"Sorry Naomi, je hebt nog steeds 0cm ontsluiting"

Ooit heb ik een deel 1 geplaatst over mijn bevalling, en toen nooit meer deel 2 geüpload, oeps… bij deze! Lees vooral dus nog deel 1 ;)

Bij deel 1 was ik gebleven bij het punt dat het opeens niet meer goed ging. Ik lag al een paar dagen in het ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging en bij de avond CTG zag het er opeens niet meer goed uit. Het ging niet alleen meer goed met mij, maar niet meer met mijn baby.

Ze verplaatste me van mijn verblijfkamer naar de verloskamers. Ze vertelden dat het puur was om de CTG goed in de gaten te houden en dat ik die nacht gewoon op mijn eigen kamer in het ziekenhuis zou slapen. Maar ergens geloofde ik het al niet. Ze koppelden me opnieuw aan de CTG op de verloskamers en de gynaecoloog kwam ons vertellen dat de hartslag van onze baby niet genoeg variatie gaf. Hij bleef maar hetzelfde en zag er minder krachtig aan.

Onze haren stonden direct overeind. Wat moeten we doen. We belden onze ouders maar zeiden ook dat ze nog niet hoefden te komen want er was nog niks aan de hand. En dat leek ook echt zo. Zo lang er niets dringends aan de hand is, gaan ze niks doen. En terwijl we praten met de verpleegkundige voelde en hoorde ik ineens KNAK. Maar ik zei nog niks. Robert zat nog wat te praten met de verpleegkundige en na een paar minuten zei ik: kan het zijn dat ik mijn vliezen gebroken heb, ik voelde en hoorde knak. Ze begon wat te lachen en vroeg waarom ik dat niet gelijk had gezegd. Ze controleerde en inderdaad, ik begon vocht te verliezen. Mijn vliezen waren spontaan gebroken.

We belden met het thuisfront en mijn moeder en schoonmoeder kwamen naar het ziekenhuis. Ik was uiteraard nog minderjarig en vond het fijn mijn moeder in de buurt te hebben. Maar ik wilde niet te veel mensen in de kamer. Dus mijn moeder en schoonmoeder bleven in de wachtkamer. Maar niet voordat ze natuurlijk even bij me kwamen om te kijken hoe het ging. Tot hun verbazing zat ik er heerlijk bij. Geen weeën. Geen pijntjes. Alleen wat last van de zwangerschapsvergiftiging. Maar de hartslag van onze baby ging steeds slechter. En aangezien mijn vliezen spontaan gebroken waren, besloot de gynaecoloog om nu toch de weeën opwekkers te geven. Toen ze me aansloten, was ik vol zenuwen. Nu zou het echt gaan beginnen… dacht ik.

Dacht ik want om 23:00 uur gaven ze me de eerste dosis. Maar al snel kwam wee naar wee. Ik belandde in een weeën storm. En na een 2 uur weeën storm zagen ze al dat het niet lekker ging. Ik kon de weeën niet zo snel opvangen en de hartslag van onze baby begon al wat naar beneden te zakken per wee. Toen ze mij controleerden, had ik helaas nog maar 0 cm ontsluiting. De artsen besloten om de dosis te verhogen. En dat deden ze. De weeën werden nog zwaarder, kwamen nog sneller en ik kon geen houding meer vinden. Na weer 1,5 uur controleerden ze weer. ‘sorry Naomi, je hebt nog steeds 0 cm ontsluiting.’

Op dat moment wilde de gynaecoloog dat ik ging bewegen. En spoorden ze me aan om naar het toilet te gaan (belangrijk om je blaas leeg te hebben bij je bevalling). Op het toilet schrok ik ineens. Er was verder niemand en Robert stond buiten de deur. Ik riep hem en we sloegen meteen alarm. Er was niet alleen meer vocht te zien maar veel andere ‘troep’. De verpleegkundige kwam er gelijk aan, zag het en liep gelijk weg. De gynaecoloog kwam en vertelde ons dat bram in het vruchtwater had gepoept. Ook vertelde zij dat ze al een tijdje dachten aan een keizersnede maar doordat de hartslag van onze baby per wee zo sterk daalde, ik nog 0 cm had en hij in het vruchtwater had gepoept, moest hij nu komen. Maar dan ook echt NU.