1 jaar geleden
Gaat hij echt de geboorte niet meemaken...
over tot een keizersnede
Mijn bevalling deel 3 (klik hier om de andere delen te lezen)
Het was 3 uur en de gynaecoloog kwam met de verlossende woorden: "We gaan over op een spoedkeizersnede."
Ze sloten me af van alle weeënopwekkers en de weeën waren direct verdwenen. Af en toe had ik een krampje, maar dat was het dan ook.
Onze moeders kwamen vanuit de wachtruimte. Ook onze vaders thuis werden gebeld. Ik was zenuwachtig. Ik wist niet wat er gebeurde en ik was ook een beetje van de wereld. De zwangerschapsvergiftiging had mijn lichaam overgenomen.
Veel van wat ik vertel, is van medische verslagen die ik gelezen heb en van verhalen die ik hoorde van mijn familie. Veel weet ik niet meer precies.
Wat ik bijvoorbeeld niet meer weet, is de voorbereiding op de operatie. Er werd blijkbaar nog bloed afgenomen, een infuus geplaatst en een katheter geplaatst. Dit alles weet ik niet meer. Wat ik wel nog weet, is dat de ruggenprik geplaatst werd.
In mijn herinnering viel de pijn mee. Ik moest gaan liggen en aan alle kanten zaten mensen aan me. Mijn buik werd klaargemaakt. Infusen werden aangesloten. Mijn armen werden neergelegd en al gelijk begonnen ze te voelen of de ruggenprik al werkte. Die werkte snel en dus besloten ze te beginnen. Ik was bang. Bang om iets te voelen. En bang dat Robert het niet mee zou maken. Gaat hij écht de geboorte van onze zoon niet meemaken?
Want waar was Robert? Hij moest met de verpleegkundige mee om zich om te kleden. Dat duurde eeuwen. Achteraf hoorde ik dat de verpleegkundige met wie hij was haar broek niet aan kreeg, en ze dus nog niet de OK in mochten.
Ze besloten wel te beginnen, want het ging nou eenmaal niet goed met onze baby. Ze begonnen te trekken duwen en ik was overstuur. Gelukkig kwam Robert net toen binnen. Nog een paar minuten en toen ineens...
Het blauwe doek viel en daar was hij, onze Bram. Hij werd direct meegenomen en Robert liep mee. Ze liepen een deur uit en terwijl ik verder werd afgehandeld, bleef ik huilend na de deur kijken. Waar was Bram? Ik wilde hem zien. Na minuten die uren leken, kwamen ze daar weer binnen.
Alles was gelukkig goed. Ik kreeg Bram op mijn borst en hij was er eindelijk. Dat moment leek eeuwen te duren. Hij was er eindelijk en hij was gezond. Op de uitslaapkamer konden we echt even goed knuffelen met onze zoon. Ik was weer helemaal opgelapt en kon Bram nu echt vasthouden.
Na een paar minuten mochten we terug naar onze kamer. We kregen een grotere kamer en daar zaten onze ouders al te wachten.
Achteraf is alles gigantisch snel gegaan. Om half 4 werd ik naar de OK gereden en twintig minuten later, om 3.51 werd Bram geboren. Om 4.20 waren we alweer terug op de kamer. Bram kreeg daar zijn eerste outfit aan en toen was het tijd. Tijd voor onze eerste dag als ouders!