Burn out Mama

Burn out mama

(handigste om eerst mijn vorige blog Moe moe en moe te lezen. deze sluit daarop aan)

Burn out. Op de fiets terug naar huis stortte mijn leven even in. Eigenlijk wist ik wel wat hij ging zeggen. Maar het echt definitief horen, was een grote shock. Bram was altijd 2 dagen op de opvang. En zo ook deze dag. Dat gaf me de tijd om thuis even met mijn leidinggevende te bellen om wat te bespreken. Ik zag erg op om haar te spreken. Bang voor haar reactie.

Ik belde haar op en vertelde haar dat ik de huisarts had gesproken en ik in overleg met hem, mij voor meerdere weken moest afmelden vanwege een burn out. Ik gaf aan momenteel geen energie te hebben en ik vroeg of ik haar die week erop verder kon spreken hierover. Echter kreeg ik geen goede reactie. Het was zomervakantie. Dus erg druk omdat meerdere collega’s op vakantie waren. Zo kreeg ik de reactie ‘ja dat komt eigenlijk niet zo goed uit, het is zomervakantie dus eigenlijk kan dat niet’. Ik voelde me niet gehoorde en niet begrepen. Ik luisterde naar maanden naar mijn eigen lichaam en het voelde goed om eindelijk voor mijn gezondheid te kiezen. Maar dit voelde slecht.

Samen met mijn begeleider besloot ik even geen contact met mijn leidinggevende te hebben. Toch bleef zij mij mailen over werkzaken. Gelukkig sprak ik snel de bedrijfsarts en die gaf aan bij mij leidinggevende dat ze mij geen vragen meer mocht stellen over werk. En dat ze de komende 3 weken geen contact mocht opnemen. Het gaf mij zoveel stres. De eerste weken van mijn burn out terwijl ik thuis zat, stortte ik meer in dan ik al was. Na een paar weken begon ik mij al wat beter te voelen. Ik sliep nog dagelijks een middagdutje. Deed niet veel, maar dat ging goed. En na een paar weken had ik weer contact met mijn leidinggevende. Ze vertelde dat haar speet en dat ze niet zo had mogen reageren. Ik was zo bang voor het gesprek, maar dit deed me goed. Ook was ik bang dat ze wilde dat ik direct weer aan het werk ging. Gelukkig zag ook zij in, dat ik daar nog lang niet aan toe was.

Thuis veranderde er veel. Bram merkte uiteraard dat dingen begonnen te veranderen. Ik was veel thuis, maar lag ook veel op bed. Hij ging vaker met mijn ouders mee boodschappen doen, of met mijn man een stuk fietsen. Die momenten lag ik op bed. Als hij thuis was probeerde ik zoveel mogelijk tijd in hem te steken. Maar mijn energie was er simpelweg nog niet. Ik voelde me zo schuldig. Wat voor moeder was ik nou. Tijdens mijn begeleiding vertelde mijn coach dat ik het moest toelaten. Want door aan mijzelf te werken, zou ik weer terug een leuke gezellige moeder zijn. Door alleen dit al hard op te kunnen zeggen. Voelde ik me al beter.

Weken gingen voorbij. En ik voelde me maar weinig echt beter. Ik sliep niet tot nauwelijks. Het enige wat ik ’s nachts kon doen was denken. Denken denken en denken. Alles van de afgelopen jaren kwam terug. De zwangerschap, hoe vriendinnen reageerden, de bevalling. Meerdere ziekenhuisopnames en al de opmerkingen over mijn leeftijd en mijn moederschap. Achteraf had het misschien meer met me gedaan dan ik wilde toegeven. Waar ik dacht dat het me niks deed. Al die keren dat mensen wat over me zeiden, sliep ik er nu niet meer door. Op gegeven moment heb ik toch maar gekozen om bij de POH-GGZ aan te kloppen via de huisarts.

De eerste keer moest ik gaan vertellen waarom ik er was. En eigenlijk wist ik het zelf ook niet meer. Mijn hoofd zat te vol. We besloten situatie voor situatie alles te bespreken. En week na week zat ik daar. Huilend. Lachend. Maar na weken begon toch het rouwe randje eraf te vallen. Ik schreef niet meer. Al was dit wel altijd een uitlekplek voor mij geweest. Na maanden begon ik weer in mijn dagboek te schrijven. En dat deed me best goed. Ook besloot ik verder te gaan met emotie therapie. Om zo al mijn gevoelens op de juiste manier te verwerken.

Ondertussen zat ik al maanden thuis. En het contact met m’n werk was beter. Maar ze gaven aan dat mij contract afliep. En omdat er nog geen sprake was van werken, verlengde ze mijn contract niet. Ik zat zonder werk. Niks om naar toe te werken. Maar mijn hoofd was wel eindelijk leeg. Emoties kregen eindelijk een plekje. De wens om weer te gaan studeren werd steeds groter. En toen maakte ik na 3,5 jaar eindelijk de keuze. Ik ga weer studeren…