Heb je hem echt niet laten vallen?

Het is maandag ochtend 24 juni 2019. Bram is ongeveer 6 oud. Vandaag staat een vervolg afspraak bij het ziekenhuis op de planning om de bevalling na te bespreken. Al snel merk ik dat Bram niet goed in z’n vel zit. Hij huilt zodra ik hem op til en is niet vrolijk. Ik meet zijn temperatuur op, 37,7. Een baby onder de 3 maanden mag geen koorts hebben, maar dat heeft hij niet.

Ik belde toch de huisarts. Ergens wist ik dat het niet goed zat. Je moedergevoel liegt nooit. Toch vertelde de assistente mij dat we niet hoefde te komen. Het was midden in een hittegolf en daar konden baby’s nou eenmaal op reageren. We konden hem in de gaten houden maar komen hoefde niet. We gingen naar de afspraak en daar merkte ik al dat bram zijn fles niet meer leeg dronk, we mochten hem niet meer onder z’n okseltjes tillen en hij reageerde wat sloom. Direct belde ik weer de huisarts. De assistente reageerde wat geïrriteerd dat ik weer belde. Ik wist dat het niet goed was. Ik werd misschien wat te direct, maar dit waren mijn volgende woorden: “het gaat niet goed met mijn baby, we komen er zo aan, noem maar een tijd”. Ze schrok maar vertelde dat we met een uur terecht konden.

Direct vanuit het ziekenhuis reden we door naar de huisarts. Daar aangekomen waren we gelukkig direct aan de beurt. De huisarts keek naar Bram, hij meet zijn temperatuur en die was inmiddels 38.6. Alleen hierdoor wist ik al dat ik gelijk had. Mijn moedergevoel klopte. Mijn 6 weken oude zoon was ziek. Ook merkte de huisarts dat het slechter ging. Bram reageerde minder. Leek spierpijn te hebben en dronk zijn flessen niet leeg. We gingen terug aan het bureau zitten met de huisarts en hij zat even met zijn handen in het haar. ‘Ik weet het eigenlijk even niet, ik bel even een kinderarts in het ziekenhuis’. We konden hem niet goed horen bellen, maar toen hij terug kwam vertelde hij; we weten het gewoon niet, maar hij heeft koorts en is nog erg jong, we sturen jullie door naar het ziekenhuis.

Zenuwachtig en een beetje gespannen gingen wij terug de auto in. Het ziekenhuis zit een stad verderop dus we hadden de auto al wel even gezien vandaag, op en neer. Bij het ziekenhuis waren we snel aan de beurt. Voordat we de spoed op mochten, moesten we eerst in een klein kamertje met alleen een bureau even praten met een verpleegkundige. Hij ging voor ons zitten. Het was een jonge vent. Ondertussen probeerde ik bram de fles te geven, maar helaas, hij dronk weer bijna niets.

De verpleegkundige stelde wat vragen. Hoeveel hij precies gedronken had, of hij een uitslag had, eventuele problemen in de kraamtijd en de bevalling. Hij typte alles mee. Op gegeven moment keek hij ons echt even aan. ‘Hebben jullie hem misschien laten vallen?’. We schrokken een beetje van deze vraag. We hadden hem niet laten vallen. Ik kijk Robert nog even aan, maar allebei waren we gelijk vrij duidelijk dat we hem niet hadden laten vallen. Hij keek ons aan, en ging verder met wat vragen. Op dat moment was ik nog maar 17 en net moeder. Onzeker als de pest. Maar 1 ding wist ik wel. Mijn zoon is fantastisch, ik houd van hem en ik zorg goed voor hem. Ja ik ben net moeder, en moet ik nog mijn weg vinden maar ik doe het goed. We mochten gaan, nog even naar de wachtkamer en dan zouden we doorgaan naar de spoedafdeling. Terwijl we opstaan vroeg hij nog, ‘weet je zeker dat jullie hem niet hebben laten vallen? Je mag het best zeggen hoor.’ We kijken elkaar een beetje vreemd aan. Waarom vraagt hij dit zo vaak? Vragen ze dit aan alle ouders? Of alleen aan van die tienerouders. We vertelden hem dat we hem niet hebben laten vallen, we constant bij hem zijn geweest en dat het niet goed gaat met hem en we krijg nu een arts zouden willen zien.

Worden we nou niet serieus genomen? Mijn moedergevoel wist dat het niet goed zat. Eenmaal op de spoedafdeling, kwam de arts snel. Gelukkig nam zij ons wel serieus. Het was heet, het ging niet goed met Bram en de arts was niet gerust. De ruimte was ineens vol met artsen en verpleegkundige. Terwijl ze hem gingen onderzoeken, legde ze 3 infusen aan. Het zag er niet uit aan het kleine lijfje. En toen leek het wel alsof de ruimte opeens leeg was. Alleen de arts bleef over. Ook zei vertelde ons dat ze het niet wist. Alweer een arts die vertelt dat ze niet weet wat er met onze 6 weken oude zoon aan de hand is. Je kan je misschien voorstellen hoe wij ons voelde. Ze vertelde ons dat we ons moesten klaar maken voor wat onderzoekjes. Terwijl ze wegliep, bleven we achter in het kamertje, in een heet kamertje. Met een klein ventje in een romper met overal infuusjes op een groot bed. We kijken elkaar aan. Tranen vullen onze ogen. Dit was nog niet het einde van deze verschrikkelijke dag…