Moe, Moe en Moe

Moe moe en nog is moe. Gewoon toe aan vakantie dacht ik. Maar na mijn vakantie van 2 weken was ik nog steeds moe. Maar wie meldt zich nou ziek. Na 2 weken vakantie. Niemand denk ik. En zeker niet voor een beetje moe zijn. Dus maar weer aan het werk…

Het was eind mei toen ik erg moe werd, veel hoofdpijn had en geen energie meer kreeg. Ik werkte in de huishoudelijke hulp, maar eigenlijk vond ik het werk niet meer leuk. Maar het betaalde en ik had nog geen papiertje en nog geen flauw idee wat ik met mijn leven wilde. Dus ik probeerde me te focussen op werk. Op het positieve ervan. Ik telde de uren af om weer thuis te zijn. Ook telde ik de dagen af naar de vakantie. Begin Juli zou ik 2 weken vrij zijn. 1 week thuis. En 1 week met de familie op vakantie vanwege de 30-jarige huwelijk van mijn ouders.

Toen de vakantie eindelijk was aangebroken probeerde ik met alle macht om te genieten, ontspannen en vooral niet te focussen op werk. Ik voelde me goed en alhoewel ik me snel moe voelde, was ik wel vrolijk. En met nieuwe goede moed begon ik weer aan werk. En de eerste week ging goed. Maar al vrij snel voelde ik de energie uit me lopen. Ik negeerde het, en ging vol voor mijn werk en gezin. Werken, wassen, spelen, slapen. Werken, wassen, schoonmaken, spelen, slapen. De dagen gingen maar door en door. Te snel voor mij.

De dagen werden alsmaar langer en langer. En op gegeven moment kwamen er steeds meer klachten bij. Het begon met migraine. Hierdoor lag ik steeds vaker in het donker op bed. En moest ik me helaas ook vaker ziek melden. Ik kreeg pillen voor de migraine, nam slaappillen en dat gaf hoop. Maar dat duurde niet lang. Want na een week begonnen opeens mijn vingers uit te vallen. Ik had geen energie meer. En de dagen dat ik niet werkte kon ik alleen maar op de bank liggen. Het gezin begon er onder te lijden. Ik kon niet meer spelen met Bram. Het huishouden bleef liggen en ik deed niets anders meer dan werken of slapen. In de huishoudelijke hulp werk je veel met je handen. Mijn vingers vielen steeds meer uit. Ik liet schoonmaakdoekjes en volle emmers vallen.

Maandag avond kwam onze begeleider en Robert (mijn man), gaf aan dat hij zich erg zorgde over mij maakte. En ik had ook wel door dat het echt slecht ging. Maar ik durfde niet toe te geven. Het was druk op het werk. We waren onderbezet en mijn cliënten kregen tenminste hulp. Want er was een lange wachtrij. Als ik zou stoppen of toegeven dan wist ik niet of mijn cliënten nog wel hulp konden krijgen. Maar tijdens ons gesprek met mijn begeleider en we samen een lijstje maakte over mijn klachten en mijn gevoel. Wist ik dat het niet meer oké was om zo door te gaan. Ik moest even rusten. De volgende dag was mijn werk dag. Ik melde me ziek en belde de huisarts. Na een gesprek gaf hij mij de diagnose. Burn out.

Trending op Mamaplaats: '19 jaar en zwanger: hoe vertel je zoiets?'