Twee jaar geleden beleefde ik een van de mooiste dagen van mijn leven: mijn trouwdag. Het was een dag vol liefde, omringd door familie en vrienden. En natuurlijk was daar mijn kleine held, Bram, slechts twee jaar oud op dat moment. Hij maakte onze dag nog specialer, en zelfs nu praat hij nog steeds over de dag dat mama en papa trouwden. "Doen we het nog een keertje met z'n drietjes?" vraagt hij regelmatig met die ondeugende blik in zijn ogen.

Die laatste weken…

Daar lag hij dan, zo klein, zo jong. Overal snoertjes en slangetjes. Mijn kleine jongetje. Nog geen 6 weken oud. Hij is mijn kwetsbare oppervlakte. Wat met hem gebeurt, is mijn verdriet, angst en nachtmerrie. In mijn vorige blog vertelde ik hoe onze zoon terecht kwam op de spoedeisende hulp, hier deel 2.

Het is maandag ochtend 24 juni 2019. Bram is ongeveer 6 oud. Vandaag staat een vervolg afspraak bij het ziekenhuis op de planning om de bevalling na te bespreken. Al snel merk ik dat Bram niet goed in z’n vel zit. Hij huilt zodra ik hem op til en is niet vrolijk. Ik meet zijn temperatuur op, 37,7. Een baby onder de 3 maanden mag geen koorts hebben, maar dat heeft hij niet.

Mijn bevalling deel 3 (klik hier om de andere delen te lezen)

Ooit heb ik een deel 1 geplaatst over mijn bevalling, en toen nooit meer deel 2 geüpload, oeps… bij deze! Lees vooral dus nog deel 1 ;)

Ik voel me goed. Het is november 2022. Ik kom net uit een burn out, maar nu gaat het goed. Er was wel een hele hoop gebeurd de laatste maanden. Een hoop verwerking, veel tranen maar ook was ik erg hoopvol.

Burn out mama

Moe moe en nog is moe. Gewoon toe aan vakantie dacht ik. Maar na mijn vakantie van 2 weken was ik nog steeds moe. Maar wie meldt zich nou ziek. Na 2 weken vakantie. Niemand denk ik. En zeker niet voor een beetje moe zijn. Dus maar weer aan het werk…