1 jaar geleden
Mijn zoon heeft zoveel temperament...
Hij weet nog niet hoe hij met emoties om moet gaan. Herkenbaar?
Die laatste weken…
De laatste paar weken zijn pittig. Alhoewel ik mezelf mentaal al een stuk beter voel, is het pittig in huis. Het is chaos. Bram wordt over een paar weken alweer 4 en mag bijna naar school. Een dag waar we allemaal naar uitkijken.
Bram is een ontzettend temperament vol en aanwezig jongetje. Hij is heel lief, zorgzaam en een bom met energie. Een heerlijke combi al zeg ik het zelf. De laatste weken zit hij echter zo vol energie waardoor we hem niet meer bezig kunnen houden overdag. We kunnen de hele dag volplannen om hem bezig te houden maar alsnog blijft hij stuiteren.
Dat hij uitdaging nodig heeft, is voor ons wel duidelijk. Hij gaat 2 dagen in de week naar de opvang, en die dagen zijn voor ons wel een dag van een adempauze. Hier heeft hij toch net even wat meer uitdaging, vriendjes met wie hij kan spelen. We voelen ons zo enorm schuldig, maar de energie van Bram is enorm.
Hij kan vaak niet met zijn eigen emoties omgaan, iets wat eerder veel beter ging. Soms lijkt het wel of zijn handen sneller gaan dan zijn hoofd. Het is zo moeilijk om hem te zien vechten hiermee. Hij slaat sneller, gooit met alles en gaat dagelijks over grenzen. Wij moeten ook niet meer waar wij het zoeken moeten. Streng zijn helpt niet meer, lief zijn helpt niet meer. We proberen hem mee te nemen aan de hand. Naar zijn ooglevel te zakken, met hem in gesprek te gaan, maar vooral hem de aandacht te geven die hij nodig heeft.
Zijn ogen staan op springen op zo’n moment. Zijn ogen vol verdriet, onrust en chaos. Zijn lieve woordjes die dan huilend vertellen dat hij het niet meer weet. Het breekt mijn hart. Maar we gaan door, blijven zijn handje vasthouden, en tellen samen de dagen af.
Wat heeft hij zin in school! Hij heeft het er wel dagelijks over. Hij is er zo aan toe! Nog even… al denk ik dat als hij straks echt naar school is, mama hem toch wel heel erg mist…
Iemand die dit herkent?
