Beste lezers,Hierbij weer even een update over mijn zwangerschap, en jongens, wat vliegt de tijd! Vandaag deel ik mijn ervaringen van de laatste controle in het ziekenhuis, waarbij we weer een uitgebreide blik wierpen op de twee kleine mannetjes in mijn buik. Met 30 weken op de teller maken beide kindjes het wederom goed.

Het is verbazingwekkend hoe snel de tijd vliegt als je bezig bent met de voorbereidingen voor de komst van je kleintjes. Twee weken zijn voorbij gevlogen sinds mijn laatste blog! De babykamer begint langzaam maar zeker vorm te krijgen, gevuld met de commode en de ledkantjes, maar toch ontbreken er nog een paar finishing touches. Dat word neuzen in kringloopwinkels naar leuke assesoires. Rompers en kleertjes vanaf maat 56 staan nog op ons lijstje, maar ik ben ervan overtuigd dat we die ook snel zullen kunnen afvinken.

Tijdens de zwangerschap tot nu toe, met onzekerheid en medische uitdagingen, heeft het lang geduurd voordat we ons echt konden openstellen om volledig te genieten. In het begin overheerste meer angst dan vreugde. De vrees dat er iets mis zou kunnen gaan met een van onze kostbare kindjes hield ons bezig. De aanwezigheid van de Rhesus C-antistoffen voegde een extra laag van onzekerheid toe. Maar nu lijkt er eindelijk een moment van rust in mijn buik te zijn waar die twee kleintjes kunnen groeien, tenminste voor nu. Een kostbaar moment dat we proberen te koesteren.

Na een week wachten hebben we de resultaten van de ADCC-test ontvangen en het goede nieuws is dat de antistoffen tegen Rhesus C (anti c+M) op dit moment zwak aanwezig zijn. Het percentage is gemeten op 10%, wat betekent dat de antistoffen momenteel minimaal zijn. In begrijpelijke taal: de kans op hemolytische ziekte (afbraak van rode bloedcellen) bij de baby's is op dit moment laag.

Vorige week kwam de vraag of ik al een band voelde met mijn ongeboren kindjes.

Na een periode van negen dagen kregen we op vrijdag 5 januari eindelijk de uitslag van het bloedonderzoek. De uitslag was helaas waar we bang voor waren: Stephan bleek Rhesus C positief te zijn, wat betekende dat onze baby's dezelfde bloedfactor hadden. Ik slik, wetende dat mijn lichaam hun bloed aan het afbreken is, is een enge gedachte. Maar ik probeer het goed op te pakken.

13 november was het zover, de 13 weken echo in het Amphia ziekenhuis in Breda stond gepland. Omdat het een mono-dia zwangerschap betreft, zijn de grote controles (13 en 20 weken echo) daar gepland. Een sessie van 2,5 uur waarbij we een gezellige gynaecoloog troffen. Het mocht dan vroeg zijn, maar stiekem probeerden we toch een hint te vangen over het geslacht. En die gynaecoloog liet zo nu en dan een steekje vallen: "Het zijn voor nu twee meisjes!" Ik, die altijd dacht meer een jongensmama te zijn, was juist dolenthousiast. Jurkjes, poppen, de hele mikmak - ik was verkocht!

Vrijdag 15 december, ik krijg een telefoontje van mijn gynaecoloog Heb je even, en ben je op een rustige plek? we hebben wat gevonden in je bloed. Het bloedonderzoek wees uit dat ik Rhesus C negatief ben. Dit kan gevolgen hebben voor onze baby's. Er moest opnieuw bloed worden afgenomen om te controleren of ik antistoffen aanmaak. Dus meteen die maandag er op ben ik bloed gaan prikken in het ziekenhuis. 

Als moeder van een levendige tweejarige, Milo, bevind ik me nu in een compleet nieuwe fase van mijn leven: in verwachting van een tweeling. Ik kan me de zwangerschap van Milo nog goed herinneren. Totaal anders dan deze! Bij Milo heb ik 13 weken lang gespuugd, en bij deze zwangerschap af en toe een vleugje misselijk. Daarentegen had ik bij Milo geen last van mijn rug/bekken, terwijl ik nu al bij de fysio loop vanwege rugklachten. Maar er is 1 verschil wat me de laatste weken bezig houd. De zwangerschap van Milo was vol voelbare schopjes en bewegingen vanaf een vroeg stadium. Maar deze keer, met twee kleintjes in mijn buik, is het anders