overkomen. Of ik geprobeerd heb dat emmertje heel lang wat groter te maken? Absoluut! Want je wilt niet falen in je gevoel van moeder zijn. Ergens verwachte ik van mezelf dat ik dit allemaal maar gewoon zou moeten kunnen handelen. Niet zeuren en gewoon doorgaan. Maar dat lukte me niet. En heel eerlijk? Dat had ik niet verwacht van mezelf. Terugkijkend hier op, had ik het misschien al eerder moeten toegeven. Want ik werd er nou ook niet bepaald heel veel leuker van. Niet naar mijn man, niet naar mijn kinderen en niet voor mezelf.

Dus het nieuwe jaar ben ik in gegaan met even een break van het werk, hulp vragen aan ouders om toch dat ene dagje in de week op een kind te passen en weer even helemaal op te laden. Want een happy mom is een happy kid!

En ik kan je nu al vertellen: het gaat beter, echt, al veel beter! En het wordt allemaal nog beter en mooier.

Liefs.