Van roze naar blauw.

13 november was het zover, de 13 weken echo in het Amphia ziekenhuis in Breda stond gepland. Omdat het een mono-dia zwangerschap betreft, zijn de grote controles (13 en 20 weken echo) daar gepland. Een sessie van 2,5 uur waarbij we een gezellige gynaecoloog troffen. Het mocht dan vroeg zijn, maar stiekem probeerden we toch een hint te vangen over het geslacht. En die gynaecoloog liet zo nu en dan een steekje vallen: "Het zijn voor nu twee meisjes!" Ik, die altijd dacht meer een jongensmama te zijn, was juist dolenthousiast. Jurkjes, poppen, de hele mikmak - ik was verkocht!

De daaropvolgende controles in het ziekenhuis bevestigden keer op keer dat het twee meiden waren. Ik kon mijn geluk niet op en had zelfs voorzichtig al wat meisjeskleding en roze hydrofiele doeken via Vinted gescoord. Ook had ik het wintercircus in Dordrecht ingeschakeld voor onze genderreveal. Ze waren razend enthousiast en het leek een perfect plan. 

Maar toen kwam die ene afspraak op 21 december. Tijdens de echo vroeg de echoscopiste of ik al wist wat we zouden krijgen. Vol trots vertelde ik over onze twee meiden, maar haar gezicht betrok. "Weet je dat zeker?" Ik zie toch echt iets anders. Ze trok helemaal wit weg!

En toen zag ik het ook. Daar, op het scherm, tussen de benen van een van de hummeltjes, zag ik een piemeltje! Ik kon het niet geloven. Op de echofilm die ik op een eerdere controle had gemaakt voor Stephan, is zelfs te horen dat een van de kindjes naar haar zusje keek. Ik liet dit filmpje zien, en wat blijkt? De vrouw op die film was een collega van de echoscopiste, die zelfs 20 weken echo's uitvoerde - hoe kon dit gebeuren? 

De echoscopiste was geschrokken en haalde er een collega bij. En ook die was stellig: twee jongens. Ook mijn vaste gynaecoloog keek er naar en bevestigde dat het echt jongetjes zijn. Ik stond rood van verbazing en middenin alle ophef. Maar gek genoeg was ik niet teleurgesteld, eerder verbaasd over hoe dit kon gebeuren.

Eenmaal terug in de wachtkamer voor de volgende afspraak, pakte ik wat te drinken en belde ik Stephan om hem het nieuws te vertellen. Hij barstte in lachen uit aan de andere kant van de lijn. En de wachtkamer? Die reageerde alsof ze een film zaten te kijken. De echoscopiste stond inmiddels ook weer naast me vol nieuwsgierigheid hoe Stephan het oppakte. Ze was opgelucht dat we er om konden lachen! En het geplande circus in Dordrecht? Dat moest ik ook even op de hoogte stellen van deze knotsgekke wending. Want dat was al over een week!  

Het was een hels karwei om dit nieuws een week lang voor me te houden, maar ik heb het voor elkaar gekregen! Op 27 december zaten we vol spanning in het circus, klaar om de show te bekijken en te wachten op het moment van de gender reveal. Maar de tijd tikte door en er gebeurde niets. "Ze zouden het toch niet vergeten zijn," fluisterde ik tegen Stephan. En toen kwam het slotlied. Ik keek Stephan aan en zei: "Ik zou nu echt kunnen huilen. Zo lang uitgekeken naar dit moment, en dan vergeten ze het. Hoe dan?"

Na afloop stapte Stephan op de baas af. We hadden VIP-kaartjes, maar zelfs daar was vooraf al het een en ander misgegaan. De baas bood zijn excuses aan en legde uit dat er waarschijnlijk iets fout was gegaan toen ik hem vertelde dat het toch twee jongens waren. Hij had het toen doorgestreept in de planning, was afgeleid geraakt en had het daarna niet meer genoteerd. Hij beloofde dat hij snel iets zou regelen. 

Uiteindelijk was het niet helemaal wat we in gedachten hadden, maar het was fijn dat hij toch de moeite nam om het groots aan te pakken. Het draaide uiteindelijk om de verrassing op de gezichten van onze familie, en dat was zeker gelukt. Hoera, Milo krijgt er 2 broertjes bij!