Een achtbaan van emoties (deel 2)

Na een periode van negen dagen kregen we op vrijdag 5 januari eindelijk de uitslag van het bloedonderzoek. De uitslag was helaas waar we bang voor waren: Stephan bleek Rhesus C positief te zijn, wat betekende dat onze baby's dezelfde bloedfactor hadden. Ik slik, wetende dat mijn lichaam hun bloed aan het afbreken is, is een enge gedachte. Maar ik probeer het goed op te pakken.

De Gynaecoloog gaf veel informatie en zette een reeks procedures in gang. Het ziekenhuis startte onmiddellijk de nodige onderzoeken. Een daarvan is de ADCC-test. Deze test meet de hoeveelheid antistoffen in mijn bloed. Hoe hoger deze antistoffen, hoe groter/sneller het risico dat mijn lichaam de bloedcellen van de baby's afbreekt. De resultaten van deze test zullen van cruciaal belang zijn voor het verdere behandelplan. Ik hoop dat deze uitslag niet zo lang op zich laat wachten. Ik kan gelukkig morgen na de rest van mijn afspraken in het ziekenhuis meteen terecht om weer een paar buisjes bloed af te geven.  

Een uitgebreidere uitleg van een ADCC – test:

De ADCC-test (Antibody-Dependent Cell-Mediated Cytotoxicity) is een test die wordt gebruikt om de aanwezigheid en activiteit van antistoffen in het bloed te meten. Het onderzoekt hoe efficiënt deze antistoffen zijn in het vernietigen van cellen. In dit geval, in het kader van Rhesus incompatibiliteit, kan de ADCC-test helpen bepalen hoe agressief het immuunsysteem reageert op de Rhesus C-factor in het bloed, en in hoeverre dit een bedreiging vormt voor de baby's. 

De gynaecoloog begon ook kort over een traject in Leiden voor mogelijke bloedtransfusies in de baarmoeder als de baby's bloedarmoede zouden ontwikkelen. Voor Rhesus D bestaan injecties die dit proces kunnen voorkomen, maar voor Rhesus C is er helaas geen dergelijke oplossing. Bloedtransfusie in de baarmoeder zou de enige optie zijn als onze baby's bloedarmoede krijgen. Hoe dit er uit zal gaan zien, hoor ik morgen tijdens het gesprek. Wanneer dit nodig is, dat weten we pas als het zo ver is. Hieronder kun je zien hoe een transfusie in zijn werk gaat.

Ik realiseerde me afgelopen week wat voor een geweldig vangnet we hebben voor Milo, en hoe dankbaar ik ben voor de hulp en steun die we krijgen van anderen. Mocht ik bij wijze van spreken morgen te horen krijgen dat ik overmorgen naar Leiden zal moeten voor een transfusie, kan Milo altijd ergens terecht.

Afgelopen week ontving ik een pas van Sanquin: een transfusiekaart. Deze pas is van cruciaal belang vanwege mijn antistoffen, omdat ik maar een bepaald soort bloed kan ontvangen. Het benadrukte nog eens de complexiteit van de situatie waar we in zitten.

Morgen staat er een uitgebreide echo op de planning, gevolgd door een gesprek met de gynaecoloog over hoe we verder gaan. Hoewel ik uitkijk naar de echo, voelt het ook heel dubbel. Ik ben bang dat het niet goed zal gaan, vooral met de kleinste baby. Het gemengde gevoel van hoop en angst knaagt aan me terwijl ik me tegelijkertijd voorbereid op wat komen gaat.

Ik voel me lichamelijk nog steeds goed, al worden dingen in het huishouden steeds zwaarder. Maar het is vooral een emotioneel zware tijd. Hoewel de toekomst onzeker is, blijven we hoopvol en vastberaden om samen deze uitdaging aan te gaan en het beste te doen voor onze kleintjes. 

Ook interessant: Vandaag vijf jaar geleden, voelt als gisteren..